Alec Su : ชีวิตจริงที่ไม่จำเป็นต้องอยู่ "สูง"
Q: อะไรคือความหมายของสุขภาพ, ความสุข และความสูงส่งในชีวิตของคุณ
A: ตอนนี้ไม่ค่อยแฮปปี้กับเรื่องสุขภาพนัก ส่วนเรื่อง "สูง" นั้นผมเคยชี้แจงไปแล้วทีนึงเกี่ยวกับการประสบความสำเร็จสูงสุดในอาชีพ อืม...ม สำหรับผม มันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก เมื่อปี-2ปีก่อนผมเคยคิดอย่างนั้น แต่เมื่อเร็วๆนี้ก็ได้เปลี่ยนความคิดตัวเองใหม่ จริงอยู่...งานอาจทำให้ผมประสบความสำเร็จในช่วงเวลาอันสั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชีวิตจะมีคุณภาพเสมอไป ผมพบว่าตัวเองหลงระเริงมากเกินไปจนหลงลืมบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญในชีวิต เมื่อตอนปีใหม่ ผมและแม่ได้มีโอกาสไปดูหนังด้วยกัน หนังเรื่องนี้เกี่ยวกับผู้ชายคนหนึ่งที่บ้างานมากจนลืมครอบครัว วันหนึ่งเขาไปเจอรีโมทคอนโทรลอันหนึ่งเข้า มันช่วยให้เขาเห็นภาพเกี่ยวกับตัวเขา เมื่อเขาทำงานมากชีวิตความเป็นอยู่ก็ดีขึ้น สะดวกสบายมากขึ้นและมั่นคง แต่แล้วมันก็สะท้อนความทรงจำที่ผ่านมาที่เขาลืมมันไป จนเขาค้นพบว่า...แท้จริงแล้วเขาทำสิ่งสำคัญหล่นหายไปจากชีวิต แต่กว่าจะรู้ค่ามันก็สายเกินไปเสียแล้ว รีโมตคอนโทรลนั้นทำงานอย่างรวดเร็วแล้วนำพาเขาไปพบจุดจบ ผมและแม่ต่างก็ซึ้งมาก เราต่างก็ร้องไห้ และคิดว่าชีวิตเราไม่มีความจำเป็นเลยที่ต้องอยู่ "สูง"
Q: ในนิตยสารลงไว้ว่าภาพลักษณ์ของทูตต่อต้านอาการซึมเศร้านั้นกำลังตกอันดับ คุณรู้รึป่าวว่าอยู่อันดับใด?
A: ผมมีเพื่อนที่กำลังตกอันดับ ไม่ค่อยจะสดใสเลยในปีที่ผ่านมา และบางครั้งก็ตะโกนว่า "ฉันกำลังตกต่ำ" !!! แต่มีส่วนน้อยที่กลับมาทำงานแฟชั่นในเวลาต่อมา ตอนหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต ใน 10 จะมี 3 ที่ถูกกดดัน อย่าง "ระวัง ! คะแนนคุณกำลังตก" หรือ "ควรพิจารณาตัวเองได้แล้วนะ" และเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น....แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะไม่สามารถหนีโรคภัยไข้เจ็บ แต่พวกเขาก็สามารถควบคุมดูแลมันได้ด้วยความดูแลเอาใจใส่ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ภาพลักษณ์นี้ตกอันดับ คงไม่มีแรงดึงดูดในเท่าที่ควรดังนั้น... เราก็ควรจะรณรงค์ต่อไป มองโลกในแง่ดี รักตัวเองมากขึ้น ไม่คิดอะไรในแง่ลบ ไม่คิดมาก ถ้าจริงจังก็ต้องกล้าที่จะรักษาด้วยยาเพื่อบรรเทา ก็ไม่ใช่สิ่งที่น่าเกลียดอะไร
Q: ช่วยบอก 3 สิ่งที่ทำให้คุณแฮปปี้
A: ผมกำลังเปรียบเทียบระหว่างที่ทำให้น่าเบื่อหน่ายกับสิ่งที่ทำให้ผมแฮปปี้... อย่างแรกเลย น่าจะเป็นการที่ได้ทำงานจนประสบความสำเร็จ อย่างที่สอง เมื่อเร็วๆนี้ หลักสูตรวิศวะฯที่ผมเรียนผมได้เรียน Dream weaver,workbook กับอาจารย์ที่ใจดี และอย่างสุดท้าย....ที่นี่เป็นกันเองเหมือนครอบครัวและเพื่อนอยู่รอบๆตัวเองเลย
Q: ถ้าชีวิตคุณเป็นบทละคร...คุณอยากจะเขียนบทละครชีวิตของคุณเองหรือเปล่า ?
A: อ่า... (หัวเรา) ^0^ ผมไม่ใช่พวกประเภทที่ล้มเหลว ในวัยเด็กของผม ผมได้รับความดูแลเอาใจใส่เป็นพิเศษ ไม่เคยพบกับความผิดหวังจากสิ่งต่างๆเลย มีแต่จะก้าวกระโดดไปเพื่อสิ่งที่คาดหวัง ดังนั้นผมจึงเป็นนักเรียนที่สมบูรณ์แบบที่ทำตามบทบาทหน้าที่จนแทบไม่มีเวลาหายใจ ผมศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับเครื่องจักรกลเพื่อเข้ามหาวิทยาลัย ไม่ใช่วิชาที่ผมชอบมากนัก แต่ก็มีอิทธิพลต่อตัวผม มันบ่งบอกถึงสถานการณ์ที่ผมไม่สามารถอดทนได้ จนวันหนึ่ง....โดยที่ไม่รู้ตัว ผมตัดสินใจที่จะไม่ทำมัน และทิ้งมันไปโดยเด็ดขาด ในเวลานั้น....แบบแผนของสังคมมันก่อให้เกิดความวุ่นวายใจ แต่พอทำเข้าจริงๆก็รู้สึกว่ามันน่าสนใจดีนะ
Q: คุณรู้สึกอย่างไรที่เรื่องราวของคุณและคนอื่นๆช่างแตกต่างกันนัก ?
