乔振宇：每个角色身上都有我自己的影子
เฉียวเจิ้นอวี่ : ในทุกบทบาทล้วนมีเงาของตัวผมทั้งสิ้น
https://ent.cri.cn/20210525/942114ce-8df3-4f08-b5f6-60e0c4c84d66-3.htmlแปล Chapter 1-2-30:03 สัมภาษณ์รอบโลกคนดัง (ชื่อรายการ)
0:07 ให้ใช้คำสามคำบอกนิสัยของตัวคุณ? (อักษรจีน)
0:08 ไม่ยอมแพ้
0:09 ไม่อ่อนข้อ
0:10 เดินหน้าสู้ต่อ
0:14 ตอนอายุ 18 สิ่งที่ตัวเองคาดหวังคืออะไร? (อักษรจีน)
0:15 ความคาดหวังตอนอายุ 18
0:17 อยากรีบเรียนให้จบ
0:18 ตอนที่เรียนอยู่ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่าอยากจะรีบเรียนให้จบ
0:23 คุณมีความกังวลเรื่องงานบ้างไหม?
0:24 บางครั้งก็มีบ้างที่อดหลับอดนอนครับ
0:26 ตกดึกพอล้มลงนอนบนเตียง
0:29 แต่ในหัวมันยังเหมือนกับเครื่องฉายหนัง
0:31 เอาประสบการณ์และเรื่องราวที่ผ่านมา
0:34 คิดวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น
0:38 คิดอย่างไรถึงความเกี่ยวข้องกันระหว่างนักแสดงกับบทบาท? (อักษรจีน)
0:39 ตัวผมมีคุณ
0:40 ตัวคุณมีผม
0:43 ตลอดเส้นทางที่ผ่านมาสิ่งที่ทำให้คุณคิดว่าตราตรึงใจที่สุดคือเรื่องอะไร? (อักษรจีน)
0:44 สิ่งที่ทำให้ผมนั้นเดินมาจนถึงทุกวันนี้ได้นั้นก็คือความพยายามครับ
0:47 กับการที่คุณอยู่ในสายงานแล้วไม่หยุดที่จะพยายามทำมันต่อไป
0:50 คุณต้องเชื่อมั่นว่าตัวคุณนั้นทำมันได้
0:53 เพื่อนๆทั่วโลกที่กำลังรับชมรายการทุกท่านสวัสดีครั้บ
0:54 ผม เฉียวเจิ้นอวี่ เป็นนักแสดงครับ
0:56 สัมภาษณ์รอบโลกคนดัง เฉียวเจิ้นอวี่ : ในทุกบทบาทล้วนมีเงาของตัวผมทั้งสิ้น (อักษรจีน)
1:01 Chapter 1 บทเพลงใน มิวสิคัล《人世间》 «โลกมนุษย์» (อักษรจีน)
1:04 พ่อ
ควันหลงการซ้อมมิวสิคัล «โลกมนุษย์» (อักษรจีนขวาบน)
1:05 ทางที่ดีอยากให้พ่อลองเล่าประวัติของครอบครัวเราให้ฟังหน่อย
1:08 ผมจะดูสิว่าผมนั้นเป็นลูกแท้ๆของพ่อไหม
1:20 ผลงานเป็นผลงานที่ได้รับรางวัลยอดวรรณกรรม เหมาตุ้น Mao Dun อยู่แล้ว
1:23 เป็นผลงานที่ประสบความสำเร็จและที่ยอมรับและรู้จักกันในแวดวงวรรณกรรม
1:25 นักแสดง : เฉียวเจิ้นอวี่ (อักษรจีนกรอบเหลืองทอง)
1:27 แล้วเอามาปรับเปลี่ยนเป็นการเล่นละครเวที
1:32 จริงๆถ้าจะให้ผมพูดนะครับ
1:35 เป็นเรื่องที่ไม่อยากจะคาดคิดเลยครับ
1:37 จากที่ไม่เคยคิดไว้อยู่แล้ว
1:39 แล้วอยู่ๆคุณก็ต้องมาเจอเข้ากับมัน
