ESSAY 11: เล่นเสี่ยงภัยจนคิ้วไหม้ (Gaming with burnt eyebrow)
สมัย นี้มีสถาบันกวดวิชาเป็นจำนวนมากพอ ๆ กับที่มีร้านเกมส์หรือพวกสนุกเกอร์คลับเลยทีเดียว ร้านเกมส์ไหนเปิดใหม่ จะกลายเป็นข่าวลือสะพัดออกไปในกลุ่มพวกเราทันที บางครั้งพวกเราก็จะเป็นเล่นสนุกเกอร์บ้าง ซึ่งโดยปกติผมก็จะแค่ดูและก็เรียนรู้วิธิการเล่นต่าง ๆ จากเพื่อน ๆ มากกว่า เพราะผมเล่นไม่ค่อยเก่ง
ในช่วงเวลานั้นเกมส์Street Fighter 2 เพิ่งออกใหม่ โดยจะมีนักสู้ทั้งหมด 8 คน แต่ละคนก็จะมีพลังที่แตกต่างกันออกไป นอกเหนือจากการเล่นที่ยากขึ้นแล้ว พลังพิเศษหลายอย่างก็ต้องใช้การควบคุมที่แตกต่างกัน ทุกคนที่เล่นมักจะเลือกแต่นักสู้ที่เป็นชาวจีนและส่วนคู่ต่อสู้ก็เป็นคนอื่น ๆ ตามลำดับ
หน้าจอของเกมส์นี้ก็มีขนาดใหญ่เพื่อให้เหมาะกับผู้เล่น ที่มีสองคน แถมยังเหมาะกับการที่มีผู้ชมมากมายมารุมให้กำลังใจด้วย ผมชอบเล่นและชอบดูวิธีการเล่นของคนอื่นเพื่อศึกษาเทคนิคการเล่นเอาไว้ในการ ต่อสู้ Roland Blocks และ Lightening (ก็คล้าย ๆ กับหุ่นรบ Bumble Bees จากเรื่อง Transformers)
จะยิงเครื่องบินและอุปกรณ์ต่าง ๆ ด้วยการทิ้งระเบิดถึง 3 ลูก ดังนั้นทุกอย่างที่เป็นศัตรูก็จะถูกทำลายไปพร้อมกับระเบิดเหล่านั้น เกมส์นี้ผมเล่นค่อนข้างเก่งเลยล่ะ เพราะมีรถถึง 10 คันที่ผมใช้เป็นยานพาหนะ ก็เลยทำให้ผมสามารถผ่านได้หลายด่าน ทุกครั้งที่ไปเล่นเกมส์ ผมจะพยายามเล่นให้ได้สักตาสองตา
เพราะว่าในการเล่นแต่ละครั้งต้อง เสียเวลารอนาน (เพราะมีคนรอเล่นเยอะ) ก็เลยต้องพยายามเล่นให้ได้หลาย ๆ ตาให้นานที่สุด (ก็ประมาณ 1 ชั่วโมง) ให้คุ้มค่ากับการรอคอย หลังจากที่เล่นเสร็จผมก็จะกลับมาสำนึกได้ว่าการหมกมุ่นกับการเล่นเกมส์มากเกิน ไป ทำให้เราเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์
ดังนั้นผมกับเพื่อน ๆ จึงสาบานว่าจะไม่เล่นเกมส์อีกไม่ว่ายังไงก็ตาม ถ้าหากผมไม่ต้องทุ่มเทให้กับการสอบหรือถึงกับน็อกไปกับรถเลย ผมคงไม่สาบานถึงขนาดนี้ เพราะคุณรู้มั้ยผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย ดังนั้นผมจึงพยายามที่จะอ่านหนังสือเรียนให้สนุกเหมือนกับที่อ่านหนังสือ การ์ตูน
