ผม...[ซูโหย่วเผิง] รายงานตัวครับ

[Chomnath]

   "ผม...ซูโหย่วเผิง" รายงานตัวครับ   



ลืมตาดูโลก

พูดถึงเรื่องราวของผม ซูโหย่วเผิง ก็ต้องเริ่มต้นจาก 11 ก.ย. 1973 วันนั้นตรงกับวันขึ้น 15 ค่ำเดือน 8 เทศกาลไหว้พระจันทร์พอดี ผมเกิดในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงไทเป ประเทศไต้หวัน ตอนเกิดทุกอย่างถือว่าราบรื่น ผมจำไม่ค่อยได้ว่าตอนเกิดมีน้ำหนักเท่าไหร่ แต่ได้ยินคุณแม่บอกว่าผมไม่ถือเป็นคนอ้วน แต่ค่อนข้างแข็งแรง ตอนนั้นผมเป็นลูกชายคนเดียวในบ้าน ดังนั้นจึงเป็นที่รักของคุณพ่อคุณแม่มาก

ทำไมต้องตั้งชื่อว่า "โหย่วเผิง" หรือ? เนื่องจากผมเกิดในเทศกาลไหว้พระจันทร์ คุณแม่เองก็เกิดในเทศกาลไหว้พระจันทร์เช่นกันสองเดือนมารวมกันจึงกลายเป็นอักษร "เผิง" ดังนั้นจึงเรียกผมว่า "โหย่วเผิง"

น้องชายอายุห่างจากผม 6 ปี ดังนั้นตอนเด็กๆผมเหมือนลูกโทน คุณพ่อคุณแม่จึงให้ความสนใจกับผมเป็นพิเศษพวกท่านให้ผมเรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย เรียกได้ว่ามีโอกาสเรียนหมดทุกอย่างทั้ง กาพย์ กลอน โคลง ฉันท์ จากจุดนี้พอจะดูออกว่านอกจากพวกท่านจะรักใคร่เอ็นดูผมแล้ว ยังคาดหวังกับผมไว้สูงมาก


นอกจากนี้คุณพ่อคุณแม่ยังให้ความสำคัญกับการเรียนของผมด้วย โดยเฉพาะคุณพ่อจะตื่นเต้นกับผมการเรียนของผม เพราะท่านมองว่าการเรียนเป็นเรื่องที่สำคัญทีสุด โดยเฉพาะเด็กผู้ชายต้องเรียนให้ดีวันข้างหน้าจึงจะมีอนาคต จากจุดนี้ทุกคนคงจะดูออกว่า พ่อแม่ผมเข้าตำราที่ว่าพ่อเข้มงวดแม่ใจดี ดังนั้นคุณแม่จึงสนิทกับพวกเรามาก แม้แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์กับท่านก็ยังดีมาก

มีเรื่องอะไรผมจะเล่าให้ท่า่นฟัง ส่วนความสัมพันธ์กับคุณพ่อค่อนข้างเหินห่าง อาจเป็นเพราะท่านให้ความรู้สึกที่เข้มงวดกับผม ผมกับท่านจึงคุยไม่ค่อยสนิทกันเหมือนคุณแม่ บางทีเมื่อผมอายุมากกว่านี้ซักหน่อยหือโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ ความสัมพันธ์ของพวกเราจะดีขึ้นก็ได้


พูดถึงความสัมพันธ์ของผมกับน้องชาย ก่อนอื่นผมต้องขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่มอบน้องชายคนนี้มาให้ เพราะนอกจากเขาจะเป็นน้องชายของผมแล้ว เขายังเป็นเพื่อนที่รู้ใจผมที่สุด ผมมีเรื่องอะไรในใจจะเล่าให้เขาฟังหมด เขาเป็นนักฟังที่ดีและให้ความเห็นที่ดีๆกับผมหลายอย่างถึงแม้พวกเราอายุห่างกัน 6 ปี อีกทั้งตอนนี้เขากำลังเรียนหนังสืออยู่แต่พวกเราไม่เคยมีช่องว่างระหว่างอายุ กลับกันความสัมพันธ์ของพวกเราตอนเด็กไม่ดีเท่าตอนนี้ด้วยซ้ำเพราะตอนนั้นเขายังเด็กแต่ผมเริ่มทำงานแล้ว ฉะนั้นพวกเรามีเวลาเจอหน้าและอยู่ด้วยกันน้อยมาก

