2004 Suyoupeng in Super Talk

[Chomnath]

บทสัมภาษณ์ซูโหย่วเผิง จากรายการ "ครั้งแรกของซูโหย่วเผิง"
หย่าเชียน เช่าจี่ฝั่นเวิ้น 17-08-2004

Alec Su : ครั้งแรกของซูโหย่วเผิง 1
https://www.youtube.com/watch?v=cbzQTJmtK8E

Alec Su : ครั้งแรกของซูโหย่วเผิง 2
https://www.youtube.com/watch?v=8RtrXgaqgl0&t=168s

http://www.tudou.com/programs/view/Ex1Agka4n-U/
http://www.tudou.com/programs/view/oaWtACSHghs/

[Chomnath]

ตอน 1. บทสัมภาษณ์ซูโหย่วเผิง จากรายการ "ครั้งแรกของซูโหย่วเผิง"

ช: ขอยินดีต้อนรับเพื่อนที่มาร่วมรายการกับพวกเราอย่างคับคั่ง

ญ: บรรยากาศของวันนี้นั้นคึกคักเป็นอย่างมาก

ช: ใช่เพราะศิลปินที่จะมาในวันนี้นั้นเป็นศิลปินที่ดังมากๆ

ญ: อย่างไรก็ตาม ก่อนที่แขกรับเชิญจะออกมานั้น ก็จะต้องเข้าสู่รายการของเราคือ การสัมภาษณ์พิเศษ เราขอเสียงปรบมือให้กับต่วนซิ่นจี้เล้อ เอาล่ะถ้างั้นจะร่วมสนุกกับ (การสัมภาษณ์พิเศษ)นี้กับพวกเราได้อย่างไร เราจะมาแนะนำการใช้ FW ของต่วนซิ่นจี้เล้อว่าจะทำอย่างไร คือ 366358

ช: การใช้ FW นั้น ส่งไปที่ 996356

ญ: แค่เพียงเท่านี้ก็สามารถร่วมสนุกกับเราแล้ว

ช: ทุกคร้งพวกเราก็จะเอาสิ่งที่มีความเกี่ยวข้องกับผู้มาร่วมรายการกับแขกรับเชิญของเรา

ญ: ใช่ คุณดูครั้งที่อู่จิงมานั้น เขาเป็นศิลปะการต่อสู้ ฉะนั้นในรายการก็มีผู้ชอบศิลปะการต่อสู้ เป็นอย่างมาก

ช: แม้กระทั่งเด็กที่มาก็ยังฝึกกังฟูเลย

ญ: ตอนที่เราทำเฉียนหยงฮู

ช: ก็มีผู้ชมวัยกลางคนมามากมาย

ญ: ใช่ๆๆ แต่ว่าในวันนี้แปลกมาก ฉันเองก็งงเหมือนกัน เพราะครั้งนี้นั้น มีคุณแม่มาด้วย มีคุณยาย มีเด็กๆ

ช: มีคุณย่า

ญ: มีคุณปู่ มีคุณน้า มีคุณอา

ช: แขกรับเชิญครั้งนี้เขาน่าจะมีคนชอบทุกวัยเลย มีทั้งชายหญิงเด็กคนแก่รวมกันหมดเลย

ญ: แล้วคุณคิดว่าคนนี้เป็นใครกัน ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้

ช: ก็หมายความว่าอายุปีที่เขาเริ่มเข้าสู่วงการของเขานั้นยาวนานมาก เมื่อพูดถึงเริ่มเข้าสู่วงการจนมาถึงวันนี้นั้น รวมทั้งหมดก็ 15 ปีเต็มๆ 15 ปี นั่นก็แสดงให้เห็นว่าอายุของเขาคงเยอะแล้ว

[Chomnath]

ญ: ตามที่ฉันเข้าใจมา คุณกับเขาก็ไล่เรี่ยกันแหล่ะ

ช: น้อยกว่าผมด้วยซ้ำไป เขานั้นเข้าสู่วงการเร็ว เป็นดาราเด็กเลยแหล่ะ อยากจะดูไหมว่าตอนเด็กๆเขาเป็นอย่างไร

ญ: ใช่ พวกเรามาดูซิว่ารูปถ่ายของเขามีหน้าตาเป็นอย่างไร เชิญเลยค่ะ

ช: นี่เป็นรูปติดใบสมัครนี่

ญ: ฉันรู้สึกว่า เขาเป็นคนหล่อในดวงใจเราเลยแหล่ะ แต่ทำไมรูปนี้มัน ไม่ได้ให้ความรู้สึกที่มันสง่าอะไรอย่างนั้นเลย

ช: มันเหมือนกับช่วงที่เขาเพิ่งเข้าสู่วงการเลย คุณดูสายตาของเขา เหมือนกับมีความเขินอาย

ญ: ยังมีความรูสึกที่เป็นเด็กเชื่อฟัง(ไกว)

ช: อย่าไปพูดว่าไกวๆ เด็ดขาดนะ เขาเกลียดคนที่เรียกเขาว่าไกวๆมากๆ เขาไปออกรายการที่อื่นแล้วเคยพูดว่า หากคุณจะเรียกผมว่า ไกวๆหู่ หรือเรียกผมว่า เสี่ยวไกวๆ ผมจะต่อยคุณเลยแหล่ะ

ญ: จริงหรอ งั้นพวกเราจะเรียกเขาว่าอะไรดี พีพี(ดื้อ) เขาไม่ไกว (ไม่ดื้อ)ก็ต้องเรียก พีพี

ช: เสี่ยวเถา (ซน) แล้วช่วงนี้บุคลิกนิสัยของเขาเปลี่ยนไปเป็นอย่างไรบ้างแล้ว พวกเราขอเชิญแขกรับเชิญพิเศษของเรา คือ ซูโหย่วเผิง ของพวกเราเอง

ญ: สวัสดีค่ะ ๆ มา โหย่วเผิงมาทักทายกับทุกคนหน่อย

[Chomnath]

โหย่วเผิง: สวัสดีครับทุกท่าน สวัสดีๆ ดีใจมากที่วันนี้ได้มีโอกาสมาพูดคุยกับพวกเราที่นี่

ญ:เมื่อกี้พวกเราก็ได้พูดไปแล้วว่า จริงๆแล้วพวกเราดูรูปนี้ไปแล้ว อาจจะเป็นเพราะเราไม่ได้เอารูปที่หล่อที่สุดของคุณออกมาโชว์ คุณดูซิ ดูเองก็แล้วกัน

ช: คุณคิดว่าตัวเองหล่อไหม

โหย่วเผิง: นี่เป็นรูปถ่ายติดไว้ใน เฟรนด์ชิพ (Friendship)ตอนที่ผมจบมัธยมต้น หน้าตาตอนอายุ 14-15 ก็ยังไม่โตเต็มที่ ในช่วงนั้นเพราะว่าก่อนหน้านี้นั้นผมเองเป็นคนสายตาสั้นมาก จนถึง ม. 2 มั้ง ก็ได้ใส่คอนแทกเลนส์แล้ว ฉะนั้นตอนนั้นยังไม่ค่อยชินกับการใส่เท่าไหร่ แล้วตอนนั้นก็รู้สึกน่าเกลียดที่ตัวเองตาโตมาก ฉะนั้นตาก็จะเป็นลักษณะนี้ ตาเปิดกว้างๆแล้วถ่ายรูป

