ESSAY 14: NUTRITION CLASS (ชั้นเรียนบำรุงกำลัง)
ชั้นเรียนอย่าง วิชาช่างเทคนิค, ร.ด., พลศึกษา หรือดนตรี ฯลฯ เหล่านี้เราสามารถขาดเรียนได้แถมอาจารย์ยังไม่สนใจด้วยซ้ำ ผมชอบชั้นเรียนวิชาช่างเทคนิค เพราะว่าอาจารย์มักจะปล่อยให้พวกนักเรียนหัดเลื่อยไม้และลองประดิษฐ์สิ่งของ ด้วยมือเอง พวกเราก็เลยชอบโดดเรียนไปเล่นฟุตบอลหรือว่าทบทวนตำราเรียนมากกว่า ผมอยากทำปืนแต่ว่า ผมขาดเรียนวิชานี้บ่อยมาก ทำให้ผมลืมวิธีการทำทั้งหมด ผมไม่สามารถจะทำได้แม้จะแต่เลื่อยให้ไม้มันตรง ดังนั้นผมจึงขอร้องเพื่อนคนหนึ่งที่เข้าเรียนบ่อยกว่าผม ให้ช่วยเหลือ ซึ่งผมว่าถ้ามีใครสักคนคอยช่วยมันก็คงจะดี เค้าเป็นคนที่ทำงานได้ดีแถมยังรวดเร็วอีกด้วย ท้ายสุดเค้าก็สามารถทำปืนออกมาให้ผมได้สำเร็จ
แต่ผมรู้สึกว่ามันแปลก ๆ เพราะว่าอะไรน่ะเหรอ...ก็เพราะว่าปืนที่เค้าทำให้มันดูสมบูรณ์แบบเกินไป ดังนั้นผมก็เลยทำให้มันดูน่าเกลียดขึ้นด้วยการดัดให้มันโค้งงอบ้าง เพื่อให้คนอื่นที่เห็นรู้สึกว่ามันเป็นฝีมือของผมจริง ๆ อาจารย์ที่สอนวิชาร.ด. ทั้งหลายค่อนข้างสนิทกับผม เพราะผมเคยขอลาป่วยอยู่บ่อย ๆ ซึ่งแต้มในการเข้าเรียนของผมก็จะถูกหักออกไปทำให้ผมไม่สามารถโดดเรียนหรือลา ป่วยได้อีก ตอนอยู่ชั้นม. 6 ผมได้ไปพบกับอาจารย์เพื่อตรวจสอบดูคะแนนที่เหลือของผม ซึ่งก็พบว่าผมยังได้เปรียบในการที่จะโดดเรียนไปพักผ่อนหรือไปทบทวนตำราเรียน (แต้มยังเหลือพอมีให้ตัด) ตัวอย่างเช่น วันจันทร์ 2 คาบแรกคือวิชาชีววิทยา ผมก็จะสามารถนอนพักอยู่ที่บ้านได้ก่อนหรืออาจจะมาโรงเรียนสายก็ได้
เพราะว่าผมไม่ค่อยชอบวิชานี้ แล้วผมก็จะถูกแจ้งว่าสถานการณ์ของผมในตอนนี้จะถูกนำเข้าสู่ที่ประชุม คณาจารย์ แต่ว่าผมโชคดี เพราะว่าอาจารย์เก่าของผมท่านคอยช่วยเหลือผมเสมอ ดูเหมือนว่าเสือเชื่อง ๆ ตัวนี้จะไม่ได้รับการฝึกฝนอะไรเลย วันหนึ่งในขณะที่ผมกำลังฝึกร.ด. อยู่นั้น ผมและเพื่อน ๆ ก็ถูกส่งตัวไปเพื่อทำการติดตั้งอุปกรณ์สำหรับทำการยิง พวกเราถูก “บังคับ” ให้สนุก เพราะว่าไม่มีหนังสือเล่มไหนที่อนุญาตในการเดินทางครั้งนี้ พวกเราได้รับการอธิบายคร่าว ๆ เกี่ยวกับการถือปืนไรเฟิลและการดีดตัวกลับของปืนซึ่งอาจจะทำให้ได้รับบาด เจ็บหรือที่ร้ายที่สุดอาจถึงกับทำให้กระดูกไหล่เคลื่อนไปเลย หลังจากนั้นทุกคนถึงกับเครียดเลย เพื่อจะไปให้ถึงเป้าหมาย พวกเราจะต้องเดินเป็นระยะทางสั้น ๆ ไปยังสนามยิงสีเขียว
ดังนั้นผมจึงเดินออกไปหน้า ชั้นอย่างมั่นใจ สบตากับสายตาที่จ้องมองมา แต่ทันใดนั้นเอง ผมกับรู้สึกว่าลำคอตีบตันขึ้นมาเหมือนกับมีอะไรมันอุดตันและร้องเพลงผิดคีย์ อีกด้วย อาจารย์ประหลาดใจมาก ท่านส่ายหัวและบอกให้ผมกลับไปนั่งที่ตัวเอง มันเป็นเหตุการณ์ที่ยากลำบากมาก เพราะว่าคนอื่น ๆ จะต้องมีข้อสงสัยในการออกอัลบั้มของผมแน่นอนว่าทำไมถึงไม่เหมือนกับที่สื่อ พากันเยินยอเอาไว้ ในช่วงเทอมสองของตอนที่ผมเรียนม. 6 ผมก็เริ่มไม่ใส่ใจกับคาบเรียนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาการสอบ ฟิสิกส์ก็เป็นวิชาหนึ่งในนั้น ผมมักจะโดดเรียนหรือว่างีบหลับเกือบตลอดทั้งชั่วโมง และนั่งอยู่ในห้องบรรยาย ขณะที่คนอื่น ๆ ไปทำการทดลอง ห้องทดลองเป็นห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องบรรยาย เวลาที่ต้องไปทำการทดลอง
พวก เราจะพยายามปฏิเสธและไม่ยอมลุกจากเก้าอี้ บางครั้งพวกเราก็แอบหนีออกจากห้องทดลองไปเล่นฟุตบอลซึ่งมันเป็นเรื่องที่ เสี่ยงมาก เพราะว่าเราจะถูกตัดแต้มหากถูกอาจารย์จับได้ แต่ว่าการแอบไปเล่นบาสเกตบอลโดยไม่ถูกอาจารย์ฝ่ายปกครองจับได้มันก็เหมือน กับเป็นสงครามที่น่าตื่นเต้นที่รอเราอยู่เบื้องหน้านั่นเอง การจำคำถามตัวอย่างในหนังสืออ้างอิง (Experiment Rearranged) นั้นนับเป็นเรื่องที่แย่กว่าการที่เราตั้งใจรอผลการทดลองสัก 1 การทดลองซะอีก ถ้าหากเราได้เข้ากลุ่มทำการทดลอง พวกเราก็มักจะคำนวณคำตอบทางทฤษฎีเอาไว้พร้อม ๆ กับการทดลองจริง ๆ ถ้าหากว่าผลการทดลองออกมาแล้วคำตอบที่ได้มันไกลจากคำตอบที่คำนวณได้ เราก็จะไปถามเพื่อน ๆ กลุ่มอื่น ๆ ว่าเค้าทำยังไงและพยายามใช้หนังสือและความพยายามของเราเพื่อให้ได้คำตอบที่ ใกล้เคียงมากที่สุด