[Chomnath]

‎   5 ขวบเข้าโรงพัก   

ถามว่าตอนเด็กของผมมีเหตุการณ์อะไรที่ไม่อาจลืมความจริงผมจำไม่ค่อยได้แล้ว โดยเฉพาะช่วงที่อยู่อนุบาลความทรงจำเลือนลางทว่าคุณแม่เล่าให้ผมฟังเรื่องหนึ่งผมรู้สึกว่ามันสนุกดีน่าจะเล่าให้แฟนๆฟัง

ตอนนั้นผมอายุ 4-5 ขวบ มีอยู่ครั้งหนึ่ง หลงทางคุณพ่อคุณแม่เป็นกังวลมากหาผมไปทั่ว ตอนหลังตำรวจแจ้งว่าพวกท่านเจอผมแล้ว ทั้งยังพาผมไปที่สถานีตำรวจ บอกให้คุณพ่อคุณแม่ไปรับตัวผมที่นั่น อาจเป็นเพราะผมอายุน้อยมากจึงไม่รู้จักคำว่ากลัวยังขอกินไอศกรีมจากคุณลุงตำรวจที่สถานีตำรวจด้วย คุณพ่อคุณแม่เองก็ไม่รู้จะทำยังไง

ตอนเด็กๆถึงแม้พ่อแม่จะเข้มงวดกับผมมากแต่ความจริงพวกท่านรักผมมาก ผมต้องการอะไรพวกท่านจะพยายามรับปากทุกอย่าง เช่น เรียนอีเล็คโทน ถึงแม้สภาพที่บ้านไม่ค่อยดีนักพวกท่า่นก็สนับสนุนผมเต็มที่ แต่พูดถึงของเล่น พวกท่า่นจะไม่รับปากผมง่ายๆ โยเฉพาะวีดีโอเกมส์ที่ฮิตมากในช่วงนั้นและเป็นของเล่นที่ผมชอบที่สุดเพราะวีดีโอเกมส์นี่แหละทำให้คุณพ่อที่น้อยครั้งนักจะตีผมยังลงไม้ลงมือกับผม!

สมัยนั้นศูนย์วีดีโอเกมส์กำลังฮิตผมชอบไปที่นั่นมาก ทว่าผมไม่ได้อยากเล่น แค่เห็นคนอื่นเล่นก็มีความสุขแล้ว ตอนนั้นผมอินกับการดูมากจนลืมเวลากลับบ้านกระทั่ง 5 ทุ่มจึงนึกขึ้นได้ปกติผมเป็นคนกลับบ้านตรงเวลาบวกวิธีการอบรมสั่งสอนของคุณพ่อวันนั้นเหมือนกับทำผิดมหันต์สุดท้ายจึงถูกทำโทษนั่นเอง

ตอนหลังผมจึงขอให้พ่อแม่ซื้อวีดีโอเกมส์ให้ แต่จำไม่ได้ว่าเพราะสาเหตุอะไรจำได้แต่ว่าเพราะวีดีโอเกมส์นี่แหละทำให้ผมมีเรื่องกับคนอื่นทั้งที่ปกติผมไม่เคยมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่น ครั้งนั้นมีเพื่อนนักเรียนชายคนหนึ่งมายืมวีดีโอเกมส์ของผม แต่เขาผัดผ่อนมาหลายวันไม่ยอมคืนผมสักที สุดท้ายผมอดรนทนไม่ได้จึงตัดสินใจส่งหนังสือยื่นคำขาดกับเขา นัดเขามาเจอที่สนามหลังโรงเรียนเพื่อชี้ชะตา

ตอนนี้มานึกดูแล้วรู้สึกแปลกดีเพราะเขาก็มาตามนัด ที่น่าหัวเราะที่สุดก็คือที่แท้พวกเราสองคนไม่เคยมีประสบการณืชกต่อยกับใครมาก่อนการประลองกันคราวนั้นนอกจากจะไม่มีเลือดตกยางออกแล้วที่น่าหัวเราะก็คือเขาคว้าคอผม ผมดันหัวเขาสุดท้ัายไม่มีใครแพ้ไม่มีใครชนะ แล้วเรื่องก็จบๆกันไป ผมจำไม่ได้ว่าตอนหลังได้วีดีโอเกมส์คืนหรือเปล่าตอนนี้นึกดูแล้วก็สนุกดี

[Chomnath]