ช: แต่คุณดูซิว่า เหมือนกับว่าสายตาคุณนั้นไร้ความรู้สึกเลยแหล่ะ

ญ: อย่างไรก็ตามคุณก็ได้เจอสุดหล่อแล้ว คุณก็มักจะไปหาจุดด้อยของพวกเขา นี่คุณร้ายมากเลยนะ

ช: นอกจากสายตาที่ไร้ความรู้สึกแล้ว อีกด้านหนึ่งคือเขาเป็นเด็กที่น่าสงสารอะไรอย่างนั้น เด็กประเภทนี้มันเยอะมากจริงๆใช่ไหมครับ เมื่อเดินไปที่ถนนก็จะเจอแต่เด็กประเภทอย่างนี้ (สายตาสั้น)

[Chomnath]

โหย่วเผิง: พูดมาก็ถูกนะ

ญ: พูดจนแขกรับเชิญจะหนีแล้ว ครั้งนี้ที่โหย่วเผิงมาเราดีใจเป็นอย่างยิ่ง เมื่อกี้ได้พูดไปแล้ว จริงๆแล้วคุณได้ผ่านช่วงเวลาแห่งวัยมาหลายช่วง งั้นวันนี้ที่มาที่นี่ ทางรายการของเราก็มีอะไรพิเศษ คือทางรายการของเราจะเจาะเรื่องราวเบื้องหลังชีวิตหลายอย่างของคุณที่ไม่เคยมีใครรู้มาก่อน ทำไมคุณมองฉันอย่างนั้น

ช: มีปัญหาอะไรไหม แบบว่าพวกเรามาแค่พูดคุยๆกันเอง คงไม่มีปัญหานะ

ญ: มางั้นพวกเราสามารถที่จะสัมภาษณ์พิเศษได้เลย

The end part 1

[Chomnath]

ตอน 2. บทสัมภาษณ์ซูโหย่วเผิง จากรายการ "ครั้งแรกของซูโหย่วเผิง"

ช: เอ่ยถึงโหย่วเผิงแล้ว พวกเราทุกคนล้วนชื่นชอบ และที่ทางรายการของเราก็มีผู้เข้าร่วมรายการมากมายที่เป็นแฟนเพลงแฟนละครจากที่ต่างๆได้นำช่อดอกไม้มามอบให้

ญ: ยังมีทั้งของขวัญและผลไม้มากมายอีกด้วย สิ่งที่พวกเราได้เห็นเมื่อกี้นี้คือ รูปในสมัยมัธยมของคุณ เป็นรูปที่ตอนจบมัธยมต้น

ช: ตอนเด็กคุณก็ได้สวมแว่นอันใหญ่เลยใช่ไหม

โหย่วเผิง: ใช่ ตอนประถมศึกษา (ป.2) ผมก็สายตาสั้นแล้ว

ช: มันสั้นขนาดไหน

โหย่วเผิง: จนถึงผมจบมัธยมต้นแล้ว ก็สายตาสั้นถึงประมาณ 600 กว่าละมั้ง และจบมัธยมปลายก็ประมาณ 800 กว่า

ช: หากว่าถอดแว่นออกคุณก็จะมองไม่ชัด

โหย่วเผิง: ก็ประมาณนั้นแหล่ะ

ญ: เราลองมาดูซิว่า รูปถ่ายตอนเด็กของโหย่วเผิงรูปหนึ่ง โฮ้ มันไม่เหมือนคุณเลย ตอนนั้นอายุเท่าไรหรือ

โหย่วเผิง: นี่เป็นรูปตอนจบอนุบาล ผมยังจำได้ว่าตอนนั้น คือก่อนจะจบ ทุกคนก็จะไปถ่ายรูปที่ชายหาด ไปถ่ายรูปเป็นที่ระลึก แล้วผมเองก็เป็นเด็กที่ซนมากๆ เพราะตั้งแต่เด็กผมก็ซนอยู่แล้ว เป็นพวกชอบอยู่ไม่สุข เมื่อเราไปถึงที่ชายหาด ผมก็ไม่สนใจในการที่จะเกาะกลุ่ม ผมวิ่งไปเล่นน้ำอีกที่หนึ่ง แล้วทำให้เปียกไปทั้งตัว คุณครูก็โมโหมากๆ ก็ให้ผมถอดเสื้อผ้าจนหมด จากนั้นสุดท้ายทุกคนมีเสื้อคลุย มีเพียงผมคนเดียวที่อยู่อย่างนี้ ไม่มีเสื้อผ้าใส่ อายมากเลยไปหลบอยู่ข้างๆ


ญ: เด็กผู้ชายไม่ใส่เสื้อ ทำไมต้องปิดด้วย จริงๆแล้วไม่เป็นไรนี่

ช: อายุแค่ 4-5 ขวบ คงไม่มีเขินอายมั้ง

โหย่วเผิง: ผมเริ่มมีความเขินอายแล้ว ผมเป็นพวกแก่แดด

ช: เรามาดูรูปที่สองกัน

โหย่วเผิง: นี่น่าจะอยู่ในช่วงประถมศึกษานะ

ช: แต่ว่าดูคุณแล้วรู้สึกโตมากเลยนะ

โหย่วเผิง: เพราะว่าช่วงประถมศึกษานั้น ทุกคนก็มีชุดนักเรียนแล้ว ผมจำได้ว่าตอนที่จบประถมศึกษานั้น ผมกับเพื่อนๆไม่เหมือนกัน ทุกคนล้วนใส่แจ๊คเก็ต ผมเป็นคนที่แตกต่างไป โดยไปตัดชุดสูท แล้วก็สวมแว่นหนาๆอันหนึ่ง ฉะนั้นในบรรดาหมู่เพื่อนๆแล้ว มันจะทำให้ผมรู้สึกแก่มาก

ช: คุณนั่งอยู่ในกลุ่มแล้วใส่สูท ถ้าดูไปแล้วคุณจะเหมือนครูใหญ่หรือเปล่า

โหย่วเผิง: คงเหมือนนิดหน่อย

ช: ความรู้สึกเหมือนเป็นครูใหญ่น้อย

ญ: และในวันนี้ ฉันรู้สึกว่าเขาอยากจะสื่อผ่านทางการแต่งกายของเขาให้รู้ว่าเขาเป็นนักเรียนดี อะไรอย่างนั้น

โหย่วเผิง: ตอนเด็กผมจำได้ว่าผมเองก็เป็นเด็กศิลปะประมาณนั้น

[Chomnath]

ญ: โหย่วเผิง คุณรู้ว่าสมาชิกในเสี่ยวหู่ตุ้ยของพวกคุณนั้น เคยได้มาร่วมรายการของพวกเราด้วย

โหย่วเผิง: ผมรู้ ผมรู้ อู่ฉีหลง

ญ: เขาเคยพูดกับคุณไหม เขาได้พูดความรู้สึกที่มาในรายการนี้ไหม ได้มีโอกาสคุยกับเขาหรือเปล่า

โหย่วเผิง: เพราะตอนนี้เขาเป็นอาเสี่ยไปแล้ว ยุ่งมาก

ญ: แล้วคุณอยากจะฟังสิ่งที่เขาให้คำแนะนำกับคุณไหม

โหย่วเผิง: ผมไม่อยาก

ญ: ไม่อยากฟังหรือ เพราะอะไรล่ะ

โหย่วเผิง: ไม่หรอก ล้อเล่น

ช: แค่คุณบอกว่าไม่อยากฟัง พวกเราก็ยากในการดำเนินรายการต่อไปแล้วนะ รู้ไหมยังมีหลายรายการรออยู่

