2010 Fashion Weekly

[Alec Love Me]

บทสัมภาษณ์ซูโหย่วเผิง จากนิตยสาร Fashion Weekly
ประจำเดือน 25 มี.ค. - 7 เม.ย. 2010 เล่มที่ 5

[Alec Love Me]

โหย่วเผิงกับไกวๆหู่

F: ขณะที่ซ้อมการแสดงในห้องนั้น เมื่อคุณเห็นฉีหลงกับจื้อเผิงแล้ว คุณรู้สึกอย่างไร?

S: แรกๆนั้นจะมีความรู้สึกแปลกหน้าหน่อยๆ เพราะนานมากๆแล้วที่ไม่ได้กินนอนอยู่ด้วยกัน แต่ก็มีการทักทายกันสองสามคำ จับๆมือ แต่เมื่อเสียงดนตรีดังขึ้น ความรู้สึกเก่าๆก็เกิดขึ้นมา

F: ขณะที่ซ้อมการแสดงของรายการจงยางนั้น คุณมีความรู้สึกพิเศษอะไรหรือเปล่า?

S: จริงๆแล้วขณะที่ศิลปินยื่นอยู่บนเวทีก็คงจะไม่มีเวลาไปคิดอะไรมากมาย แต่สิ่งที่ประทับใจที่สุดคือตอนที่พวกเราทั้งสามคนได้ลอยขึ้นมาจากใต้เวที แล้วมีแสงโพกัสมา เพราะที่ผ่านมานั้นมีเพียงแสงไฟดวงเดียวเท่านั่นที่ส่องมา ก็จะรู้นิดๆว่าขณะที่ไม่มีเพื่อนนั้นมันเป็นอย่างไร ฉะนั้นช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่ผมประทับใจมากๆ

จะขอพูดความจริงว่า ขณะที่พวกเราเผชิญกับชีวิตจริงนั้น พวกเราไม่เคยที่จะหยิบรูปเก่าๆออกมาดูเลย ว่าตอนเด็กนั้นเป็นอย่างไร แต่ช่วงนี้ข่าวของเสี่ยวหู้ตุ้ยกำลังฮอตมาก ผมเองก็ได้หวนความทรงจำอยู่บ้าง พวกเราเคยถ่ายนิตยาสารประวัตส่วนตัวจีนเล่มแรกด้วย ตอนนั้นจำได้ว่าเราอยู่ห้องซ้อมการถ่ายในชั้นใต้ดินของบริษัทดูกระจก แกล้งทำเป็นถ่ายเสร็จแล้วก็เหนื่อยมาก ตอนถ่ายก็จะมีรูปที่ถ่ายแบบกระโดดบ้าง

F: ไม่ว่าจะตอนเสี่ยวหู่ตุ้ยหรือการแสดงในงานราตรีตรุษจีน ตำแหน่งของคุณนั้นยืนอยู่ข้างซ้ายตลอดไม่เปลี่ยนเลย?

S: จริงซิ? เพราะตลอดเวลาก็เป็นอย่างนี้ เมื่อก่อนไม่เคยคิด ฉีหลงก็ยืนตรงกลางตลอด เหตุเพราะเขาเป็นพี่ใหญ่ ผมในตอนนั้นยังเป็นเด็กอยู่เลย(ฮ่าๆ)

F: หากว่าเวลานี้จะเลือกเพลงหนึ่งในเสี่ยวหู่ตุ้ยมาสื่อใจของคุณ คุณจะเลือกเพลงไหน?

S: จริงๆแล้ว(ฟ้างซินชี่เฟย) กับ (ลี่เกอ)ก็ไม่เลวนะ แต่ผมคิดว่าลี่เกอมาเปรียบแล้วคงจะไม่เศร้าอย่างนั้น น่าจะเป็นความรู้สึกที่สนุกสนาน ไม่ต้องไปเศร้าอะไรมากมาย เพราะว่าต้องมีสักวันที่พวกเราจะต้องได้มาเจอกันอีกนิ

[Alec Love Me]

โหย่วเผิงกับการแสดง

F: ภาพยนตร์ ละคร ละครเวที ในมุมนักแสดงของคุณนั้น คุณคิดว่าแต่ละอย่างมีความพิเศษอย่างไร?