  หนอนหนังสือ แต่ก็ปลื้ม มาดอนน่า 

พูดถึงเรื่องซุกซนของผม ความจริงเรื่องพวกนี้ไม่ค่อยเกิดกับผมมากนัก เพราะตอนเด็กๆผมไม่ค่อยชอบเล่น แต่ชอบเรียนหนังสือมากกว่า ดังนั้นน่าจะเรียกผมเป็นหนอนหนังสือจะเหมาะกว่า

เนื่องจากได้รับอิทธิพลจากทางบ้านทำให้ผมเห็นความสำคัญของการเรียนประกอบกับผมชอบแสดงความสามารถชอบเป็นที่ 1 ดังนั้นผมจึงตั้งใจเรียนหนังสือมาตลอดหวังว่าจะได้เป็นที่ 1 ทำให้ผมมักมีชื่อติดอันดับต้นๆ ของโรงเรียนเสมอและถ้าผมเห็นคนอื่นโกงข้อสอบ ผมจะฟ้องครูเพราะเหตุนี้เพื่อนนักเรียนที่เรียนดีจึงไม่ชอบผม ส่วนคนที่เรียนไม่ดียิ่งไม่ชอบผมใหญ่ดังนั้นผมจึงมีเพื่อนสนิทไม่มากนัก

ถึงแม้การเรียนของผมจะดีแต่กลับไม่เป็นที่พอใจของคุณครู เพราะผมคุยเก่งแต่เพราะผมเรียนดีคุณครูจึงทำอะไรผมไม่ได้ ถึงแม้ผมจะเรียนดีแต่ผมก็เหมือนกับทุกคนคือมีวิชาที่ตัวเองชอบ ผมชอบวิชาภาษาอังกฤษและคณิตศาสตร์มากที่สุดเกลียดวิชาประวัติศาสตร์เพราะผมเหมือนกับคนอื่นไม่ชอบท่องหนังสือ

ถึงแม้ที่โรงเรียนผมจะมีเพื่อนไม่มากนัก แต่มีอย฿่คนหนึ่งที่ผมคบมาจนถึงปัจจุบันเขาชื่อหวงัเหวินเหลียง ตอนเรียนชั้นประถมเขาเป็นคู่แข่งในห้องที่แกร่งที่สุดพวกเราไม่น่าจะเป็นเพื่อนกันได้น่าจะเป็นศัตรูกันมากกว่า

แต่ตอนหลังเขาย้ายบ้านย้ายโรงเรียน กระทั่งชั้นมัธยมพวกเราเรียนร่วมห้องกันอีก ตอนนั้นจึงเริ่มเป็นเพื่อนสนิทกัน ผมไปอัดรายการที่สถานีโทรทัศน์ไต้หวัน เขาไปเป็นเพื่อนผมด้วยจนทุกวันนี้พวกเรายังติดต่อกันเรื่อยมาเรียกได้ว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสมัยผมเรียนหนังสือ

หลังจากเข้าเรียนชั้นมัธยม ผมก็เหมือนกับคนอื่นที่เข้าสู่ช่วงวัยรุ่นตอนนั้นผมใส่ใจรูปร่างหน้าตาตัวเองมากมักส่องกระจกคอยดูทรงผมตัวเองและเหมือนกับวัยรุ่นทั่วไปที่เพ้อฝันถึงดาราหรือมีดาราคนโปรดของตัวเอง ดังนั้นผมชอบ มาดอนน่า และ อากินะ นากาโมริ มากที่สุดระดับความคลั่งไคล้ของผมไม่แพ้วัยรุ่นสมัยนี้ที่ชื่นชอบดาราขวัญใจของตัวเองแต่ผมไม่ถึงกับบินไปหาเธอที่อเมริกาหรือญี่ปุ่น แต่จะมีอัลบั้มเพลงและโปสการ์ดซื้อสะสมไว้เพียบ ทว่าตอนที่ผมพูดแล้วแทบไม่มีใครเชื่อว่าผมจะคลั่งไคล้เธอได้ เพราะในสายตาของทุกคนผมเหมือน "เด็กดี" แต่ความจริงผมไม่ได้เพอร์เฟ็คอย่างที่คิดหรอกคับ"

[Chomnath]

[Chomnath]

[Chomnath]

[Chomnath]