ญ: เขาล้อเล่น

ช: เขามีการแนะนำหลายอย่างที่จริงใจมาก เขามีข้อระวังหลายเรื่องที่แนะนำก่อนจะมาออกรายการนี้ คุณลองฟังดูก่อน ดีไหม

อู่ฉีหลง: หวัดดี โหย่วเผิง ได้ยินไหม ผมจะบอกกับคุณว่ารายการนี้เนี่ย ผมเองก็พึ่งไปมาไม่นานนี้เอง คุณเองก็รู้อยู่แก่ใจแล้ว เพราะรายการนี้นั้น เขาได้ถามอย่างละเอียดมากๆ บางครั้งทำให้คุณร้องไห้เลย บางครั้งก็ทำให้คุณหัวเราะ แล้วพวกเขาจะเอาเรื่องอดีตหลายๆเรื่องของคุณ บางครั้งเรื่องบางอย่างที่คุณคิดว่าพวกเขาไม่น่าจะรู้ล้วนจะถูกพวกเขาขุดออกมาทีละเรื่องทีละเรื่อง ฉะนั้นสู้ๆ ระวังหน่อย อย่าเป็นเหมือนผม ขายหน้าจริงๆ ยังมี เหตุเพราะมีผมที่เคยมาร่วมรายการก่อนคุณ อยากจะเตือนคุณที่นี่หน่อย หากมีเรื่องอะไรตัวเองต้องพูดก่อน พูดตรงๆจะทำให้ไม่ลำบาก ปิดๆเปิดๆจะลำบาก คุณเข้าใจนะ ตัวผมเองโดนมาก่อนแล้ว ก็ไม่เป็นไรแล้ว

ช: มา พวกเรามาขอบคุณอู่ฉีหลง

ญ: มีเรื่องอะไรที่ตัวเองเจอก่อนแล้ว

ช: คุณรู้ไหมวันนั้นที่ดำเนินรายการกับอู่ฉีหลง เขามาอย่างดีอกดีใจ แต่ขากลับถูกหามส่งออกไป

ญ: ยิ่งกว่านั้นตัวเขาเองก็รู้สึกว่า เขาล้มเหลวไม่มากก็น้อย ก็คือสังเกตุเห็นว่าตัวเองคบเพื่อนไม่ระวัง แล้วยังไปเปิดร้านอาหาร ให้พวกเขามากินๆดื่มๆ สุดท้ายก็รู้ว่าพวกนั้นไม่ใช่เป็นเพื่อนจริงๆ

โหย่วเผิง: ใช่ กลับไปแล้วก็ปิดร้านไปเลย

[Chomnath]

ช: พูดถึงโหย่วเผิงแล้ว ภาพลักษณ์ของคุณที่มีมาตลอดก็คือ ภาพที่ดีเชื่อฟัง ตอนเด็กคุณเหมือนเด็กในวัยเดียวกันกับคุณอย่างนั้นหรือเปล่าที่

ญ: เขาห้ามพูด "ไกว" อีก

ช: คือ ทั้งเกเร ทั้งซุกซน เป็นอย่างนั้นไหม

โหย่วเผิง: มี แน่นอนอยู่แล้ว มันก็ต้องมี

ช: แล้วซนจนถึงจุดไหน

โหย่วเผิง: ตอนเด็กนั้นผมเป็นคนร่าเริงมากๆ เป็นเด็กไฮเปอร์

ญ: ตอนเด็กๆหรือ

โหย่วเผิง: ใช่ ตอนอยู่ประถม ผมเป็นเด็กไฮเปอร์ คุณครูสอนหนังสืออยู่ข้างบน เสียงที่ผมอยู่ข้างล่างพูดนั้นก็จะดังเหมือนเสียงที่ครูสอนอะไรอย่างนั้น

ช: พูดจริงหรือพูดเล่น

โหย่วเผิง: จริงๆ

ญ: ฉันรู้ว่าเด็กอย่างคุณในตอนนั้นเป็นพวกเด็กที่น่ารำคาญมาก

โหย่วเผิง: แต่ว่าการบ้านผมกลับทำได้ดีนะ ฉะนั้นคุณครูก็จะไม่ได้คิดอย่างที่คุณคิดอย่างนั้น

ช: เวลาที่คุณเกเรนั้นมักจะเป็นอย่างไร

ญ: เคยแบบมีความรู้สึกว่าครูให้ท้ายอย่างนั้นหรือเปล่า

ช: ใช่ ตัวเองกลับมาคิดดูแล้ว ว่าตอนเกเรนั้นตัวคุณเป็นอย่างไร

ญ: ตอนที่อยู่กับเพื่อนๆ

โหย่วเผิง: ทำไมรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลอย่างนั้น

ญ: แต่ฉันรู้สึกว่าไม่ว่าจะเป็นการมาร่วมรายการของคุณก็ดี ไม่ว่าจะให้สัมภาษณ์กับผู้สื่อข่าวก็ดี ก็ยังนับว่าปกติอยู่ แล้วตอนที่อยู่กับเพื่อนๆปกติอย่างนี้หรือเปล่า

โหย่วเผิง: ตอนเด็กนั้นผมเองไม่ปกติจริงๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองนั้นชอบแสดงออกอะไรอย่างนั้น

ญ: แล้วตอนนี้ยังชอบแสดงออกอยู่หรือเปล่า

โหย่วเผิง: ตอนนี้ก็นับว่าดีขึ้นหน่อยแล้ว

ญ: ไม่นะ ตอนนี้ก็ยังมีคนอื่นว่าคุณชอบแสดงออกมากเลย มาลองฟังว่าเพื่อนคุณพูดว่าไง


อู่ฉีหลง: จะบอกถึงความปัญญาอ่อนของเขาให้คุณฟัง ยกตัวอย่างช่วงปี 92 เสี่ยวหู่ตุ้ยได้มีการทัวร์คอนเสิร์ด ผมจำได้ว่ามีครั้งหนึ่ง เป็นช่วงที่เสร็จจากงานคอนเสิร์ดแล้วเนี่ย พวกเราก็ไปพักอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งธรรมดาแล้วร้านอาหารก็จะเป็นแบบถนนยาวๆ พวกเราก็เลือกห้องที่ใกล้ที่สุด แล้วเขาก็กระโดดจากถนน โดดไปอย่างน่าตื่นเต้น โดดไปโดดมา ยิ่งโดดยิ่งสูงๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทันใดที่เขาโดดขึ้นสูงๆแล้วทำฝ้าของคนอื่นแตกจนเป็นรู แล้วหัวของเขาก็ได้รับบาดเจ็บ นี่ก็คือสุขตัวเองแต่ต้องเจ็บตัว แต่ว่าจากจุดนี้ก็ให้คุณเห็นถึงความเดียงสาของเขา ความน่ารักของเขา ก็คือเวลาที่สบายใจ เขาก็จะมีความสุขสุดสุด


