4. ความฉลาดนั้นเป็นสิ่งที่จำเป็นด้วยหรือ ? ช่วงชีวิตหนึ่งของครูกับนักเรียน
คิดถึงตอนแรกที่ได้เจออาจารย์แซ่ โหย่วเผิงได้หัวเราะเสียงดัง “ตอนนั้นผมมีท่าทีทั้งให้ทั้งรับต่ออาจารย์อย่าง ตอนนั้นผมยังเด็กมาก ยังไม่มีปัญญาที่จะให้อะไรได้ ได้เพียงแต่ไปขอร้องให้ช่วย หลังจากที่จบมัธยมปลาย เขาก็ยังรู้ที่จะไปหาอาจารย์แซ่ที่โรงเรียน “คนเราช่วงอยู่ในวัยรุ่นนั้น ล้วนไม่มีทิศทางเป้าหมาย บางครั้งค่านิยมหรือความรู้สึกของตัวคุณเอง ก็ยังไม่รู้เลยว่าคุณจะกลายเป็นคนดี หรือจะเป็นคนเลว บ่อยครั้งผมเองก็คิดทิศทางเป้าหมายที่ผิด หาเหาใส่หัว คิดไม่ตกว่ามันเป็นเพราะอะไร เมื่อถึงขั้นนี้แล้ว ก็จะกลับมาหาอาจารย์ อาจารย์ก็เพียงแค่เพื่อนที่เคียงข้าง ท่านก็คงไม่สามารถบอกผมว่าจะเดินไปอย่างไร เพราะแต่ละกรณีล้วนแล้วแต่มีความแตกต่าง แต่ว่าขณะที่ได้แบ่งปันเล่าให้อาจารย์ฟังนั้น ตัวเองจะคิดออกเอง
ตอนนี้น่าจะหนักแน่นแล้ว ก็จะรู้สึกว่าไม่จำเป็นแล้ว แต่ว่าตอนพึ่งออกจากโรงเรียน ไปเรียนที่ไถต้า(มหาวิทยาลัยแห่งชาติไต้หวัน) นั้น ก็ยังลำบากมากๆ เพราะระบบมันแตกต่างกันสิ้นเชิง เมื่อพูดถึงมหาลัยแล้ว ยิ่งไม่มีทิศทางเลย ฉะนั้นสุดท้ายก็ยังไปที่เจี้ยนจง อาจารย์แซ่กล่าวว่า โหย่วเผิงเป็นนักเรียนที่ฉลาด ท่านกล่าว “คนที่สามารถสอบเข้าเจี้ยนจงได้นั้นจำเป็นต้องเป็นคนที่มีการเรียนที่ดี และพวกเขานั้นตั้งความคาดหวังต่อตัวเองสูง เมื่อเจอปัญหาก็จะคิดหาวิธีจะแก้อย่างไร ฉะนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดของพวกเราคือให้คำแนะนำบางอย่างให้พวกเขา หรือตักเตือนอะไรบางอย่างพวกเขา ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาก็สามารถแก้ปัญหาได้เอง 
โหย่วเผิงกล่าวว่า “แต่สำหรับผมแล้วรู้สึกว่าความฉลาดนั้นไม่ได้เป็นสิ่งที่จำเป็นที่สุด ยังต้องมีการจัดการและควบคุมอารมณ์และนิสัยของคุณรวมอยู่ด้วย บางคนอาจจะฉลาดมากๆ แต่ว่าไม่สามารถที่จะผ่านพ้นปัญหาไปได้ ฉะนั้นก็ไม่มีความสำเร็จ หรือว่าคิดไม่ตก หรือว่าคิดได้ในทางที่ผิด มันอาจก่อให้เกิดอารมณ์ที่ไม่ดีให้กับตัวเองได้ ผมรู้สึกว่าอย่างอื่นมันสำคัญกว่า จริงๆแล้วความฉลาดนั้นก็ไม่นับว่าอะไร ก็เหมือนกับผมในตอนนี้ การสอบครั้งเดียวของคุณนั้นมันตัดสินทั้งชีวิตคุณหรือ? ชีวิตคนเรามีอะไรอีกเยอะ
อาจารย์แซ่กล่าวว่า “ฉะนั้นคุณรู้สึกว่าความฉลาดไม่ได้เป็นข้อสำคัญของความสำเร็จ”
โหย่วเผิงอธิบาย “ ใช่ และตัวผมเองก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนฉลาดมาก ผมเป็นแค่คนที่คิดตก ผมว่าอันนี้สำคัญ เพราะว่าผมรู้สึกว่าคนหนึ่งแม้จะฉลาดแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายก็ต้องกลับมาคิดว่าทำอย่างไรถึงจะให้ชีวิตเราอยู่อย่างสบายมีความสุข ผมคิดว่าอันนี้สำคัญมากกว่า และนั่นก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ความฉลาดไม่สามารถนำมาให้ได้ บางทีมันเป็นนิสัยของคุณ คุณอาจไม่ใส่ใจ หรือว่าคิดอะไรให้มีทางออก เหมือนกับผมตอนนี้ไม่มีการแข่งขันที่สูง ผมรู้สึกว่าสวรรค์นั้นจะประทานโอกาสให้ตามคิว บางครั้งให้คุณ บางครั้งให้คนอื่น ไม่งั้นก็คงไม่ยุติธรรม หากว่าให้แต่คุณคนเดียว แล้วคนอื่นจะอยู่ไปเพื่ออะไรกัน? อีกอย่าง บุคลิกนิสัยก็สำคัญ