3 ช่วงที่เขาเปลี่ยนลุคตัวเอง

เสี่ยวหู่ตุ้ย 1988-1997

- เรื่องราวโดยสรุป : เข้าวงการอายุ 15 เป็นผู้ที่มีความใฝ่รู้ใฝ่เรียน ถูกขนานนามว่า ไกวไกวหู่ เป็นการเปิดฉากของวงบอย-เสี่ยวหู่ตุ้ย(ป.ล  ไกวไกวหู่ แปลว่า เสือที่น่ารักและเชื่อฟัง)

- คำนิยาม : ไม่มีความทุกข์กังวล ยังไม่รู้ว่าความสูงของฟ้าความหนาของดินมากมายเพียงใด มีเพียงเรื่องเรียนที่ต้องใส่ใจ

ละครโทรทัศน์ 1997-2006

- เรื่องราวโดยสรุป : แสดงเรื่อง (องค์หญิงกำมะลอ) เล่นเป็นองค์ชาย 5 ที่ได้รับความชื่นชอบ เข้ามารับเล่นละครทีวีอย่างเต็มตัว กลับมาทำงานที่ประเทศจีน

- คำนิยาม : หนุ่มหน้าใส ถูกมองว่าตีบทพระเอกจริงๆไม่แตก จนกระทั่ง 2003 ได้มาเล่นเรื่อง (ดาบมังกรหยก) ผลงานของเค้าจึงได้เป็นที่นิยม

ภาพยนตร์ 2006 จนปัจจุบัน

- เรื่องราวโดยสรุป : ทิ้งมาดของซุปเปอร์สตาร์ผู้น่าทนุถนอม ได้รับการยอมรับด้านงานภาพยนตร์ อย่าง (เฟิงเซิง) ที่ทำให้เค้าได้รับรางวัลตัวประกอบฝ่ายชายดีเด่น "Best Supporting Actor" ในงาน ป๋ายฮัว ( Hundred Flower Award )

- คำนิยาม : ทุกฝีเท้าทุกย่างก้าว ความมานะทำให้ถึงจุดหมาย กับเรื่องอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ทำให้ตัวเองมั่นใจนักเรียนมหาลัยไม่ยึดเรื่องใบปริญญากับงานแสดง

ชื่อสกุล : ซู โหย่ว เผิง

อายุ : 39 ปี  เกิดเมื่อ ( ปี 1973 / เดือน 9 / วันที่ 11 )

ส่วนสูง น้ำหนัก : สูง 172 เซนติเมตร / หนัก 60 กิโลกรัม

ประวัติการศึกษา : จบระดับมัธยมที่ โรงเรียน เจี้ยนจง , จบระดับมหาวิทยาลัยไต้หวัน คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาเครื่องกล

ประวัติ : อายุ 15 เข้าร่วมวงกับ อู๋ฉีหลอง, เฉินจื้อเผิง  [วงเสี่ยวหู่ตุ้ย] เข้าวงการ ผลงานที่ได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม เมื่อยุบวงก็หันมาทำงานด้านละครทีวี , งานแสดงภาพยนตร์ ,และในตอนนี้ก้ยังมีผลงานด้านผู้กำกับหนังเอง


ผลงาน :

- ละครทีวี : องค์หญิงกำมะลอ, มนต์รักในสายฝน  เป็นต้น

- งานภาพยนตร์ : เฟิงเซิง ,  The Assassins (โจโฉ)  เป็นต้น

- ผลงานเพลง : สุขสันต์ปีใหม่ , แมงปอแดง เป็นต้น

เคยได้รับรางวัล : 2010 จากภาพยนตร์เรื่อง (เฟิงเซิง)  ได้รับรางวัลตัวประกอบฝ่ายชายดีเด่น, และ (คังติ้งฉิงเกอ) รางวัลนักแสดงชายยอดเยี่ยมจากงานสุดยอดภาพยนตร์ระดับนานาชาติที่มาเก๋า

เคยเป็นข่าวกับ  : หลินซินหยู , จ้าวเหว่ย

ค่าตัว :

ค่าตัวจากแสดงละครทีวีทุกตอนที่แสดง 30 หมื่นหยวนจีน (ประมาณ 140 หมื่นหยวนเงินไต้หวัน)

ค่าตัวจากร้องเพลงทุกเวที 70 หมื่นหยวนจีน ( ประมาณ 327 หมื่นหยวนเงินไต้หวัน )

P.S. ถ้าเป็นเงินไทย คูณด้วย 5.6 บาท จากเงินหยวนจีน