หลินซินหยู: จริงๆแล้ว ฉันรู้สึกว่าตัวเขาเองจะอยู่ในบริเวณที่คิดว่าปลอดภัย คือไม่มีคนนอก ไม่มีอะไรที่จะให้ตัวเองไปกังวลนั้น เขาก็จะสบายๆมาก เขาจะเล่นกับคุณอย่างสบายๆ ไม่ว่าจะหยอกล้อเล็กๆน้อยๆ หรือว่าจะเป่ายิงฉุบ หรือว่าเวลาที่พวกเราร้องเพลงด้วยกัน แม้กระทั้งมีกิจกรรมที่แปลกๆเขาเองก็ปรับตัวกับมันได้ เขายังสามารถเลียนแบบอารมณ์ของฉันได้ คุณสามารถให้เขาทำให้คุณดูก็ได้

[Chomnath]

ญ: เรื่องที่อู่ฉีหลงเล่าไปนั้น

โหย่วเผิง: เรื่องที่เขาเล่านั้นเป็นเรื่องจริง ใช่ ประมาณ 11 ปีก่อนคือเสี่ยวหู่ตุ้ยได้มาที่จีน เป็นกลุ่มแรกของไต้หวันที่มาออกทัวร์คอนเสิร์ด ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมพึ่งสอบผ่าน เป็นช่วงที่อัลบั้ม(รัก)พึ่งออกจำหน่าย และตรงกับช่วงที่ผมสอบเข้ามหาลัยได้ ฉะนั้นในใจนั้นมีความสุขมากๆ ยิ่งกว่านั้นในช่วงที่ผมเป็นนักเรียนนั้นผมชอบเล่นบาสมากๆ บางครั้งว่างๆก็จะกระโดด จั๊ม ก็คืออยู่ที่ทางเดิน ใช่ ก็เดินไปแล้วจั๊มไป โดดๆ จั้มๆ แล้วสังเกตุว่าเอวเราจะโดดได้สูงมาก สุดท้ายก็โดดสูงจนโดนฝ้าจริงๆ เลือดไหลไม่หยุดเลย

ช: โอ้ คุณได้ชนเพดานนั้นจนทะลุเลยหรอ แล้วตรงหัวก็ได้รับบาดเจ็บมีแผลเป็นด้วย

โหย่วเผิง: จริงๆแล้วฝ้าบางชนิดก็ไม่ใช่ว่าแข็งขนาดนั้น ตอนนั้นก็เหมือนกับว่ามันมีกรอบแล้วเอาฝ้ามาวางในกรอบมันเป็นแผ่นๆ แค่วางไว้ที่กรอบเท่านั้นเอง ฉะนั้นคุณสามารถชนมันออกมาได้ คุณเข้าใจความหมายของผมไหม ใช่ ผมก็ได้ชนฝ้าทั้งแผ่นออกไปแล้วหัวก็ไปคาที่กรอบของมัน หัวก็ไปชนถูกกรอบของมัน

ญ: แล้วคุณได้เห็นทิวทัศน์บนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง

โหย่วเผิง:ใช่ แม้แต่ตัวเองก็ยังคิดไม่ถึงว่าจะโดดได้สูงขนาดนี้

ญ: ฉันรู้สึกว่าคุณจะเป็นพวกโรคไฮเปอร์ อะไรอย่างนั้น

โหย่วเผิง: ตอนเด็กนั้นผมเองเป็นคนร่าเริงมากๆ เป็นเด็กประเภทหยุดนิ่งไม่ได้

ช: แล้วเรื่องที่หลินซินหยูเล่าล่ะ

โหย่วเผิง: ผมเองก็ไม่ค่อยสนิทกับเธอสักเท่าไหร่ เรื่องที่เขาเล่านั้นอาจไม่จริง

ญ: ไม่นะ เขาบอกว่าคุณเนี่ยเซียนมากๆ คือเลียนแบบอารมณ์โมโหของเธอได้

โหย่วเผิง: ผมจำได้ว่า คือน่าจะเป็นละครเรื่องแรก(องค์หญิงกำมะลอ)เรื่องนั้น เพราะตอนนั้นตัวเองไม่มีประสบการณ์การแสดงเลยสักนิด ฉะนั้นผมมักจะ..ก็คือ ช่วงที่ตัวเองไม่ได้เข้าฉากนั้นผมก็จะไปดูพี่ๆ หรือว่านักแสดงคนอื่นแสดงอย่างไร แล้วตอนนั้นก็มักจะไปเลียนแบบคนอื่น และผมเองก็รู้สึกว่าที่เขาแสดงเป็นจื่อเวยนั้นก็มีเอกลักณ์ของจื่อเวย คุณรู้ไหม เวลาที่เธอพูดก็มักจะตาโตๆ
 

ญ: แล้วตอนที่หลินซินหยูโมโหจะเป็นอย่างไร เขาบอกว่าคุณเลียนแบบได้เนียนมาก

โหย่วเผิง: พี่หัวโต เธอชอบเรียกผมว่า "พี่ซูหัวโต"

ญ: แล้วใช้ได้ไหม

โหย่วเผิง: ต้องดูสถานการณ์ เพราะผมกับเธอไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่

ช: แล้วหัวคุณใหญ่จริงๆหรอ

โหย่วเผิง: หัวผมใหญ่ แต่เด็กหัวก็โตแล้ว หากว่าคุณสังเกตุรูปถ่ายวัยเด็กของผม ก็จะเห็นว่าหัวผมโตมาก แล้วแบกไม่ไหว เวลาเดินๆเดินๆก็จะเอียงไปข้างหลังอย่างนี้ ในจีนผมเห็นเพียงแค่หัวของจางหยีเท่านั้นที่ใหญ่กว่าของผม


The end part 2

[Chomnath]

ตอน 3 บทสัมภาษณ์ซูโหย่วเผิง จากรายการ "ครั้งแรกของซูโหย่วเผิง"

ญ: ภาพยนตร์แนวชุดโบราณของคุณเยอะมาก ฉันเข้าใจว่านักแสดงก็จะมีการเปลี่ยนไปตามสถานที่ เมื่อกี้คุณบอกว่าพักที่โรงแรมบ่อยมาก แล้วที่ปักกิ่งไม่มีบ้านของตัวเองมั้ง

โหย่วเผิง: ไม่มี บ้านก็ยังอยู่ที่ไทเป

ช: อยู่ที่ไทเป แล้วบ้านคุณสะอาดไหม เพราะว่าพวกเราได้ทำการสำรวจมา มันแปลกมาก ยกตัวอย่าง ขณะที่เป็นแขกรับเชิญได้ถามว่า คุณเป็นคนที่รักสะอาดไหม คุณเป็นคนที่มอมแมมไหม แล้วเพื่อนๆของเขาก็จะบอกกับพวกเรา แต่ว่าสำหรับเพื่อนๆของคุณนั้นแปลกมาก พวกเขาได้บอกเราว่า โหย่วเผิงเป็นคนที่มอมแมมที่มีความสะอาดด้วย

โหย่วเผิง: จริงๆแล้วในจิตใจนั้นเป็นคนที่รักความสะอาด แต่ในการกระทำน้นจะออกแนวมอมแมม พูดอย่างนี้ไม่รู้เข้าใจไหม

ช: มีนักแสดงมากมาย ขณะที่เราไปสัมภาษณ์พวกเขาแล้วมักจะบอกว่า บ้านนั้นสำหรับข้าพเจ้าเสมือนโรงแรม