S: ภาพยนตร์สนุกกว่า มันเป็นอะไรที่จะต้องใช้ความสามารถในการถ่ายและเวลาถ่ายก็มีอะไรให้เรียนรู้เยอะ งานละครเสมือนงานน้ำไหล ทุกวันก็ต้องเน้นปริมาณ มันออกแนวธุรกิจ ละครเวทีนั้นมีเอกลักษณ์การแสดงเฉพาะของมัน มีเงื่อนไขคือต้องให้คนที่นั่งอยู่แถวหลังสุดต้องได้ยินเสียงของคุณ เห็นท่าทางการแสดงของคุณ ฉะนั้นการแสดงนั้นก็ต้องแสดงแบบออกเว่อร์ๆหน่อย

F: แล้วนักแสดงที่คุณชื่นชอบล่ะ?

S: นักแสดงหลายคนนั้นเก่งมากๆ ผมเป็นคนที่ใช่ว่าจะไปชอบเลียนแบบใครเป็นพิเศษอะไรอย่างนั้น แต่ว่าอย่างไรก็ตามผมเองก็รักชอบ JULIA ROBETS จริงๆ ผมรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่มีเสน่ห์สีสันมากๆ

F: แล้วนักแสดงชายล่ะ?

S: ผมเป็นคนที่ไม่ชอบแบบหล่อๆ แต่ชอบแบบตรงข้ามที่แปลกๆ มันรู้สึกว่ามันเท่มากๆ

ขวัญใจของผมในตอนนี้คือ(คุณจางหันอี๋) ผมฝันว่าสักวันหนึ่งคงจะเหมือนเขา แต่ไม่ขอพึ่งวาสนา แต่จะขอพึ่งการตั้งใจในการทำงาน ทำงานของผมให้ดีที่สุด อีกอย่างมุมมองชีวิตของเขากับผมนั้นคล้ายๆกัน เขาได้ผ่านร้อนหนาวมามากมาย เรื่องชื่อเสียงเงินทองสำหรับเขานั้นไม่ได้เป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ ผมเองก็เป็นอย่างนี้ ไม่ชอบทำอะไรที่เอิกเริก ผมเองจะเป็นคนที่มีเอกลักษณ์ของตัวเอง ก็จะมีวินัยกับตัวเอง งานนั้นต้องทำให้ดีที่สุด แต่ว่าผมเองก็จะไม่เน้นว่าผลงานจะต้องออกมาดี จะไม่มีความรู้สึกที่เหมือนกับอยากได้ชื่อเสียง ถ้าอย่างนั้นแล้วมันก็คงจะไม่สบายใจ

F: มีนักแสดงที่เข้าขาหรือสนิทกันมากๆในจีนไหม?

S: ผมอยากจะแสดงร่วมกับ(หันอี๋)ในแนวเจ้าพ่อโดยที่เขาเป็นพี่ใหญ่ผมเป็นพี่รอง เป็นแนวเจ้าพ่ออย่างนั้นนะ

F: คุณปรารถนาที่อยากจะเล่นบทที่ออกแนวร้ายๆหน่อยอย่างนั้นหรือเปล่า?

S: มันก็ต้องมีอย่างนั้นหน่อย เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นผมเล่นละครก็เล่นแต่บทดีๆ แต่สำหรับภาพยนตร์นั้นก็ต้องการออกแนวโหดๆหน่อย อยากจะให้เหมือนคล้ายกับชีวิตจริงบ้าง ละครนั้นเล่นแต่ภาพลักษณ์ที่ดีๆ เรื่องความรักก็เช่นกันมันหวานมากๆ ดีจนหาที่ติไม่ได้เลย ผมอยากจะให้มันสมกับชีวิตจริงบ้าง

F: ตัวคุณเองนั้นคิดอยากจะถอดหมวก หนุ่มขวัญใจ ออกจากชีวิตใช่หรือเปล่า?

