ซูโหย่วเผิง: Life In Fact Is Quite Ordinary
ในโลกแวดวงบันเทิง มีกี่คนที่สามารถถูกจดจำได้เป็นระยะเกือบสิบปี ? ซึ่งสามารถมีความสามารถที่พร้อมในทุกๆด้านอย่างสูงสุดนั้น ? ซูโหย่วเผิง เป็นหนึ่งในนั้น วันนี้ ไม่แค่เขาได้ร่วมงานกับแวดวงบันเทิงกับคนอ่านพวกเรา เขายังเปิดเผยบางสิ่งเรื่องราวตลกขณะที่เขาเป็นวัยรุ่น
อาชีพ- การรอคอยบทโรคจิต
R : ปัจจุบัน คุณแสดงออกถึงผู้ชายที่เติบเป็นผู้ใหญ่ในหลายๆโอกาส การเปลี่ยนชนิดนี้เป็นเพียงเนื่องจากอายุเท่านั้นหรือ ถูกต้องมัย ?
SYP: โดยแท้จริงแล้ว การเปลี่ยนนี้ไม่เป็นการเปลี่ยนที่รู้สึกได้ มันควรจะเกี่ยวข้องกับอายุ แต่ดังนั้นอีกครั้งมันไม่เพียงเพราะอายุ ตอนนี้หลายๆสถานการณ์ ความเป็นผู้ใหญ่จะออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ
R: มีบทไหนที่ระบุว่าคุณกำลังรอมัน หรือคุณต้องการที่จะแสดงบทนี้ที่จะหนีรอดจากภาพที่ฝันใจที่มีอยู่ในจิดใจของทุกๆคน ?
SYP: ก่อนหน้านี้ บุคลิกที่ผมแสดงออกมาเป็นคนอ่อนโยน แค่ Du Fet เป็นโรคจิตบางสิ่ง แต่ในจิตใจเขาและวิญญาณเต็มไปด้วยความรัก แค่การแสดงออกของเขาและการกระทำของเขาเป็นบางสิ่งที่ดู โง่ ตอนนี้ผมต้องการที่จะแสดงบทนักร้องร็อคติดยา ฮาๆ แค่ล้อเล่น แค่อยากเห็นสิ่งแตกต่าง บทนั้นโรคจิตเล็กๆ น่าจะมีความหมายทั้งหมด
ความรัก- ดูเหมือนมั่นคง
R: ปีที่แล้ว คุณเปิดเผยได้มีแฟนสาวจากนอกวงการ ดังนั้นคุณคิดยังไงเกี่ยวกับความรัก ?
SYP: เมื่อผมเป็นวัยรุ่น ผมชอบ ความรู้ที่บ้าๆ รู้สึกว่าความรักจะต้องโรแมนติก ถึงแม้ว่าจะออกไปสถานที่ ณ กลางฤดูหนาวที่จะซื้อไอศกรีมที่หล่อนชอบ ที่จะทำสิ่งเสี่ยงๆเพื่อเธอ รู้สึกว่าวัยรุ่นความรักจะต้องเป็นอะไรที่ตื่นเต้นมากๆ ร้อนแรงเหมือนชื่อเสียง ตอนนี้ได้แก่ขึ้น ผมชอบความมั่นคงมากกว่า ชีวิตแท้จริงแล้วเป็นอะไรที่เรียบๆ วางแผนแท้จริง ไม่ได้เกิดขึ้นหลายๆอันพร้อมกัน
การกุศล- การช่วยเหล่านั้นในความต้องการ
R: คุณได้ก่อนตั้ง องค์กรAlecการกุศล ทำไมถึงใช้ชื่อตัวเองสำหรับองค์กรนี้ ?
SYP: นี้ทำให้มันง่ายที่จะเรียกความสนใจจากเพื่อนๆซึ่งช่วยเหลือผม โดยแท้จริงจุประสงค์ที่ก่อตั้งองค์กรคือความหวังซึ่งผู้คนมาเพื่อที่จะช่วยด้วยความเต็มใจ ถ้าผมใช้กำลังของผม อำนาจที่จะทำจุดมุ่งหมายให้สำเร็จ ดังนั้นทำไมไม่ ? ผมได้มีส่วนร่วมในหลายๆงานองค์กรการกุศลตั้งแต่ผมเข้ามาในวงการบันเทิง ไม่ได้มีแรงบันดาลใจอื่นๆ
ชีวิตวัยรุ่น – หนีออกจากบ้าน
--โดนตีบ่อยๆที่โรงเรียนประถมบ่อยๆ
R: ความทรงจำเด็กๆไม่สามารถลืมสำหรับทุกๆคน คุณสามารถบอกสักเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องสนุกสนานในวัยเด็ก?