โหย่วเผิง: สองสามปีมานี้ก็จะเป็นอย่างนั้น ยุ่งจริงๆ

ช: แล้วโรงแรมในบ้านของคุณนั้นสกปรกไหม

โหย่วเผิง: โรงแรมนั้นก็สกปรกมากนะ เดินยากมาก

ญ: แล้วคุณเห็นด้วยกันการพูดอย่างนี้ไหม คือมอมแมมแต่สะอาด

โหย่วเผิง: ก็คงเป็นอย่างนั้นแหล่ะ

[Chomnath]

ญ: ให้เรามาฟังว่าพวกเพื่อนของเขาจะวิจารณ์เรื่องนี้อย่างไร

ช(เพื่อน): บ้านของเขานั้นมันยุ่งไปหมด เมื่อเดินเข้าประตูปุ๊บ บทละคร ซีดี เสื้อผ้าของเขาแน่นอนเยอะมากๆ ชุดทำงาน อาหารอะไรอีกมากมาย ในห้องที่ยุ่งนั้นมีเพียงที่เดียวที่ว่างอยู่นั่นก็คือเตียงนอน ที่อื่นนั้นเต็มไปด้วยของ แม้แต่ที่จะเหยียบเดินก็ไม่มี


หลินซินหยู: ไม่เพียงแต่ห้องนอนรก รถก็ยังรก เพราะว่าก่อนหน้านี้ฉันเคยนั่งรถของเขา ฉันก็บอกกับเขาว่าเบาะหลังเป็นที่นั่งของขยะใช่เปล่า รวมทั้งห้องนอนของเขา ยากที่จะหาที่ยืนหรือที่นั่งได้ คุณต้องก้าวข้ามสิ่งของหลายๆอย่าง ถึงจะหาที่ว่างเจอ


ญ(เพื่อน): ตอนที่ฉันไปบ้านทีเซี่ยงไฮ้ของเขานั้น เมื่อเข้าไปในห้องของเขาปุ๊ปก็ตกใจ มันขาวไปหมด เหมือนกับเป็นห้องนอนของผู้หญิง มันสะอาดมากๆ เมื่อฉันดูแล้วคิด เอ้ เป็นห้องของโหย่วเผิงหรือที่มันสะอาดอย่างนี้



ช: พวกเราก็แยกไม่ออกว่าคุณเป็นคนมอมแมมหรือสะอาดกันแน่

โหย่วเผิง: เพราะในตอนนั้น พึ่งย้ายเข้ามาที่บ้านเซี่ยงไฮ้ ยังไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์เลย

ญ: ฉันเข้าใจแล้ว มันใหม่ ก็เลยยังสะอาดอยู่

[Chomnath]

ช: แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง ตอนนี้กลายเป็นสีดำไปหมดแล้วหรือเปล่า

โหย่วเผิง: ไม่หรอก เราไปที่นั่นน้อยครั้งมาก ก็คือปกติแล้วจะเอาเป็นที่เก็บของ แต่ว่าสิ่งที่พวกเขาพูดนั้นก็เป็นความจริง โดยเฉพาะในรถของผมนั้น ผมก็มักจะเรียกว่าเป็นสุสานของซีดี เพราะผมเป็นคนที่ชอบฟังดนตรีมากๆ ฉะนั้นก็มักจะมีพวกซีดีมากมาย แล้วซีดีของผมเมื่อหยิบจากที่บ้านไว้ในรถแล้วก็มักจะหาไม่เจอ ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ไม่รู้ว่าถูกฝังไว้ส่วนไหนของรถ แล้วน้องชายก็รกยิ่งกว่าผมอีก เพราะผมอยู่กับน้องชาย เขาแย่กว่าผมอีก ใช่นี่เป็นกรรมพันธ์ของตระกูลพวกเรา และรวมทั้งพ่อก็เป็นคนรกเหมือนกัน

ช: แม้แต่กรรมพันธ์ยังเอาออกมา คือรกไปทั้งบ้าน ในการรกนั้นก็มีระเบียบด้วยใช่เปล่า

โหย่วเผิง: ฉะนั้นคุณแม่ก็เลยเป็นบ้า แม่ผมเองก็เป็นคนทีไม่ค่อยชอบทำงานบ้านด้วย แต่ว่าทุกครั้งก็ทนดูไม่ได้

ช: คุณแม่คุณก็ไม่ชอบทำงานบ้านด้วย

โหย่วเผิง: แต่ว่าอย่างไรก็ตามเขาเป็นคนที่ทำงานบ้านเก่งทีสุดในบ้านของเรา อย่างไรเขาก็เป็นแม่นี่

ญ: แต่ว่าคุณออกมาก็เห็นว่าสะอาดเรียบร้อยดี มีท่าทีอะไร

ช: คุณมีอะไรขัดแย้งไหม

ญ: ก็คือในบ้านเนี่ยสกปรกได้ แต่ออกมาแล้วต้องเนี้ยมสะอาด

[Chomnath]

โหย่วเผิง: ไม่หรอก มันไม่ใช่ว่าจะตั้งใจให้ป็นอย่างนั้น ช่วงที่มีของรกก็คือตอนไปถ่ายละครหนังนั้นก็มักจะนอนไม่ค่อยอิ่ม รวมทั้งผมและบ้านที่ไทเป เพราะไปพักที่นั่นก็เป็นเพียงพักชั่วคราวเท่านั้น ฉะนั้นเมื่อกลับไปถึงแล้ว ก็ไม่ค่อยมีเวลาในการไปทำความสะอาดมัน หวังว่าทุกคนคงรับเหตุผลอันนี้ของผมได้

ช: อย่างคุณที่เมื่อถ่ายละครเสร็จก็จะต้องจากกองถ่าย แล้วจะใช้เวลาในการจัดข้าวของนานเท่าไหร่

โหย่วเผิง: ก็ยังนับว่าดีที่ตัวเองรู้สึกว่าในท่ามกลางความรกนั้นตัวเองยังมีระเบียบอยู่ ผมรู้สึกว่าทุกคนที่รกไม่มีระเบียบในชีวิตนั้นก็จะมีหลักการของเขาอยู่ เช่นตรงนั้นวางอะไร ของนี้จะวางไหน มันก็จะหาเจอได้เหมือนกัน

ช: ใช่นะ หากว่าคุณจะไปจัดทำให้มันสะอาดแล้วไปหาของดูจะหาของที่เราต้องการนั้นยากมาก

โหย่วเผิง: ผมว่าคุณก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่เลวนะ

ช: ผมเองก็เป็นคนอย่างนี้เหมือนกัน

ญ: บ้านเขานั้นสะอาดมากๆเลย ตอนนี้ยังเป็นอย่างนั้นอยู่หรือเปล่า

ช: ตอนที่คุณไปถ่ายที่บ้านผมนั้น ก็เป็นช่วงที่พึ่งปรับปรุ่งเสร็จใหม่ๆ เอาล่ะ พูดเรื่องต่อไป พูดถึงอู่ฉีหลง เมื่อกี้ที่คุณพูดว่า ตอนนี้เขาเป็นเถ้าแก่ไปแล้ว ตอนนี้เปิดร้านอาหารที่ปักกิ่ง

ญ: คุณเคยไปร้านของเขาหรือเปล่า

โหย่วเผิง: ในถนนเซียวหยินใช่เปล่า ใบมะนาว

ช: ใช่ คุณเคยช่วยเขาโฆษณานี่

โหย่วเผิง: นี่มันเป็นสิ่งที่แน่นอนอยู่แล้ว

ญ: คุณเห็นคนอื่นทั้งร้องเพลงเป็น ทั้งเปิดร้านอาหารด้วย แล้วตัวคุณเองเคยเปิดร้านอาหารบ้างหรือเปล่า