1:43 มันทั้งตื่นเต้นดีใจ
1:44 แต่มันก็ค่อนข้างที่จะกดดันมากเลย
1:46 ในละครเรื่อง «โลกมนุษย์» 《人世间》 ผมรับบทเป็นลูกชายคนที่สามแห่งตระกูลโจว
1:49 เล่นเป็น โจวปิ่งคุน 周秉昆 Zhōubǐngkūn
1:50 โดยละครเวทีเรื่องนี้จะเดินเรื่องจากมุมมองในชีวิตของตัวละครตัวนี้
1:54 ผ่านเรื่องราวในครอบครัวตระกูลโจว
1:57 แล้วก็ยังสะท้อนชีวิตทั้งหมดของตัวเขาเองด้วย
1:59 ดังนั้นตัวละครนี้ (ช่วงเวลาเดินเรื่อง) ข้ามผ่านช่วงเวลามากว่า 40 ปีในเรื่อง
2:02 ตั้งแต่ตอนที่เขาอายุ 20 กว่าเล่นดำเนินเรื่องมาจนกระทั่งอายุหกถึงเจ็ดสิบ
2:08 เขาผู้ซึ่งใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่ยากจนแร้นแค้น
2:11 แล้วสถานที่ตรงนี้ก็ค่อนข้างที่จะชำรุดทรุดโทรม
2:13 แต่เขาก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่คอยช่วยเหลือเขา
2:16 แล้วบ้านของเขาก็มีทั้งพี่ชายพี่สาว
2:19 ทั้งพี่ชายและพี่สาวนั้นเรียนจบมหาวิทยาลัย
2:21 ซึ่งครอบครัวเขาเองนั้นไม่มี
2:23 ดังนั้นตัวเขาเองจึงใฝ่ฝันและตามหาด้านวรรณกรรม
2:27 ใฝ่ฝันตามหาด้านความรู้
2:29 แล้วก็อยากที่จะก้าวข้ามผ่านสภาพชีวิตของตัวเองไปให้ได้
2:33 แม้ว่าเขาจะดูเป็นคนที่มีทิฐิ
2:35 และยังเป็นคนที่หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี
2:42 ในด้านความรัก
2:43 ก็จะเป็นผู้ชายที่รู้จักหน้าที่และมีความรับผิดชอบอย่างมาก
2:49 พ่อของเขาเป็นคนงานก่อสร้างในพื้นที่ห่างไกลในประเทศจีน
2:53 ดังนั้นความต้องการของเขาก็คือให้คนดีดีได้ทำในสิ่งที่ควรทำ
2:58 แต่ในชีวิตของเขาเนี่ยต้องพบกับ
3:01 สิ่งที่ค่อนข้างที่จะไม่ยุติธรรมกับตัวเขาสักเท่าไหร่
3:05 ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างที่จะมีความรู้สึกต่อต้านพ่อของเขา
3:08 ซึ่งตลอดทั้งเรื่องจะเป็นการพูดถึงเรื่องราวตลอดทั้งชีวิตของโจวปิ่งคุน
3:11 แล้วก็ผ่านเรื่องราวอะไรหลายหลายอย่าง
3:13 ซึ่งในท้ายที่สุดของเรื่อง
3:16 เขานั้นได้มองย้อนกลับไปถึงเรื่องราวในชีวิตของเขาที่ผ่านมา
3:20 ที่ถึงแม้ว่าช่วงแรกเริ่มจะยังคิดว่าคงไม่เหมาะ
3:22 อาจเป็นเพราะนี่คือการเล่นเรื่องแรกกับคำว่าละครเวทีของผมด้วย
3:26 ครั้งแรกก็เล่นละครเวทีเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลย
3:30 ที่ต้องเล่นกันต่อหน้าผู้ชมกันเลย
