เป็นการเขียน พร่ำเพ้อ - พรอดรัก - ฝากรัก
ได้น่ารักน่าชังค่ะ จึงหยิบยกมาดู
นึกถึงการพรอดรัก ของ Alec Love Me เพ้อเจ้อ อยู่ทุกวันเช่นกัน
อ่านดูนะค่ะว่าเธอพร่ำเพ้อ ถึงโหย่วเผิงว่างัยบ้าง
น้องป๊อปห้ามแพ้เค้านะจ๊ะ
..............นิยายเรื่องฉันและโหย่วเผิง
เด็กหญิงอายุ 7 ปี ในปีนั้นได้รู้จัก โหย่วเผิง
เด็กผู้มีอายุน้อยไม่เข้าใจเรื่องความรักคนหนึ่ง
การมีชีวิตในวัยเด็ก เป็นเด็กง่ายๆไร้เดียงสา
ตามปกติแล้วรักความสนุกสนานลืมไม่ลง
รูปของเสี่ยวหู้ตุ้ย ติดไว้ตามบนกล่องดินสอ
สติกเกอร์สุดหล่อทั้ง 3 ติดไว้ที่กระเป๋านักเรียน
ฉันไม่ประสาเรื่องความรัก ฉันไม่รู้ว่ารักหรือบ้าดาราเป็นแบบไหน
ตอนนั้นฉันพึ่ง 7 ขวบ ฉันเห็น 3 หนุ่มในนามเสี่ยวหู้ตุ้ยฉันก็เริ่มรักปรักใจแล้ว
ชั่วพริบตา จิตวิญญาณของฉันได้ถูกเขายึดครองไปหมด
บุคลิกภายนอกดูสง่างาม อบอุ่น รอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติ
มันชั่งตราตรึง นัยตาอันแสนอ่อนนุ่มแน่วแน่
สักครู่เดียว ประทับรอยจารึกอยู่ในใจของเด็กหญิงอย่างฉันได้อย่างลึกซึ้ง
ในใจเด็กหญิงลอยขึ้นลอยขึ้นไป ซึ่งไม่เคยมีความรู้สึกอย่างนั้น
มีความหวานชื่นนิดๆๆ ใจจิตพองโตเมื่อนึกถึงเขา(หมายถึงโหย่วเผิง)
ถึงแม้จะอยู่ห่างไกล แต่คล้ายสนิทสนมมาก แถมยังมีความคุ้นเคยอีกด้วย....
ต่อมา เด็กหญิงได้เติบโตขึ้น จึงค่อยๆเข้าใจอย่างแจ่มชัด
อย่างนั้นหรือว่าจึงมีความรู้สึกใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ...
ในใจเด็กหญิงเสมือนมีลางความรู้สึกชนิดนั้น...
เป็นคนอย่างนี้ อยากจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของตัวเอง
ตั้งแต่เวลานั้นมา เด็กหญิงจึงจดจำชื่อคนคนนั้นได้อย่างแม่นยำ (จดจำได้เพียงโหย่วเผิง)
ราวกับนัดหมายตั้งแต่ชาติปางก่อน ลิขิตเด็กหญิงมีความรักลึกซึ้งในชาตินี้
ติดตามตามติด และทั้งรอคอย....
เด็กน้อยวัยเด็กไร้เดียงสาไม่รู้ปะสาอะไร ได้พบโหย่วเผิงอีก คืออีก 2 ปีต่อมา....
ความรักที่เก็บซ่อนไว้หวนรำลึกความทรงจำ
เก็บซ่อนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ
เวลาเหมือนสายน้ำได้ไหลผ่านไป
เวลาไม่อาจเปลี่ยนแปลงความรู้สึกนี้จากเด็กน้อยอย่างฉัน
ซึ่งเป็นความห่วงใย เฝ้าคอย ต่อมา เด็กน้อยจึงเข้าใจแล้วว่า
ความรู้สึกชนิดนั้น เรียกว่า "ความคิดถึง"
ไม่มีทางลืมลงได้