SYP: อืม สิ่งที่มีความสุขในวัยเด็กคือผมดได้รับรางวัลแรกในแต่ละปีสำหรับการแข่งขันการพูด ผมแท้จริงแล้วรักจะพูดกลับดังนั้น ผมไม่สามารถปิดมันถึงแม้ขณะในห้องเรียน ถึงแม้ว่าผมไม่ได้ทนกับกฎมากนัก ผลลัพธ์ของผมออกมาดี เพิ่มเติม ผมรักที่จะงีบหลับในห้องเรียน เป็นบ่อยตอนสายๆในตอนเช้าโรงเรียนประถม ได้รับการตีสำหรับมัน ในโรงเรียนมัธยมปลาย ครูไม่สามารถตีผม ดังนั้นมันได้ถูกเปลี่ยนการทำโทษ ผมจำได้ในตอนเกรด 2 ผมเป็นคนเดียว ครูไล่ตามผมรอบสนามโรงเรียนเพื่อที่จะตีผม หลังจากนั้น ผมตะโกนและโต้เถียงในห้องพักครู เพื่อจะพิสูจน์ความผิดที่ผมได้ทำหรือ
--- ดื้อรั้นมากๆในโรงเรียนมัธยมปลาย
R: คุณเป็นคนคล่องแคล่วมากๆและดื้อซนที่โรงเรียน ดังนั้นเป็นคุณมากกว่าเชื่อฟังที่บ้านมากกว่า?
SYP: ผมเป็นคนดื้อรั้นมากๆในโรงเรียนมัธยมปลาย ผมจะโต้ตอบเมื่อครอบครัวผมได้พูดกับผมแค่ 2 – 3 คำ สิ่งที่แย่คือถึงแม้ผมได้หนีออกจากบ้าน ผมได้ไปบ้าน 2 วัน แต่ครอบครัวผมไม่ได้มีความกังวลหรือทำให้เป็นเรื่องใหญ่เหมือนที่คุณเห็นในทีวี พวกเขาไม่ทำให้ตัวเองยุ่งยากเกี่ยวกับมัน ผมได้อยู่ข้างนอกเป็นเวลา 2 วัน รู้สึไม่มีอะไรผลกระทบอะไรเกิดขึ้น ดังนั้นผมจึงกลับแบบอับอาย
-- เงินแต๊ะเอียได้บรรลุเป้าหมายไปแล้ว
R: ดูเหมือนว่าคุณจะค่อนข้างซุกซนเมื่อตอนคุณเป็นวัยรุ่น ขณะนั้นมีอะไรที่เป็นเรื่องเศร้าหรือไม่ ?
SYP: ให้พูดเกี่ยวกับสิ่งที่เศร้าๆหรอ เมื่อผมยังวัยเยาว์ ทุกๆปีเมื่อผมได้รับเงินปีใหม่ ครอบครัวผมจะพูดเสมอว่าเก็บให้สำหรับผม การเก็บ เก็บไปเรื่อยๆ แม่ของผมได้พูดว่า ผมออกจากบ้านไปให้ซองแดง คุณออกไปเพื่อเก็บซองแดงมา นี้เป็นสิ่งที่สมดุลของการให้และรับ นี้ยังเป็นบางสิ่งที่เศร้าซึ่งผมไม่เคยได้ฉลองวันเกิดผมจิรงๆเมื่อผมวัยเยาว์ วันเกิดผมและแม่ของผมทำให้เป็นเหมือนทุกๆวัน ทั้งวันช่วงกลางฤดูใบไม้ผลิ แน่นอนเพ่งไปดูที่แม่ แต่มุมมองของแม่เป็น วันหยุดก็เพียงเหมือนทุกๆวัน หล่อนไม่ได้ฉลองวันเกิด ดังนั้นผมจึงไม่ได้ฉลองตัวผมเอง ผมได้มีแค่ที่จะกิน แต่ไม่ได้รับของขวัญใดๆ
