22 มกราคม 2010 เสี่ยวหู่ตุ้ย รวมตัวกันครั้งแรกรอบใน 20ปี
คืนงานเสี่ยวหู่ตุ้ยร้อง 3 เพลง ตำแหน่งการยืนไม่เปลี่ยนแปลง
หลายคนก็เข้าใจว่า ตอนที่เสี่ยวหู่ตุ้ยรวมตัวกันนั้น น่าจะมีการโอบกอดที่ประทับใจและกินใจ แต่มีข่าวลือกันข้างนอกว่า เมื่อเจอกันต่างคนต่างวางมาด เหมือนกับน้ำแข็ง โหย่วเผิงที่มาหลังสุดนั้น ได้ย่องไปนั่งข้างจื่อเผิงเบาๆ ทั้งสามต่างยิ้มให้กัน ต่างสนิทสนมกันและก็ใช่ว่าจะห่างกัน ก็เหมือนกับเมื่อก่อนที่เสี่ยวหู่ตุ้ยยังไม่แยกทางกัน เสี่ยวหู่ตุ้ยเมื่อก่อนเป็นอย่างไร ปัจจุบันก็ยังเป็นแบบนั้น
เพลงก็ยังเป็นเพลงที่คุ้นเคยกันเช่น (อ้าย ) (หูเตี๋ยเฟย) (ชิงผิงก่อเล่อเหยียน) ใบหน้าทั้งสามที่เคยใสซื่อ วันนี้กลับเห็นความเข้มของการงานบนใบหน้า ท่าทางลีลาการเต้นและคราวบนใบหน้า มันทำให้เรารู้สึกถึงวัยหนุ่มที่จากเราไปแล้ว ครั้งนี้สิ่งที่เราเห็นอาจเป็นการรวมตัวในปลายวัยหนุ่มของพวกเขา มันตื่นเต้นขนาดไหน และมันปวดใจขนาดไหน
เมื่อวานตอนมาซ้อมการแสดงในสถานียางซื่อ ทางทีมงานได้มีโอกาสพูดคุยกับพวกเขา
“นี่เป็นการโอบกอดที่ไม่จริงใจ”
จื้อเผิงที่ดูเหมือนแดดเผาจนตัวดำ หากจะเปรียบการเจอกันครั้งแรกระหว่างเขากับฉีหลงนั้น พวกเขาต่างโอบกอดกับฝ่ายตรงข้ามเบาๆหนึ่งครั้ง ดูไปก็เหมือนกับการกอดที่ธรรมดา เหตุอาจเป็นเพราะหน้าที่การงานของแต่ละคนที่ต่างกัน เกือบจะเป็นภาพแห่งตำนานไปแล้ว ขณะนั้น สถานียางซื่อก็ได้จัด รปภ ไว้อย่างหนาแน่น ได้กลายเป็นกันชนกับสื่อ กับไฟ กับโจรผู้ร้าย แต่ไม่วายที่จะมีสื่อบางคนไปรอที่ห้องโถงใหญ่ จึงสามารถที่จะเก็บภาพการโอบกอดอย่างนี้มาได้ โหย่วเผิงได้รับการสัมภาษณ์เสี่ยววินาทีบอกว่า “พวกเราต่างก็ได้ติดต่อกันส่วนตัวอยู่บ่อยๆ เราก็ได้ไปกินข้าวในบ้านของต่างฝ่ายด้วยกัน”
20 ปี มันอาจจะเปลี่ยนแปลงไปทุกอย่าง แต่ว่าบางกิริยาบทมันอาจกลายเป็นความเคยชิน ในกระดูกนั้นได้สลักตราไว้แล้ว อู่ฉีหลงก็ยังเป็นคนที่พูดน้อยที่สุดอยู่ดี โหย่วเผิงก็ยังมีใบหน้าที่ไกวๆอยู่ดี เฉินจื้อเผิงก็ยังเป็นคนที่ถูกรังแกเหมือนเดิม การแต่งตัวนั้นล้วนเหมือนกัน ที่ได้สวมหมวกกันมาโดยไม่ได้นัดหมายกัน กางเกงของฉีหลงกับโหย่วเผิงนั้นคล้ายๆกัน ขณะที่ซ้อมยืนนั้น ก็ได้มีกิริยาบทสมัยเสี่ยวหู่ตุ้ยออกมาให้เห็นอย่างเป็นธรรมชาติ ฉีหลงยืนอยู่ตรงกลาย แล้วสองคนก็ยืนคนละข้าง
“คุณดูซิ โหย่วเผิงไว้หนวดคราวแล้ว”
ฉีหลงกั้นระหว่างจื้อเผิงกับดูโหย่วเผิง เขายื่นมือไปเตะคางของโหย่วเผิง สิ่งที่รู้สึกถึงเสี่ยวหู่ตุ้ยในสมัยก่อนคือ รอยยิ้มที่ใสสะอาด ที่ร่าเริงที่สุดคนนั้น เวลาได้ทำให้เขาจากเด็กชายกลายเป็นนายไปแล้ว จริงๆแล้วการให้สัมภาษณ์แค่สิบนาทีนั้น ทั้งสามคนก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่ารู้สึกตื่นเต้น และไม่ได้ยินถึงคำพูดที่ทำร้ายจิตใจในอดีต และด้วยรายละเอียดต่างๆนี้ทำให้เรามองเห็นถึงอารมณ์นิสัยของพวกเขา คืนวันตรุษจีน ปัญหาที่พวกเขาเจอก็ไม่น้อย และร่างกายที่ไม่ได้เต้นมานานแล้วกลับลงพุง จำต้องลดน้ำหนัก ผมที่ตัดสั้นเพราะการแสดงนั้น จำเป็นที่จะต้องไว้ให้ยาวหน่อย และหนวดคราวที่ไว้อย่างคลากสิกนั้น จำต้องโกนมันทิ้งไป โหย่วเผิงใช้เพียงประโยคเดียวมาบรรยาย จริงๆแล้วมีคำพูดนับหมื่นแสน สิ่งที่ทำได้ก็คือเงียบไว้ “พวกเราทุกคนโอเคมาก คืนวันนั้นจะแสดงได้ยอดเยี่ยมแน่ ผมเชื่ออย่างนั้น”
