ESSAY 21: PRAYER, A MUST บทสวดมนตร์ เป็นสิ่งที่ต้องการ
ผม เยี่ยมห้องโถงที่ใช้ในการสอบที่ได้มีคนคุยไว้ที่ชั้น 2 ของ Shangzhuan ไทเป, กระดาษสอบถูกแจกไว้ก่อนโดยคนคุม, และผู้คนกำลังซื้อเครื่องเขียน. การคิดถึงตัวเองว่าที่นั่งเหล่านี้ได้ถูกนั่งโดยคนอื่นๆ , เกือบจะเป็น การสอบเป็นเพื่อนเรา ผมนึกถึงตัวเองว่าไม่ควรจะกังวลขณะที่รู้กำลังมั่นใจ, 3 ปีของ ความทุกข์ยากเพียงแค่ 2 วัน(เวลาที่ได้เป็นอิสระ).
ผมทำตัวเอง เหมือนทหาร(ดวงตา มือ และ ส่วนอื่นๆของร่างกายถูกรอคอยโดยการสั่งของสมอง) ที่พร้อมรบ , เพื่อที่จะสูญเสียให้น้อยที่สุด. ผมเก็บแรงกระตุ้นผมไว้และไม่ทำให้มันเกิดข้อผิดพลาดใดๆ ในการรับผิดชอบมัน. การเดินเข้าไปในห้องโถงสอบ ผมเต็มไปด้วยความมั่นใจและ พูดกับตัวเองว่า ผมจะเอาชนะมันทั้งหมด ความมั่นใจได้ถูกเพิ่มโดยสิ่งของที่จริงใจ.
ผมขอร้องแม่ผมว่าให้ ส่งผมไปที่วัด Xingtian Gong(Guan Sheng Di Jun) เพื่อเป็นผู้ภาวนาตน, ฝนได้ตกปรอยๆและพวกเราถูกเคลื่อนย้าย. วัดเต็มไปด้วยคนในวันนั้น, ผมได้กลิ่นธูปมาจากไกลๆ, บางทียิ่งไปกว่านั้นได้มีการถ่ายรูปเนื้อหาภายใต้ของบูชา. หลังจากที่สืบสวนจากหญิงอาสาสมัครดังนั้น ผมรู้ที่จะภาวนาไปสู่เทพบนท้องฟ้าก่อนตามด้วยพระที่อยู่ในใจกลางของวัดจาก นั่นทางซ้ายและทางขวาด้วยรูปปั้นไม้เท้า 3 อันแต่ละที่อยู่ทางซ้ายมือ. ผมอธิษฐานในใจว่าไม่อยากเป็นคนที่เก่งที่สุดหรือมหัศจรรย์ แต่ช่วยให้ผมทำให้ดีที่สุดเท่าที่ผมได้พยายามทบทวนมา ไม่มีการตกใจที่ห้องสอบและได้รับว่าอะไรที่สมควรจะได้รับ 