S: แน่นอน หากว่าคุณจะเป็นนักแสดงที่ดีแล้ว สิ่งนั้นจำเป็นต้องถอดออก ตัวผมเองด้านหนึ่งก็จะต้องเรียนรู้ ผมเองก็ไม่อยากให้คนที่มองผมตีกรอบให้ผมว่าผมต้องเป็นอย่างนั้นไปตลอด

F: ตอนนี้ได้ถอดออกหมดแล้วหรือยัง?

S: ถอดไปแล้วครึ่งหนึ่ง หลังจากราตรีตรุษจีนแล้วทุกคนก็สังเกตเห็น โหย่วเผิงเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆ (ฮ่าๆ) เป็นสิ่งดีที่ได้รับโดยไม่คาดคิดเลยนะ

[Alec Love Me]

โหย่วเผิงกับไป๋เสี่ยวเหนียน

F: บทนี้คุณได้มาได้อย่างไร?

S: หลังจากเรี่อง(เย่ออ้าย)ปิดกล้องแล้วไปนาน ผู้จัดการได้พาผมไปหาคุณเกา ตอนนั้นเขากำลังเตรียมเรื่อง(ซื่อต้าหมิงปู่) เดิมที่อยากจะเจอผู้กำกับหน่อย ไปดูว่ามีบทอะไรที่พอจะเล่นได้ แต่ในตอนนั้นสภาพจิตใจผมยังอยู่ในบรรยากาศของโรคจิตในบทของ(ซูหมิงเทา)อยู่ ผู้กำกับบอกว่า คนนี้ทำไมไม่เหมือนกับโหย่วเผิงในความคิดของเราเลย ทำไมดูแปลกๆ จากนั้นเรื่อง(ซ่อต้าหมิงปู่)นั้นดูแล้วไม่มีบทที่เหมาะ แต่กลับให้ภาพลักษณ์ที่ฝังใจกับผม ฉะนั้นตอนหลังเรื่อง เฟิงเซิง พวกเขาคิดว่าสามารถที่จะหาโหย่วเผิงมาเล่นได้ พวกเขาคิดว่าในตัวผมนั้นน่าจะมีความแปลกๆที่จะเล่นได้ เป็นไป๋เสี่ยวเหนียนที่มันเหมาะจริงๆ

F: แล้วส่วนตัวคุณเองนั้นคิดอย่างไรกับบทไป๋เสี่ยวเหนียน?

S: เมื่อผมได้อ่านบทแล้วผมคิดว่าไป๋เสี่ยวเหนียนนั้นคงจะไม่มีตัวละครที่ชัดเจนไปกว่านี้อีกแล้ว อ่านคำพูดคำจาของเขาแล้วรู้สึกว่ามันไม่เหมือนผู้ชายพูดเลย ทำให้ผมฝังใจสนใจขึ้น

F: แล้วทรงผมของไป๋เสี่ยวเหนียนนั้นคุณมีส่วนที่ออกแบบด้วยหรือเปล่า?

S: ไม่มีเลย พวกเรามีอาจารย์แย่ เรื่องอย่างนี้ไม่ถึงมือพวกเขา วันแรกที่ไปแต่งตัว อาจารย์แย่นั้นดูเหมือนว่ากำกับผู้ช่วยช่างที่แต่งตัวผมไปด้วยแล้วคุยกับหลี่ปิงปิงไปด้วย ตัดไปให้หมด ข้างๆตัดทิ้งไปหมดเลย เพราะว่าผมเชื่อมั่นในตัวอาจารย์มากๆ ก็ไม่ได้พูดอะไร ตอนหลังตัดเสร็จแล้วมาดูกระจก โอ้พระเจ้า มันหมดเลย ตอนนั้นผมโกรธนิดๆ ว่าคุณได้ใส่ใจในตัวของไป๋เสี่ยวเหนียนบ้างไหม แต่ตอนนั้นแล้วรู้ว่ามันกลับตรงข้ามกัน ไป๋เสี่ยวเหนียนเป็นคนที่พิเศษมาก ใครไม่แสดงบทนี้ให้ดีๆแล้ว ทุกคนก็จะมองกัน ว่าขนาดตัวละครนี้คุณยังไม่สามารถที่จะจัดการได้ แล้วคุณจะไปวางแผนอะไร ฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นผู้กำกับ ฝ่ายผลิต ฝ่ายถ่าย ต่างก็จริงจังมากๆ ทุกคนทำงานอย่างระมัดระวัง

F: แล้วคุณพอใจกับรูปแบบอย่างนี้หรือเปล่า?

