อายุ 20 ปีของการครุ่นคิด
คิดเรื่องนี้อยู่เป็นประจำ ทำไมต้องมีความกลุ้ม
อนาคต การงาน ครอบครัว การดำรงชีวิต การเรียน ความรัก ความสัมพันธ์ เงินทอง.....ล้วนเป็นมูลเหตุของความกลุ้มมนุษย์ คิดอยู่บ่อยๆ หากว่าเวลานั้นนิรันดร์ได้จริงๆ ผมยอมจะกลับไปในอดีต จะหยุดอยู่ในวัยเด็กตลอดไป ไร้ทุกข์ไร้โศก ให้ความกลุ้มใจไว้สำหรับผู้ใหญ่ แต่นั้นเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัว
ช่วงขั้นตอนการเติบโตนั้น ความกลุ้มใจนั้นเป็นสิ่งที่ยากจะหลีกเลี่ยง ผมและคุณก็เหมือนกัน แต่ปรัชญาชีวิตของผมมันง่ายๆ มีเพียงเรียบง่ายสองคำ
ในเวลาที่เรียนคาบภาษาจีนนั้น "เพลงห่าวเลอในหงโลวม่ง" ให้คติกับผมมากๆ ทำไมคนเราต้องไปหาความกลุ้มใจในชีวิตที่สั้นๆอย่างนี้ล่ะ นั่นล้วนก็เพราะความไม่รู้จักพอ รักอันนี้ เสียดายอันนั้น ถ้าสามารถที่จะปล่อยวางทุกอย่าง แท้จริงฟ้าดินนั้นกว้างใหญ่มาก มีอะไรที่น่าดึงดันล่ะ นี่เป็นความคิดอย่างหนึ่งที่อยู่ในใจผม
ก่อนบินเดี่ยว สื่อได้เอาพวกเราไปเปรียบเทียบกับวงต่างๆทั้งในและต่างประเทศ หลังบินเดี่ยว คนมากมายได้เอาผมไปเปรียบเทียบกับนักร้องอื่นๆ ผมรู้สึกว่าแข่งขันอุปนิสัยที่ดีกำลังพลักดันคุณสัมบัตินักร้องนั้นเป็นเรื่องที่จำเป็น เหมือนผมที่แม้ไม่ได้เป็นนักร้องอาชีพ แต่กลับใช้มาตรฐานของมืออาชีพมาเรียกร้องตัวเอง แต่เงื่อนไขของการเพรียบพร้อมนั้นก็ไม่เหมือนกันทั้งหมด แต่ก็ไม่สามารถที่จะเอามาวัดบนตาชั่งจานได้ การเปรียบเทียบแบบนี้ ส่วนใหญ่แล้วก็จะไม่ดั่งความคิดของทุกคน
เพื่อนผมหัวเราะผมบ่อยๆว่าเป็นคนที่ไม่ปิดบังเรื่องในใจไม่เป็น มีอะไรก็พูดอันนั้น ผมรู้สึกว่านี่ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องปิดบัง เพราะผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง
อีกสองเดือนผมก็อายุครบ 20 ปีแล้ว นี่ควรเป็นอายุที่จะต้องมีอำนาจเต็มที่มีความรับผิดชอบเพื่อตนเอง เมื่อก่อน นอกจากร้องเพลง การเรียน ผมเอาทุกสิ่งในชีวิตของผมวางให้คนอื่น รวมทั้งความสัมพันธ์ ทุกเรื่องมีครอบครัวและบริษัทช่วยผมดูแลอย่างถี่ถ้วน แต่อยู่ช่วงกำลังจะก้าวสู่วัยฉกรรจ์นั้น (ก่อนยี่สิบ) ผมได้เปิดอกออกเผชิญกันโลกใบนี้ ใช้ใจเชื่อมสัมพันธ์กับคนรอบๆ ทุกคนสังเกตได้ แท้จริงคุณผมก็เหมือนกัน ผมก็มีอารมณ์ของตัวเอง ผมก็เป็นมนุษย์ธรรมดาที่มีเลือดเนื้อคนหนึ่ง
ผมอยากให้ความคิดของตัวเองงอกขึ้นในช่วงวัยนี้ เพื่อเป็นสิ่งละอันพันละน้อยของผม ผมอยากที่จะแบ่งปันให้พวกคุณ ความทุกข์สุขของผม ความรู้สึกของผม ละลายมันให้กลายเป็นถ้อยคำและทำนองเพลง จากตรงนี้ คุณสามารถหาเจอหัวใจของผม มันไม่ได้เป็นหนังสือที่อ่านยากแน่นอน หวังว่าคุณผมก็เช่นกัน ถนอมมันไว้ชีวิตคนถ้ามันสามารถย้อนกลับสักครั้ง ผมไม่เสียใจการเลือกของผม ปากกาและไมค์ล้วนเป็นความดื้อรั้นของผม ผมใช้ดนตรีมาสัมผัสแตะต้องกับพวกคุณ ผมใช้ความรู้ต่อเนื่องชีวิต การเลือกอย่างนี้ ผมชื่นชอบ
แต่ผ่านทางดนตรีและเพลง ผมได้หาพบทิศทางของตนเอง นอกจากการเรียนแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ผมรักที่สุด ขอบพระคุณคุณพ่อคุณแม่ที่สนับสนุนและช่วยเหลือผมตลอดมา อาจารย์ เพื่อนๆ และยังมีบริษัทนายหน้าที่เข้าใจผม แน่นอน ยังมีพวกคุณที่เดินเคียงข้างผมมาตลอดทาง