3:34 จึงทำให้ความกดดันในใจผมนั้นค่อนข้างมากเลยทีเดียว
3:37 เป็นนักแสดงภาพยนตร์และซีรี่ย์มาตั้งหลายปี
3:40 แล้วภาพยนตร์และซีรี่ย์กับละครเวทีเนี่ยเป็นอะไรที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลยในการทำงาน
3:46 ดังนั้นเลยต้องค่อยๆเรียนรู้และค่อยๆที่จะปรับตัวไปกับมัน
3:49 หวังว่าจะสามารถเล่นตัวละครนี้ (จากใจจริง) ให้เข้าถึงใจคนดูทุกคนได้
3:55 สิ่งที่ผมรู้สึกว่าเป็นความท้าทายที่สุด (ก็คือ) มันเป็นครั้งแรก
3:59 ผมคิดว่านี่ก็ถือเป็นอีกความท้าทายหนึ่ง
4:01 ที่สุดท้ายแล้วก็ต้องแสดงและทำมันให้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ให้กับผู้ชม
4:09 ซึ่งตัวละครนี้ก็เป็นเหมือนคนที่บอกเล่าเรื่องราว
4:12 ในหลายๆฉากเลยที่เขาต้องพูดกับตัวเขาเอง
4:14 ที่ต้องสื่อถึงสิ่งที่อยู่ภายในใจประสบการณ์และเรื่องราวของเขา
4:17 แล้วก็เอาตัวเขาเองเข้าไปแสดงอยู่ในแต่ละช่วงของเหตุการณ์
4:24 ถ้าจะมองในมุมของนักแสดง ยังไม่เคยได้เล่นละครเวทีแบบนี้มาก่อน
4:27 ที่จะต้องมาร้องเล่นเข้าออกฉาก
4:30 แม้ว่าจะมีสิ่งที่ยังไม่คุ้นชินก็ตาม
4:33 ถ้าเป็นการพูดกับตัวเองในภาพยนตร์และซีรี่ย์
4:36 ก็จะใช้เทคนิค OS ช่วย
4:38 นักแสดงก็ไม่ต้องออกมาเล่นก็ได้
4:39 จะใช้ก็แค่เสียงของเขาเท่านั้น
4:40 ใน (ละครเวที) ถ้าคุณต้องการที่จะเห็นตัวละครนี้กำลังพูดบทอยู่
4:44 แล้วเขาก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์มาเล่นกับตัวละครร่วมฉาก
4:48 สำหรับผมแล้วมันเป็นการทดลองอะไรใหม่ๆ
4:51 Chapter 2 ตัวฉันมีคุณ ตัวคุณมีฉัน (อักษรจีน)
4:54 เราตอนที่มาจากฝูเจี้ยนด้วยกัน
จากภาพยนตร์เรื่อง «Ming Dynasty ราชวงศ์หมิง» (อักษรจีนขวาบน)
4:57 ก็ไม่เคยได้คิดว่าจะมีชีวิตกลับไป
5:01 พ่อเจ้าให้ข้าบอกกับเจ้าว่า
5:03 ท่านบอกว่าอะไร
5:04 ได้ทำในสิ่งที่ตัวเจ้าอยากทำ
5:06 เลวร้ายที่สุดก็แค่เราทั้งสามคนจะตายไปพร้อมๆกัน
5:09 เรื่องหนทางสู่อเวจี
5:10 เรามาหยอกล้อคุยเล่นกันดีกว่า
5:11 ยังดีที่มีคนร่วมทาง
5:13 จริงๆแล้วผมจะพูดถึงเสน่ห์ของการเป็นนักแสดงมาตลอด
5:15 ว่าคุณสามารถที่จะลองเล่นในบทบาทที่ไม่เหมือนกันได้
5:19 คุณสามารถเล่นผ่านบทบาทที่ในชีวิตจริงอาจจะไม่เคยได้สัมผัสกับตัวละครเหล่านี้ (ชีวิตจริง)
5:25 เรื่องราวในชีวิตแบบนี้