S: จริงๆแล้วมันไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ เพราะในเนื้อบทนั้นได้เขียนไว้เยอะมากว่า ไป๋เสี่ยวเหนียน แล้วมีเครื่องหมายพูด  เครื่องหมายวงเล็บ ไม่หญิงไม่ชาย (ฮ่า) ผมก็คิดว่า การที่บอกว่าไม่หญิงไม่ชาย แท้จริงแล้วมันก็คือ ทั้งหญิงทั้งชาย ฉะนั้นตอนแรกผมเองก็คิดว่าไป๋เสี่ยวเหนียนน่าจะผมยาวๆ แล้วมีหนวดนิดๆ จริงๆแล้วเขาเป็น balance ทั้งหญิงทั้งชาย มันก็ต้องเท่าๆกัน ดูเหมือนว่าจะสบายๆ

F: แล้วในเรื่องเฟิงเซิงนี้ คุณจะให้คะแนนการแสดงของคุณเท่าไร?

S: จริงๆแล้วในด้านการแสดงนั้น ผมเป็นคนที่จู้จี้จุกจิก ไม่ว่าผมจะดูผลงานของคนอื่นหรือแม้แต่ของตัวเอง จะให้ผมให้คะแนนว่าดีนั้นมันเป็นเรื่องที่ยากมากๆ แต่จริงๆแล้วผมเป็นคนที่ใจกว้าง ก็คืออย่างนี้ก็ถือว่าโอเคแล้ว แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่มองอย่างระเอียดนะ ไป๋เสี่ยวเหนียนนั้น ผมเองก็คิดว่า ออกมาได้ไม่เลวเหมือนกัน อาจารย์ก่อฝู่ก็เป็นคนมีความรับผิดชอบสูง ตอนหลังการตัดต่อนั้น มีการไปหามุมกล้องด้วย ก็ยังให้คะแนนผมด้วย ฉะนั้น รวมๆแล้วคิดว่าไม่เลว

[Alec Love Me]

โหย่วเผิงกับตัวเอง

F: หากว่าชีวิตคนเราสามารถย้อนเวลาได้ คุณอยากจะไปเปลียนแปลงช่วงไหนของชีวิต?

S: จริงๆแล้วมองจากวันนี้ ก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรที่ไม่ดีนะ แต่หากสามารถไปเปลี่ยนแปลงได้จริงๆแล้ว ยินดีที่จะไม่เข้าสู่วงการบันเทิง จากนั้นผมก็คงจะมีชีวิตที่ไม่เป็นอย่างนี้แน่นอน

F: แล้วจะมีชีวิตแบบไหนกัน?

S: หากว่าผมไม่เข้ามาสู่วงการนี้ เรียนหนังสือตลอด คิดว่าตอนนี้คงจะเป็นอาจารย์ อดีตผมเองเป็นคนที่รักการเรียนมาก มันมีความสุขมากที่ที่สอบได้ที่หนึ่ง จริงๆแล้วก็คืออยากจะให้ตัวเองยอดเยี่ยม เพราะเมื่อก่อนก็ไม่เคยเห็นโลกภายนอกเหมือนกัน สำหรับผมในตอนนั้นสิ่งที่สำคัญทีสุดคือการเรียน

F: มีอะไรไหมที่คุณปราถนาอยากจะได้มันตลอดมา แต่มาถึงวันนี้ยังไม่ได้เลย?

S: อิสระเสรี(ฮ่าๆๆ)

F: หากว่าให้คุณพักสักครึ่งปี คุณจะวางแผนอย่างไร?

S: ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

F: คุณคิดว่าสำหรับผู้ชายแล้ว อะไรเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด?

S: ภาระที่จะรับผิดชอบ

F: แล้วนิยามภาระที่จะรับผิดชอบคืออะไร?