การซ้อมการแสดงวันนั้นจะเน้นการเต้น ตำแหน่งการยืน ทุกอย่างก็จะทำตามให้เหมือนกับตอนเสี่ยวหู่ตุ้ย ลำดับนั้น เริ่มจาก (อ้าย) (หูเตี๋ยเฟยยา) (ชิงผิงก่อเล่อเหยียน) ท่าเต้นเพลงอ้ายนั้นหลักๆจะใช้ภาษามือเต้น น่าจะเป็นสิ่งที่ทุกคนคุ้นเคยที่สุด อย่างไรก็ตามมันก็เป็นอดีตไปนานแล้ว ฉีหลงกับโหย่วเผิงก็ลืมจนเกือบหมด ปกติแล้วจื้อเผิงจะนำสองเสือน้อยเต้น ไม่นานก็ออกมาเป็นรูปเป็นร่าง จื้อเผิงบอกกับสื่อว่า ใช่ว่าความจำเขาดี แต่มันลืมไม่ลงจริงๆ “นี่เป็นเพลงเต้นของพวกเรา เป็นท่าที่ลืมไม่ได้เลย” โหย่วเผิงพยักหน้าแล้วแซวว่า “ สกิดใจมาก คิดถึงท่าต่างๆในอดีตแล้วทำให้มีความสุขมาก อนาคตจื้อเผิงสามารถเปิดโรงเรียนสอนเต้นได้เลย”
เพลงร้องติดต่อกัน ปัญหาที่ใหญ่มากคือจะต่อให้เข้ากันอย่างไร ฉีหลงได้มีข้อเสนอ ขอเปลี่ยนท่าเต้นแบบเก่าเป็นสไตล์แบบจีน แล้วตั้งชื่อเป็น ต้าจี๋จงก๋อเฟิง แต่มีข่าวลือมาว่า โหย่วเผิงกลับตอบว่า “พวกเราไม่ใช่ฝันอยู่นะ”
“การอยู่ร่วมกันนั้น เป็นความหวังทั้งหมดของพวกเรา”
เสือน้อยทั้งสามได้มาร่วมอวยพรกับแฟนคลับ ขณะที่ถูกถามว่ามีอะไรจะพูดกับแฟนๆ พวกเขาได้นิ่งเงียบไปชั่วครู่ สุดท้ายกลับพูดคำว่า “ขอบคุณ” พร้อมกันโดยที่ทั้งสามไม่ได้นัดกันฉีหลงที่ดูเงียบๆนั้น ครั้งนี้เขากลับพูดด้วย “เห็นแฟนมากมายมาห่วงใยพวกเรา รวมทั้งมีข่าวลือข่าวจริงมากมายแพร่ออกไป หลังจากที่จบงานนี้แล้ว ยังไม่มีแผนอะไรที่แน่นอนชัดเจน แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องขอบคุณแฟนๆ 21 ปีแล้ว” จากนั้นก็ยังมีเสียงเบาๆออกมาว่า เป็นเพลงที่ทุกคนรู้จักดี (ซินเหนียนไคว่เล่อ...ปี 1989) พวกเขาได้ร่วมกันออกอัลบั้มนี้กับ “ยิวฮวน” นี่ก็ถือว่าเป็นอัลบั้มแรกของพวกเขา เพลงหนึ่งในอัลบั้มนั้นคือ (ชิงผิงก่อเล่อเหยียน) ทำให้พวกเราดังระเบิดไปทั่วสังคมชาวจีนเลย
“การรวมตัวกัน เป็นสิ่งที่พวกเราคาดหวัง” นี่เป็นเนื้อเพลงของเพลง(ซิงกวางอีจิ้วชั่นลั่น) ตอนนั้น เหตุที่จื้อเผิงในเสี่ยวหู่ตุ้ยต้องไปเกณฑ์ทหาร ครั้งแรกที่จะต้องแยกย้ายกัน และครั้งแรกที่รวมตัวกัน ครั้งที่สองที่ต้องแยกทางกันคือปี 96 การรวมตัวกันครั้งที่สองน่าจะเป็น 14 ปีให้หลัง ในท่ามกลางพวกเขานั้น ฉีหลงได้แต่งงานและหย่าไปแล้ว โหย่วเผิงโตเป็นผู้ใหญ่และดังไปแล้ว จื้อเผิงยังดิ้นรนเพื่อการงาน หลังจากคืนตรุษจีนแล้วต่างก็ยังคนต้องต่างไป แต่ที่ยังดีคือยังมีหวังว่า “หากมีงานการกุศลใดๆที่จะให้พวกเราทั้งสามคนรับใช้ พวกเราพร้อมที่จะมาร่วมงานด้วย”
(สื่อสูกู) ก็เข้าใจดีว่า ทางเสี่ยวหู่ตุ้ยต่อจากนี้จะมีงานซ้อมหนักอยู่ 3 วัน ยังจะต้องไปเลือกชุดแสดงและอัดเพลงด้วย จนกว่าจะถึงวันที่ 25 ที่จะเปิดตัวบนเวทีอย่างเป็นทางการ