โหย่วเผิง: อื่ม เมื่อก่อนผมเคยเปิดร้านอาหาร

ช: เคยเปิดด้วยเหรอ

ญ: แล้วร้านยังอยู่หรือเปล่า

โหย่วเผิง: เปิดได้เพียงเดือนสองเดือน สามเดือนก็เจ๊งไปแล้ว

ช: เปิดเป็นร้านขายอะไร

โหย่วเผิง: ผมเปิดร้านขายชาไขมุก นี่น่าจะเป็นสิ่งใหม่ๆ

[Chomnath]

ช: ใช่ แล้วทำไมถึงปิดร้านแล้วล่ะ

โหย่วเผิง: มันไม่ค่อยดีเท่าไร

ญ: รสชาติไม่อร่อยหรือเปล่า หรือว่าบริหารได้ไม่ค่อยดี

โหย่วเผิง: เหตุที่ปิดร้านไม่ใช่ว่าไม่อร่อยมั้ง ตอนนั้นมันไม่มีประสบการณ์ แล้วคุณก็รู้ว่าตอนนั้นผมกับน้องคนหนึ่งทำ พวกเราจำได้ว่าเราไปเปิดร้านข้างๆโรงเรียน จริงๆแล้วทุกวันก็มีคนเยอะแยะ ก็คือพวกเด็กนักเรียนชายหญิงก็จะต้องเดินผ่านอยู่แล้ว

ญ: มีคนมาเยอะเลยหรือ

โหย่วเผิง: ใช่ มีคนเยอะมาก แต่ว่าไม่สามารถจะปรุงทัน ก็มักจะมีคนต่อแถวยาวๆ แต่เราทำได้ไม่เร็ว แล้วทำให้ทุกคนก็บ่นว่า

ญ: ก็คือปรุงชาแดงไม่ทันว่างั้น

โหย่วเผิง: ใช่ๆๆ

ช: จริงๆแล้วไม่จำเป็นให้คุณไปปรุงมันเองนี่

โหย่วเผิง: ผมไม่ได้ไปปรุงเอง

ช: แล้วคนอื่นไปปรุงแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ

ญ: ก็หาคนมาปรุงให้เยอะกว่านี้หน่อยก็โอเคแล้วนี่

โหย่วเผิง: ร้านเราเล็กมาก ผมรู้สึกว่ามันปรุงไม่ทันจริงๆ

ญ: ฉันว่าเขาไม่ใช่พวกหัวทำการค้าประมาณนั้น

โหย่วเผิง . ผมเองก็รู้สึกว่าผมไม่ถนัดในด้านนี้

ช: ปรุงไม่ทันสุดท้ายก็ปิดไป

โหย่วเผิง: ใช่ สุดท้ายต้องขาดทุน แล้วปิดร้านไป ผมเป็นคนควักทุน หม่าก่อเสียนเป็นคนลงแรง ฉะนั้นเขาก็สะบัดก้นแล้วก็ไปเลย เหลือผมต้องทำเอง

[Chomnath]

ญ: ฉันคิดว่าการที่เขาเปิดร้านอาหารนั้นมันมีข้อแม้มาก่อน เพราะได้ข่าวว่า คุณเป็นคนที่ชอบกิน

โหย่วเผิง: ผมเหรอ?

ช: พวกกินจุ

โหย่วเผิง: ตอนเด็กนั้นผมเองกินจุมาก เมื่อก่อนที่อยู่ในวงเสี่ยวหู่ตุ้ยก็ใช่

ช: แล้วตอนนี้ล่ะ

โหย่วเผิง: ตอนนี้ก็รู้จักควบคุมบ้าง เพราะว่าคุณก็รู้ว่า เมื่ออายุมากแล้วกินเยอะก็จะอ้วน

ช: แล้วตัวคุณเองมีการควบคุมการกินไหม

โหย่วเผิง: ควบคุมการกินหรือ ควบคุมอยู่ เพราะว่าตัวเองก็ออกหนังสือเจินจี๋เล่มหนึ่ง เพราะว่าก่อนจะเขียนหนังสือเล่มนี้นั้น ผมเองได้ไปร้านฟิตเนสไปฟิตร่างกายตัวเองก่อน ถึงจะรู้ว่าตัวเองจะต้องขจัดไขมันบางส่วนออกไปซึ่งมันเป็นเรื่องที่ว่ายากมากๆ จากนั้นมาผมก็รู้สึกว่า อย่าไปทรมานตัวเองเลย

ช: พูดถึงโหย่วเผิง พวกเราเคยเห็นข้อมูลอันหนึ่ง บอกว่ามีครั้งหนึ่งที่คุณไปออกรายการ แล้วบอกว่าช่วงนี้ต้องลดไขมันและทรมานมาก ยังกล่าวว่าไม่ว่าอะไรก็จะทำเป็นแกงจืด

โหย่วเผิง: ใช่ๆๆๆ

ช: คุณมีการกินอย่างนี้ช่วงหนึ่งใช่ไหม

โหย่วเผิง: มี

ญ: หมูก็ยังต้มแบบน้ำเปล่าเลย

โหย่วเผิง: มี มันทำได้ยังไง คุณลองดูซิ ยังมีไข่ ไข่ขาวก็ยังใช้น้ำต้มเอา

ญ: เนื้อนั้นใช้แต่น้ำต้มอย่างเดียว ไม่ใส่อะไรเลย ก็กินอย่างนั้นเลย

โหย่วเผิง: ไม่ใส่เกลือเลย อกไก่ไม่ให้มีมันเลย ก็เพื่อที่จะร่วมมือกัน เพราะว่าพวกเราในตอนนั้นได้เชิญผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลร่างกาย แล้วทำการอบรมแบบระยะสั้น ฉะนั้นคุณต้องซ้อมต้องมีกล้าม ร่างการต้องการลดโคลเรสเตอร์ลอร์มากๆ และในช่วงนั้น วันหนึ่งก็จะกินไข่ขาวประมาณหกถึงแปดฟอง แล้วเวลากินไข่ขาวนั้น มันก็จะเหมือนคุณเคี้ยวหมากฝรั่งคุณรู้สึกไหม มันโหดจริงๆ ยังมีน้ำต้มอกไก่ด้วย รวมทั้งไม่สามารถใส่เกลือ ทุกวันเลย ใช่ ไม่ใส่เกลือเลย

ช: ในเกลือมันมีอะไรหรือ ทำไมถึงใส่เกลือไม่ได้เลยล่ะ

โหย่วเผิง: เกลือ เขาบอกว่าเกลือก็เหมือนกับว่ามันจะทำให้เซลล์คุณง่ายต่อการดูดน้ำ แล้วมันจะบวมด้วย และมันยังทำให้เค็มช้าด้วย และในตอนนั้นก็นับว่าเห็นผลจริงๆ และผมเองก็รู้สึกว่าไม่ว่าอะไรก็ตามจำต้องมีการทุ่มเทลงทุนด้วย

[Chomnath]

ญ: แล้วตอนนั้นกล้ามคุณเป็นอย่างไรบ้าง

โหย่วเผิง: ผมรู้สึกว่ามันเหมือนสปริงจริงๆ อย่างน้อยหากเปรียบกับก่อนหน้านั้นแล้ว ผมรู้สึกว่ามันยังมีกล้ามเป็นเส้นๆ