S: จะต้องแบกรับอะไรบางอย่าง เมื่อผมยิ่งนานวันยิ่งเป็นผู้ใหญ่ โลกแห่งความจริงกับโลกแห่งความฝันของสมัยเด็กๆนั้นมันต่างราวฟ้ากับดิน เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเจอเรื่องเข้าใจผิดเรื่องไม่ยุติธรรม หากเจอเรื่องราวที่ไม่ชอบก็คงจะเหมือนเด็กๆงอแง้ไม่ได้แล้ว หรือว่าไม่สบายใจก็ร้องไห้ ใจของตัวเองก็จะต้องกว้างหน่อย จะต้องมีความอดทนกว่าเมื่อก่อน จะต้องแบกความกดดันเหล่านั้น เอาแต่ใจต่อไปไม่ได้แล้ว

F: หลายปีมานี้ อะไรเป็นสิ่งที่คุณไม่เคยยอมแพ้หรือไปเปลี่ยนแปลงและยึดมันมาจนถึงวันนี้?

S: ผมคิดว่าผมสูงส่งตลอด เพราะมีเรื่องบางอย่างที่ไม่สามารถสลายได้ หลายปีมาแล้ว ผมก็ยังเป็นคนที่จริงจัง ผมไม่เคย ผมไม่เคยที่จะเปลี่ยนแปลงไป แม้จะต้องเจอสภาพการณ์หลายๆอย่าง คุณอาจที่จะรังเกผมได้ แต่เรื่องที่ผมไม่อยากจะทำ ผมก็ไม่ทำ

[Alec Love Me]

โหย่วเผิงกับความเป็นอยู่

F: ปักกิ่ง เซี่ยงไฮ้ ไทเป ลอนดอน คุณจะเลือกอยู่เมืองไหน?

S: ไทเป เพราะความคุ้นเคยมั้ง อยู่ไทเปผมสามารถขับรถไปเที่ยวด้วยตัวคนเดียวได้ ผมรู้ที่ต่างๆของไทเป แต่อยู่ปักกิ่ง ผมไม่รู้จักทางเลย(ฮ่าๆ)

F: ปกติขับรถเองไหม?

S: ผมไม่ชอบขับรถ แต่ผมชอบความอิสระของการขับรถอย่างนั้น ขับรถเอง อยากจะทำอะไรก็ทำได้ อยากจะไปไหนก็ไป กินของทีตนเองชอบ

F: แล้วคุณชอบการรถแข่ง หรือรถวิบาก หรืออะไร?

S: ห้าปีก่อนความฝันของผมคือรถ suv ผมรู้สึกว่ามันหรูจริงๆ ผู้ชายควรจะเป็นอย่างนั้น ตอนนี้นั้น มี choice คันที่สองแล้ว ผมคิดว่ารถแข่งก็ไม่เลว

F: แล้วยี่ฮ่อล่ะ มียี่ฮ่อรถที่ตัวเองชื่นชอบเปล่า?

S: จริงๆแล้วผมเป็นคนที่เรียบๆ นอกจากงานแล้วสิ่งที่ผมต้องการคืออากาศ ผมไม่ใช่คนที่ชอบโอ้อวด ใช่ชุดดำที่แสบตาแล้วแว่นดำเที่ยวโชว์ไปทั่วอะไรอย่างนั้น นั้นไม่ใช่ชีวิตผม ผมชอบ BMW ที่มีแค่สองประตูอย่างนั้น จะให้ผมเลือกแน่นอนผมก็เลือกสีดำ จะเรียบๆ ง่ายๆ

F: ปกติเป็นคนที่ชอบสะสมไหม เคยสะสมพวกเครื่องประดับ หรือพวกนาฬิกาไหม?

S: ตอนนี้ไม่มีแล้ว ตอนเด็กจะชอบซีดี จะสะสมซีดีที่ผมชอบ ตอนกลับจากอังกฤษผมหิ้วซีดีเป็นกระเป๋าเลย

[Alec Love Me]

[Alec Love Me]

[Alec Love Me]

http://tieba.baidu.com/f?kz=737796950

[Alec Love Me]

[Alec Love Me]

สัมภาษณ์
https://www.facebook.com/AlecfanclubinThailand/posts/1262424347129389

อัลบั้มรูป
https://www.facebook.com/pg/AlecfanclubinThailand/photos/?tab=album&album_id=1262423463796144