ESSAY 8: BOYS DON’T

[Alec Love Me]

8. Body Don’t

ผม เคยจินตนาการไว้ว่าบรรดาอาจารย์และเพื่อน ๆ (โดยเฉพาะที่อยู่ห้องอื่น) จะมองผมยังไง ซึ่งผมก็คงจะไม่ได้ดีนักในสายตาของพวกเค้า และการเหมือนถูกขู่ทำร้าย ถูกทุบตีในห้องน้ำ มีการเขียนชื่อของผมไว้ที่ฝาผนังและอีกหลาย ๆ ทางที่จะทำให้ผมดูเป็นตัวตลก เกรดของผมถูกกล่าวถึงจนกระทั่งขึ้นม. 6 นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงเป็นคนเก็บตัวเองอยู่ในโลกส่วนตัว ผมมักจะเดินก้มหน้ามองพื้นตามทางที่จะไปยังห้องเรียน เพื่อจะได้ไม่ต้องสบตากับใคร หรือเปิดเผยให้ใครเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน แล้วผมก็มักจะทำแบบเดียวกันนี้ขณะที่เดินอยู่ต่อหน้าคนอื่น ๆ เพราะพวกเค้าอาจจะทำให้ผมรู้เจ็บปวดหรือทำสายตาดูถูกผมได้ ผมไม่มีเพื่อนสนิทเลยตอนที่เรียนม.ปลาย ยกเว้นอาจจะมีเพียงหนึ่งหรือสองคนที่มาจากม.ต้น โรงเรียนเดียวกับผม ผมหลีกเลี่ยงที่จะสนิทสนมกับทุกคนไม่ว่าจะเป็นคนดีหรือไม่ก็ตาม ทุก ๆ ครั้งที่ผมเดินผ่านสนามบาส (แต่ก่อนผมเล่นบาส) หัวใจผมเต้นแรง ผมได้ยินเสียงเชียร์จากข้างสนาม ผมรู้สึกกลัวที่จะเผชิญกับสายตาที่จ้องมองมาหรือการที่ลูกบอลจะกระเด้งมาโดน หน้าซึ่งไม่รู้ว่ามาจากที่ไหน บางครั้งผมจะคิดว่าคงจะมีคนที่ดีสักคนที่อยากจะช่วยเหลือเราจริง ๆ แต่ผมก็มีโลกส่วนตัวที่เสมือนเป็นเกราะป้องกันผมจากอันตรายหรืออาวุธต่าง ๆ ที่จะมาทำร้าย

ผมยังจำได้ว่าห้องของผมขายขนมขบเคี้ยวของไต้หวัน เพื่อเป็นค่าผ่านประตูในการหารายได้สมทบกองทุนในช่วงที่ม. 5 ผมถูกอาจารย์ขอร้องให้แจกลายเซ็นต่อการการซื้อในแต่ละครั้ง ซึ่งต่อมาก็กลายเป็นข่าวว่าผมแจกรูปพร้อมลายเซ็นเพื่อแลกกับเงิน นอกจากขนมแล้วพวกเราคนอื่น ๆ ก็ขายพวกดอกไม้ นักเรียนจากโรงเรียนอื่น ๆ ก็มาที่ Jianzhong และบางคนก็เป็นแฟนคลับของผมด้วย พวกเค้าพากันซื้อดอกไม้มาให้ผม ซึ่งต่อมาก็นำดอกไม้เหล่านี้แหละออกมาขายซ้ำอีก เพื่อให้ได้เงินมากขึ้นและผมรู้สึกว่าผมไม่เหลือเกียรติอะไรอีกแล้ว คณะกรรมการพากันจัดเตรียมทำหนังสือรุ่นในโอกาสจบการศึกษา และรูปถ่ายของทุกคนก็จะถูกตีพิมพ์ลงไปด้วย พวกเรายกเลิกชั้นเรียนเพื่อไปถ่ายรูปกับอาจารย์ที่สวนสมุนไพร ซึ่งมีสระบัว ต้น bodhi และที่สนามฟุตบอล รวมถึงในห้องเรียนด้วย แต่ก็มีบางคนที่ไม่เห็นด้วยกับการกระทำดังกล่าว พวกเค้าจึงเอาแต่อยู่ในห้องเรียน รูปถ่ายของห้องเราพอพิมพ์แล้วออกมาดูดีเชียว แล้วผมก็ไม่ได้เป็นแกะดำอย่างที่เคยรู้สึกด้วย