5:26 อารมณ์ความรู้สึกแบบนี้
5:28 และยังมีอะไรอีกตั้งมากมาย
5:30 ผมคิดว่านี่แหละคือการเป็นนักแสดง
5:32 ตัวฉันมีคุณ ตัวคุณมีฉัน
5:35 ร่วมมือร่วมใจกัน
5:37 ที่อาจจะมาจากเรื่องราวต่างๆในชีวิตคุณ
5:40 จากในความเข้าใจของคุณ
5:41 สิ่งที่คุณรับรู้
5:43 หรืออาจจะเป็นอะไรก็ได้
5:44 ที่มันมาหลอมรวมกัน
5:46 คุณไม่อาจพูดได้ว่าตัวคุณนั้นเหมาะกับบทบาทไหน
5:50 นั่นก็ไม่ต่างอะไรกับทำสารคดี
5:52 เพราะถ้าในละครแน่นอนล่ะก็จะต้องให้คุณนั้นไปเล่นเป็นตัวละครที่อยู่ในนั้น
5:57 ที่ถึงแม้ว่าจะมีความเหมือน
5:58 แต่ความจริงก็ยังมีความต่างกันอยู่มากเลยนะ
5:59 ส่วนที่เหมือนกันคือตัวละครทั้งหมดก็ยังคงเป็นสิ่งที่ผมเลือกเอง
6:03 เป็นบทที่ตัวผมนั้นเลือกรับเอง
6:05 ผมถึงที่จะกล้าเล่นมัน
6:08 ดังนั้นมันก็คงจะมีความเป็นเงาของผมอยู่ในนั้นไม่มากก็น้อยครับ
6:12 ส่วนที่แตกต่างกัน
6:13 เพราะว่าด้วยส่วนมากจะมาในแนวชุดโบราณ
6:15 ด้วยยุคสมัยและดีไซน์ด้านการแต่งกาย
6:17 ซึ่งเขาจะมีตำแหน่งหน้าที่แตกต่างกันออกไป
6:18 จึงเป็นอะไรที่ค่อนข้างแตกต่างอย่างมากสำหรับผม
6:20 ที่คุณเองต้องดึงความเป็นตัวละครขึ้นมา
6:22 แล้วต้องเข้าถึงคาแรคเตอร์ของตัวละครนั้นด้วย
6:24 การแสดงที่ดีมันก็มีหลายแบบนะครับ
6:26 แต่ผมคิดว่าการคุณน่ะสามารถทำให้คนดูประทับใจได้
6:28 ก็ถือว่าเป็นนักแสดงที่ดีได้แล้วครับ
6:30 Chapter 3 ช่วงเวลาที่ไม่สูญเปล่า (อักษรจีน)
6:33 สิ่งที่คาดหวังตอนอายุ 18 น่าจะอยากรีบเรียนให้จบ
6:38 ตอนนั้นก็ยังเรียนอยู่ที่โรงเรียนอยู่เลยแค่อยากจะรีบเรียนให้จบเท่านั้น
6:42 สิ่งที่หวังไปกว่านั้นก็
6:44 ในตอนนั้นน่าจะไม่ได้มีอะไรที่คิดไปมากกว่านี้ครับ
6:46 ซึ่งผมก่อนหน้านี้ผมเคยเป็นนักแสดงนาฏศิลป์
6:50 ความใฝ่ฝันสูงสุดของผมในตอนนั้นก็แค่อยากทำงานด้านนาฏศิลป์ให้ดีมากที่สุด
6:59 แล้วก็มีโอกาสได้ไปยืนอยู่ในหลายๆเวทีเพื่อแสดงความสามารถของตนเอง
7:03 แต่พอหลังจากที่ได้มาเป็นนักแสดงแล้ว
7:05 ก็สามารถนำหลายสิ่งหลายอย่างปรับใช้ในชีวิตจริงได้มากขึ้น
7:10 ผมถึงใช้ความพยายามอย่างมากมาจนถึงทุกวันนี้
7:13 ในการเป็นนักแสดงภาพยนตร์และซีรี่ย์
7:15 อาจจะด้วยเคยผ่านประสบการณ์มามาก
7:20 จากนักแสดงนาฏศิลป์จนเปลี่ยนมาเป็นนักแสดงภาพยนตร์และซีรี่ย์
7:24 ตอนแรกเริ่มที่ยังไม่ประสีประสาอะไรเลย
