ESSAY 23: LET”S GO! TO WATCH MTV ไปดู MTV กัน
นักเรียนหลายๆคนและครอบครัวของเขาได้จับกลุ่มคุยกันที่ทางเดินยาวของห้อง, กระดาษข้อสอบถูกแจกการ ณ เวลานั้นทุกอย่างได้เงียบสงบ, ครอบครัวต้องจากไปพร้อมกับหนังสือเรียนของนักเรียน. และนักเรียนได้อนุญาติที่จะเข้าไปหลังจากที่กระดิ่งครั้งที่ 2 ดังขึ้น. นั่นกับตาที่ดีมองสามารถจะแอบดูช่องที่ให้แสงผ่านอย่างเล็กๆที่พิพม์บน กระดาษข้อสอบสีเหลือง.
ครอบครัวบางคนๆพูดกับเด็กๆว่า “ทำข้อสอบให้ได้เยอะๆนะ” ที่รออยู่ชั้นล่างที่ๆให้อ่านหนังสือพิพม์. วิชาแรกเป็นวิชาเลข ซึ่งผมทำคะแนนได้ 52 คะแนน(10คะแนนขึ้นไปถือว่าปกติ) และ 80 ขึ้น สำหรับวิชาที่เหลือ. ผู้ช่วยครูสอนเลยกำลังทำวัดระดับข้อสอบของเขาอยู่ และที่นี้ผมกำลังได้รับสิ่งที่มากขึ้น. นาทีที่ 70 ผมรู้สึกตื่นเต้น ผมหยุดและสังเกตไปทุกๆคนรอบๆว่ากำลังทำอย่างขมักเขม่นซึ่งผมรู้สึกแย่กว่า กว่าถ้าผมไม่มองมัน, ไม่มีทางดังนั้นผมจึงต้องทำต่อไปและทำโจทย์อีกเล็กน้อยให้เสร็จในเวลา 10นาทีสุดท้ายจึงต้องคิดอย่างรวดเร็ว, เมื่อจบครั้งที่ 1 , ปิศาจที่น่ากลัวปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งหนึ่ง.
ผมโกหกตัวเองว่า “ไม่แตกต่างอะไร , ทุกๆคนต้องทำแย่เหมือนกัน” หลังจากที่ได้ยินนักเรียนบางคนแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับโจทย์ปีนี้ว่ายาก ขึ้นมากและแปลกใหม่ อารมณ์ของผมสำหรับวิชาต่อไปมีผลอย่างมากเพราะพวกมันก็สำคัญ. เพื่อนทุกๆคนถามผมว่า “เป็นไงมั้ง” และผมตอบว่า “ไม่มีปัญหา เจอกันวิชาหน้า” มีเสียงแว่วเข้ามา(รวมถึงแม่ฉัน) คิดว่า “ดูเหมือน Su Youpengทำได้ดี เขามั่นใจ”.
ครู เคยสอนพวกเราที่จะตั้งใจในการทบทวนวิชาเรียนสำหรับ วันที่ 2, และไม่ควรได้รับผลกระทบจากวันสอบวันแรก. คำถามเหล่านั้นบทข้อสอบดูเหมือนเศษผ้าที่ยังไม่เสร็จ, การถักผ้าเมื่อผมทำเสร็จหน้าและแบบอยู่ในหัวผม. ไม่ควรจะทำอะไรเพิ่ม, ผมเรียกเพื่อนที่จะตรวจคำถามกับพวกเขา, เสื้อผ้าที่ถูกถักวันนี้ดีถ้าคำตอบเหมือนกัน. วันที่ 2 สอบหัวข้อภาษาจีนที่ชื่อ “Root” ผมยอมรับว่าผมได้ทำมันดีที่สุดในชีวิต. ผมได้คะแนน 89 สำหรับวิชาภาษาอังกฤษแม้ว่าภาษาอังกฤษผมจะไม่ดีมากแต่ก็ต้องขึ้นอยู่แต่ละ เทคนิค.
เด็กไทเปอาจจะเข้าใจในบทความสำหรับการสอบอ่าน. ผมได้แม่ที่ซื้ออาหารกลางวันขณะที่ผมทบทวนสำหรับวิชาต่อไปในห้อง, มีนักเรียนบางคนและพ่อแม่เสนอให้ใช้ที่อุดหูไว้ใช้อีกครั้ง, ผมโชคดีที่ตอบมากกว่า 2. ผมมีความจำที่น้อยและรวมถึงการถ่ายทอดภาษาของผมซึ่งต่อมาช่วยผมได้คะแนน 74 คะแนน ซึ่งดีกว่าดั้งนั้นเหล่านั้นจึงถูกจดจำอย่างมากและซื้อหนังสืออย่างมาก. มันขึ้นอยู่กับโชคชะตาและบางทีคนสอบปัจจุบันไปเพื่อตอบคำถามเพียงอย่าง เดียว. ผมเริ่มเครียดกับวิชาอื่นๆ(วิชาชีววิทยา- ซึ่งผมยอมแพ้)ที่จะเจอ, ผมทำใจให้สงบขณะที่นึกถึงเพื่อนร่วมห้องที่เล่นมุกอย่างตลกเกี่ยวกับ “burning(การเผา)”หนังสือในโรงเรียนของเขา ณ เมื่อเวลาพวกเขากลับไปถึงบ้านหลังจากสอบ.
ผมทำข้อสอบเสร็จจน(เดาคำ ตอบ) และได้คะแนน 30 หลังจากที่ตรวจคำตอบกับกระดาษคำตอบที่แจกให้ที่ศูนย์ทบทวน. การเดินออกจากห้องสอบ, ผมรู้สึกเหมือนปลดปล่อยจากการติดคุกมา 10 ปี , ไม่มีการวิตกกังวล ไม่ดีใจ แต่สงบและกระโดดข้ามจาก 2 ด้วยการโดดเพียงครั้งเดียว ความเครียดและความกดดันจากไป. ผมไม่ได้ เผา หนังสือในวันนั้น, แต่กลับมาดู MTV แทนและกินข้าวเย็นกับนาง Zhouพร้อมด้วยเพื่อนๆ