ช: ผอมเล็กลงไปหลายปี แล้วมีกล้ามขึ้นมาในทันใด แน่นอนน่าจะไปอวดโชว์ให้กับใครๆหรือเปล่า

ญ: ใช่ ตามความเข้าใจของพวกเราแล้ว ในช่วงเวลานั้น คุณมักชอบในการอวดโชว์ร่างกายอันแข็งแรงสวยงามของคุณกับคนอื่น

ช: อยากฟังไหมว่า หุ่นสวยไม่สวย

ญ: ช่วงบนของร่างกาย มีไหม

โหย่วเผิง: ไม่ถึงขนาดรักมากอย่างนั้น

ช: มา ลองมาฟังดู

หลินซินหยู: ฉันเห็นเขาระยะนั้นกำลังโชว์อยู่ เขาชอบในการโชว์หน้าอกและไหล่ น่าจะเป็นเพราะเขาไปเล่นกล้ามมาก่อน เขารู้สึกว่า อกของเขามีกล้าม กล้ามท้องด้วย ไม่ว่ากล้ามที่ไหนก็ฝึกขึ้นมาแล้ว เขาก็รู้สึกว่าสามารถโชว์ให้คนอื่นดูแล้ว บ่งบอกถึงว่าเด็กน้อยเติบโตแล้วนะ ฉันเองก็รู้สึกว่าเสื้อผ้าที่เขาใส่นั้นก็ชอบใส่แบบเซ็กส์ซี่เหมือนกัน เช่นกระดุมเสื้อเชิ๊ตหนึ่งแถว ธรรมดาพวกเราก็จะไม่ติดกระดุมสองเม็ด เขานั้นจะไม่ติดสามสี่ตัว จะเริ่มติดตั้งแต่ช่วงท้ายสะดือ

โหย่วเผิง: หลินซินหยูมารายการเมื่อไหร่นั้น ผมเองก็จะกังวลใจทุกที

ญ: แต่ว่าคนอื่นพูด เม็ดหนึ่งเม็ดสองไม่ติด เม็ดที่สามที่สี่ก็ไม่ติด

โหย่วเผิง: ไม่มีหรอกที่บอกว่าไม่ติดสามสี่เม็ด คุณมองนี่ซิ ใส่ร้ายป้ายสีชัดๆ สามเม็ดไม่ติด

ช: หนึ่งเม็ด สองเม็ด สามเม็ด น่าจะสามเม็ด

โหย่วเผิง: ก็ปกติแล้วก็จะเปิดถึงนี่ เป็นที่ที่ปกติธรรมดา

ญ: ใช่ๆ

ช: แต่ว่าเมื่อกี้ที่คุณออกมาจากข้างใน ตอนคุณก้มเคารพ ผมเห็นสะดือของคุณจริงๆนะ

โหย่วเผิง: ผมว่าคุณมองผมละเอียดเกินไปหน่อยแล้วนะ

ช: ให้พวกเรามาดูกันหน่อย (หยิบหนังสือขึ้นมาโชว์)

ญ: นี่เป็นการเขียนเจินจี๋ หุ่นดีจังเลย

โหย่วเผิง: นี่เป็นภาพถ่ายของปีที่แล้วที่กรีก ในการเขียนเจินจี๋

The end part 3

[Chomnath]

ตอน 4  บทสัมภาษณ์ซูโหย่วเผิง จากรายการ "ครั้งแรกของซูโหย่วเผิง"

โหย่วเผิง: นี่ดูแล้วเหมือนดุเข้มจริงๆเลย

ช: เมื่อดูแล้วหน้าอกเป็นมัดๆเลย

โหย่วเผิง: ตัวเองยังภูมิใจมากๆ เลย แต่ว่าตอนนี้มันไม่มีแล้ว เพราะก่อนหน้านี้นั้นมีการอับเสกที่ลำไส้กับกระเพาะ รูปร่างเลยเล็กลง หนังสือเล่มนี้นั้นอยากจะอธิบายกับทุกคนหน่อยว่า ในช่วงเดือนมิถุนานั้น คิดว่าจะออกจำหน่ายในจีน เป็นการเสริมและคู่ไปกับอัลบั้มใหม่ของผมด้วย แล้วออกจำหน่ายพร้อมๆกัน แล้วถึงเขียนเจินจี๋นี้ออกมา ชื่อเรื่องคือ "ผู้ชายกับทะเลเมดิเตอร์เรเนียน"

ช: หุ่นรูปร่างในช่วงนี้ของคุณนั้น เป็นช่วงที่คุณดังที่สุดเลยหรือเปล่า

โหย่วเผิง: รุ่งดังหรือ ก็นับว่าชาตินี้นั้นช่วงนี้เป็นช่วงรุ่งดังที่สุดแน่นอน มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

ญ: ณ บัดนี้จะขอเริ่มต้นเป็นทางการ เริ่ม ณ บัดนี้ ฉันจะให้แฟนเพลงผู้ชมที่ชื่นชอบในตัวของโหย่วเผิงนั้น ได้เห็นถึงข้อมูลมากมาย ดีไหม

โหย่วเผิง: ข้างหลังมีการประกาศมาว่า ถึงเวลาเลิกแล้ว ผมจำต้องลาแล้ว

ช: แล้วคุยกันไหม่ แล้วเจอกันใหม่

ญ: จะไป คงไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก พวกเราจะถามแบบทางการหน่อย

ช: รายการของเรา ชื่อรายการของเราคือ “ครั้งแรกของซูโหย่วเผิง” เพราะจะรวบรวมหลายๆอย่างที่มันเป็นครั้งแรกของคุณ

ญ: ใช่ ก่อนอื่นพวกเรามากล่าวอะไรเอ่ยหน่อย เสี่ยวหู่ตุ้ยมาจนณวันนี้เป็นเวลา 15 ปีแล้ว

โหย่วเผิง: ถูกแล้ว  15 ปีเต็มๆ



ญ: ฉะนั้น ในช่วง 15 ปีนั้น สามารถพูดว่า เวที ละครทีวี โฆษณา ร้องเพลง ได้ถ่ายทำมาแล้วมากมายใช่ไหม และเดี๋ยวนี้เราอยากถามว่า ครั้งแรกที่คุณได้ออกในโทรทัศน์นั้น คือเมื่อไหร่

ช: ยังจำได้ไหม ครั้งแรกในการออกโทรทัศน์ของคุณ

โหย่วเผิง: น่าจะเป็นช่วงเสี่ยวหู่ตุ้ยมั้ง

ญ: ไม่ถูก ถามอย่างนี้ ครั้งแรกที่คุณเป็นตัวชูโรงคณะนั้นเมื่อไหร่ ตัวชูโรงคณะที่เราพูดถึงคือเจียเหยียนห้าว คือหามเสา หามสิ่งของ

โหย่วเผิง: ก็เป็นช่วงเสี่ยวหู่ตุ้ยแหล่ะ เริ่มต้นนั้นเพราะพวกเราเป็นผู้ช่วยรายการ

ญ: เป็นรายการอะไร ชื่อรายการนั้นคือ

โหย่วเผิง:  ชิงชุนต้าตุ้ยคั้น

ญ:  ชิงชุนต้าตุ้ยคั้น

โหย่วเผิง: ผู้ช่วยรายการ ก็คือขณะที่ทุกคน ก่อนที่รายการนั้นจะเริ่มอัด ก็จะเอาอุปกรณ์แจกให้กับผู้เข้าร่วมรายการทุกคนก่อน แล้วบอกเนื้อหาดำเนินรายการให้กับทุกคน รายการต่อไปคือ.. พิธีกรจะบอกประกาศว่า ทุกคนให้เขย่ากระดิ่ง ทำเป็นไหม คืออย่างนี้นะ แล้วก็ไปอยู่ข้างหลังกับผู้ถ่าย ว่าจะโยกย้ายขนอะไรบ้าง ก็จะสั่งให้พวกเราไป