A: ผมขอเผาตัวเอง ฮา ฮา ฮา (หัวเราะ) ^0^ ตอนอายุ 15 ปี เวลาที่ผมไม่ชอบในสถานที่นั้นๆไหนๆก็ตามละคิดว่าทุกคนเป็นต้นไม้ นั่นคือวิธีที่ใช้ตอนอายุ 15 ปี ตอนนี้ก็ยังใช้อยู่ (หัวเราะ) ผมตรงไปตรงมาและเปิดเผย เติบโตอย่างอิสระ แต่ก็ไม่ใช่เด็กหัวอ่อน อันที่จริงแล้ว เด็กก็ไม่มีความสนุกได้ มันอยู่ที่นิสัยใจคอ ภาวะจิตใจในเวลานั้นๆ...ใช่ !!... แต่ผมคงจะไม่ยืดเยื้อมันออกไปอีก
Q:คุณคิดอย่างไรกับการเติบโตขึ้นของคุณ ?
A: ผมเติบโตมาด้วยความซื่อสัตย์ต่อตนเอง ภูมิใจในสิ่งที่ตนเองเป็น คนที่ไม่ภูมิใจในตนเอง บางส่วนมีคติกับสิ่งที่ไม่มีตัวตนเป็นนามธรรมที่เสแสร้างหลอกลวง แต่ตอนนี้พวกเขายอมรับอย่างค่อยเป็นค่อยไปในสิ่งที่พวกเขาเป็นอย่างเช่น หญิงคนหนึ่ง เป็นนักแสดงละครชีวิตชั้นเอกระดับสูง ไม่ใช่เหมือนคุณและผม ในความเป็นจริงก็มีทั้งคนที่รักเธอและคนที่เกลียดเธอ ขึ้นอยู่ที่ว่าจะยอมรับได้ไหม ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
Q: แล้วหาทางออกอย่างไร ?
A: ที่จริงแล้วมันจะมีปีที่พวกเขาและครอบครัวได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า อย่างงานวันเกิดที่ร่วมกันร้องเพลงอย่างสนุกสนานแต่เดี๋ยวนี้ปีใหม่ไม่เป็นที่สนใจของคนทั่วไปเท่าไหร่ ผมก็ไม่มีความสุขในงานปีใหม่ พ่อของผมมีลูกชาย 5 คน ผมมีป้า 3 คน เราอาศัยในบ้านหลังเก่าๆ ตอนนี้ผมก็โตพออยู่ในวัยที่ใช้เงินแล้ว ผมกำลังอยากจะซื้อของขวัญให้เด็กๆ ที่บ้าน (ลูกของพ่ชาย) ผมคิดว่าตั้งแต่เรียนปรัชญามานี่ก็ชักจะดูเหมือน Columbia ขึ้นทุกที
Q: ช่วยพูดถึงเรื่องความรักของคุณหน่วย
A: มันเป็นเรื่องยากนะที่จะตามอารมณ์ได้ทัน ผู้หญิงมักจะเรียกร้องให้เอาใจใส่ห่วงใยดูแล ผมไม่สามารถ...ผมชอบผู้หญิงที่เงียบๆ ต่างจากคนอื่น (ให้ฟังแค่เราว่างั้นเถอะ!) ดีมากเลย ! ผมคิดว่า...น่าจะเหมือนบริกรสาวในร้านอาหารน่ะ เพราะว่าจะค่อยเป็นค่อยไปในเวลาอันสั้น แต่ก็ยังมั่นคง แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน แล้วก็อยู่ด้วยกันอย่างสม่ำเสมอ สนิทสนมใกล้ชิด ให้ความสนใจกันและกันอยู่ตลอด มันคงเป็นเรื่องที่ยากแน่นอน...อืม..มม..แล้วก็จะต้องรู้จักวิธีปรับอารมณ์และป้องกันไม่ให้ไปกระทบความรู้สึกของอีกฝ่ายมากเกินไป ความรักของผมไม่ใช่เพื่อความสนุก
Q: หัวใจของคุณคงมอบให้คนพิเศษที่จูงมือกันไปช็อปปิ้งแล้วมั้ง ??
A: ผมยังไม่ต้องการมีใครตอนนี้ (อ่ะจริงป่าวเฮียล้อเล่นอีกแล้ว) อาจจะเป็นนิสัยแปลกๆของผมก็ได้ นี่ไม่ใช่ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ของผม ผมรักที่ผมสามารถทำสิ่งที่อยากทำ ตอนนี้ผมก็กำลังวางแผน (นี่คือวิธีที่จะออกนอกเรื่องเหรอ ?) ขับรถกินลมชมสิ่งต่างๆ ในตอนกลางคืน ฮ่า ฮ่า (หัวเราะ) ^0^ (คุณชอบตอนกลางคือ...ฮ่า ฮ่า) ผมเป็นมนุษย์กลางคืนน๊ะ คุณก็รู้ว่าไทเปเล็กขับรถไป Yangming Shan ก็ใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวผมจะขับรถไปที่ชายหาดที่จุดกึ่งกลางของยามค่ำคืนอยู่เสมอ พอเวลาแก่ตัวเอง ผมก็คงคร่ำครวญอย่างโศกเศร้าล่ะนะ ^0^ ....อา ฮา... Kazakhstan 555 !!!