7:28 ซึ่งในตอนนั้นผู้กำกับต้องการให้เราทำอะไร
7:30 ต้องเข้าจากตรงนี้
7:32 แล้วบทก็ต้องพูดประมาณนี้
7:34 คุณต้องไปต่อบทกับใครบ้าง
7:36 มันก็แค่ไอเด็กหนุ่มซื่อๆคนหนึ่ง
7:37 ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
7:39 แล้วก็ค่อยๆเรียนรู้ว่าสายงานนี้ต้องรู้อะไรบ้าง
7:46 จากที่ไม่เคยต้องเครียดก็ต้องเครียด
7:48 แล้วก็ค่อยๆเริ่มปรับเพื่อไม่ให้เครียด
7:51 ต้องทำอย่างไรเพื่อไม่ให้เครียดน่ะเหรอครับ
7:52 เพราะว่าในตอนนั้นคุณยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร
7:53 คุณก็แค่ทำในสิ่งตามที่ผู้กำกับสั่งก็ถือว่าผ่านแล้ว
7:57 ที่เริ่มเครียดเลย
7:59 เพราะว่าคุณเริ่มรู้งานบ้างแล้ว
8:00 คุณก็จะค่อยๆเริ่มเพิ่มความคาดหวังด้วยตัวของคุณเอง
8:04 คุณจะเริ่มรู้สึกถึงการเล่นให้ถึงบทของตัวละคร
8:07 ที่นี่คุณก็จะเริ่มเครียดและจริงจังแล้ว
8:09 ว่าฉันเล่นได้เหมือนไหม
8:11 บทนี้ให้พูดมันถูกหรือเปล่า
8:13 พอผู้กำกับสั่งคัท
8:17 แน่ใจนะว่าเล่นได้ดีแล้ว
8:19 ก็จะเริ่มมีข้อคำถามกับตัวเองในใจว่าดีแล้วใช่ไหม
8:22 แต่พอค่อยๆเริ่มที่จะไม่เครียดและจริงจังมากไป
8:24 ก็จะค่อยๆเริ่มสร้างความมั่นใจให้กับตัวเอง
8:27 คิดว่าตัวเองนั้นทำได้
8:28 ฉันเล่นให้ทุกคนนั้นดูได้แน่
8:30 เพราะทุกคนล้วนมีความแตกต่าง
8:34 แต่ว่าผมสามารถที่จะเล่นเป็นบทในแบบฉบับของตัวผมเองได้
8:37 ผมคิดว่าตัวตน (ของผม) มันแฝงอยู่ในภาพยนตร์และซีรี่ย์
8:41 ที่ค่อยๆเดินทีละก้าวมาถึงจนทุกวันนี้
8:43 ที่เป็นเหมือนช่วงเวลาและประสบการณ์ที่ผ่านมา
8:45 ผมคิดว่าการที่มีวันนี้ได้มันก็เหมือนเป็นความพยายามอย่างหนึ่ง
8:48 คุณอยู่ในสายงานนี้แล้วไม่หยุดที่จะพัฒนาตัวเอง
8:52 เชื่อมั่นในตัวคุณเองว่าสามารถที่จะทำมันได้
8:53 ยังมีอะไรอีกหลายอย่าง
8:55 และมีตัวละครอีกมากมายเลยที่คุณยังไม่เคยได้ลองเล่น
8:57 ในทุกครั้งที่คุณนั้นก้าวเดิน
8:59 มันก็เหมือนคุณนั้นได้สั่งสมประสบการณ์
9:01 ผมเชื่อมั่นว่าสักวันคุณจะประสบความสำเร็จ
9:04 ที่ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนคุณคิดว่าสิ่งนี้มันไม่ความสำคัญกับคุณก็ตาม
9:08 แต่ในเวลานี้มันกลับทำให้คุณนั้นได้แสดงความเป็นตัวคุณออกมา
9:12 แสดงถึงเส้นทางและประสบการณ์ที่คุณนั้นได้สั่งสมมันไว้