ญ: รู้สึกว่าฉันได้ยินมาว่า ฉันไม่รู้ว่าถูกหรือเปล่า ก็คือมีการแสดง แล้วเมื่อถึงเวลาโฆษณา พวกคุณ 3 คนก็จะพูดต่อหน้ากล้องว่า ช่วงเวลาโฆษณาครับ อีกประเดี๋ยวเดียวจะกลับมานะครับ ใช่หรือเปล่า

โหย่วเผิง: ใช่ๆๆ ตอนนั้นยังมีคำขวัญอยู่ มีคำขวัญมากมาย เช่น อะไรนะ "ชิงชุนต้าตุ้ยคั้น" เออๆ ไม่กลัว อะไรๆนะ เพียงแต่ เออๆๆอะไร ลืมไปแล้ว

[Chomnath]

ญ: ช่างมันเถอะ คุณไม่ต้องมานึกมาคิดอีกแล้ว พวกเราได้มาแล้ว

ช: ช่วยคุณทบทวนความจำหน่อย

ญ: พวกเราได้ข้อมูลรายการนี้ของคุณมาแล้ว มาดูครั้งแรกที่โหย่วเผิงออกโทรทัศน์(ชิงชุนต้าตุ้ยคั้น) นี่คืออู่ฉีหลง
 
(ดู VTR)

โหย่วเผิง: เอ้ ภาพตอนนี้ตอนที่อู่ฉีหลงมาออกรายการนั้น ได้ฉายหรือเปล่า

ช: ไม่มี ไม่เคยฉายเลย

โหย่วเผิง: จริงๆหรือ เอาเปรียบเขาจริงๆเลย

ญ: แล้วคำพูดประโยคนั้นของคุณนั้นมายังไง

โหย่วเผิง: เพราะว่าอายุผมน้อยที่สุด ฉะนั้นจึงเรียกว่า ไกวไกวหู่

ญ: ลองเล่าดูซิว่าช่วงนั้นเป็นสถานการณ์อย่างไร เป็นจางเสี่ยวเยี่ยนที่มองเห็นถึงพวกคุณสามคนหรือเปล่า

โหย่วเผิง: ในช่วงนั้น

ญ: ก็คือขณะที่ยังอยู่ในวัยรุ่นนั้น อย่าไปทำอะไรผิดเด็ดขาด

โหย่วเผิง: ผมเองก็ว่างั้นแหล่ะ หากว่าทำอะไรผิดแล้ว ก็รีบทำลายหลักฐานเสีย ตอนนั้นจะเป็นอย่างนี้

ญ: ช่วงนั้นทำอย่างไรจึงเอาพวกคุณสามคนมาอยู่ด้วยกัน

โหย่วเผิง: มาพูดแต่เริ่มแรกเลย รายการของพวกเรานั้น (ชิงชุนต้าตุ้ยคั้น)นั้นเป็น ช่วงนั้นเป็นเที่ยงวันของวันเสาร์ น่าจะเป็นช่วงเวลาสิบสองโมงสี่สิบนาทีประมาณนั้น เริ่มออกรายการ อาทิตย์ละหนึ่งตอน แล้ววันหนึ่ง พิธีการได้บอกว่าอยากจะมีผู้ชายเพิ่มสักสามคน มาเป็นผู้ช่วยรายการ แล้วชื่อว่าเสี่ยวหู่ตุ้ยประมาณนี้ หลังจากนั้นผมได้ดูแล้ว เพราะว่าตั้งแต่ช่วงมัธยมต้นก็เพราะ เริ่มมีขวัญใจที่ผมชื่นชอบมากมาย แล้วผมก็เริ่มฟังดนตรีของฝรั่งมากมาย เพราะว่าตัวเองก็ชื่นชอบมากๆ ตอนเด็กก็เข้าคณะนักร้องประสานเสียง แล้วเรียนเปียโน ก็หวังว่าสามารถจะเป็นดารา นักร้อง สามารถร้องเพลง ตอนนั้นก็มีความใฝ่ฝันเป็นดารา หลังจากนั้นได้ได้ส่งประวัติส่วนตัวไปสมัครด้วยตัวเอง

ญ: ส่งไปด้วยตัวเองหรือ

โหย่วเผิง: ใช่ๆๆ ผมยังจำได้ ไปถึงที่บริษัทบนโต๊ะประชุมนั้นมีรูปถ่ายกองอย่างภูเขาเลย เสมือนใบนามบัตรเล็กๆใบเดียวอย่างนั้น ยังกับไม่ใช่เป็นจดหมายนะ เป็นเพียงใบนามบัตรอย่างนั้น กองอย่างกะภูเขาอย่างนั้น ผมก็ไม่รู้ว่าพวกเขาถูกใจผมได้อย่างไร

ญ: ฉันเคยได้ยินคำให้สัมภาษณ์ของจางเสี่ยวเยียน บอกว่าทำไมถึงเลือกพวกคุณ แล้วจางเสี่ยวเยียนก็กล่าวว่า อู่ฉีหลงนั้นดูปุ๊บก็รู้ว่าหล่อ ตอนนี้ถ้าเป็นภาษาวัยรุ่นคือ***ม

ช: ใช่ เธอกล่าวว่าเห็นเขาปุ๊ป ก็รู้ว่าเขามีแววของดารา รู้สึกว่าอีกไม่กี่ปีข้างหน้า จะเป็นซุปเปอร์สตาร์ เฉิงจื้อเผิงนั้นไม่ต้องพูดถึง เขาเหมือนจางก๋อหยง

ช: ใช่

ญ: แล้วเหตุไรถึงเลือกคุณล่ะ

โหย่วเผิง: จะต้องมีคนไปเป็นเพื่อนประกอบกับเขาสองคน

ญ: เพราะว่าคุณเชื่อฟังดี เพราะว่าพวกเขาสองคนทั้งร้องเป็น เต้นเป็น

ช: พูดถึงคุณ จากนัยน์ตาของคุณนั้น ได้เห็นถึงความเดียงสา ซึ่งเด็กสมัยนั้นไม่มีคำเดียงสานี้

ญ: ตอนนั้นเดียงสาใช่ไหม

โหย่วเผิง: ตอนนั้นชีวิตเดียงสามาก ใช่ๆ

[Chomnath]

ญ: แต่ว่ารายการของพวกคุณออกอากาศมานั้นมันฟิตแบคอย่างนั้น แม้ว่าพวกคุณไม่ได้เป็นตัวหลัก แต่ว่าความสนใจที่มีต่อพวกคุณนั้นมีเยอะมากเป็นพิเศษ

โหย่วเผิง: เพราะว่าพวกเรา ลืมไปแล้วว่ารายการเราหนึ่งชั่วโมงหรือชั่วโมงครึ่ง แล้วทุกคนก็มาจากเพื่อนนักเรียนที่แสดงศิลป์ หากว่าในท่ามกลางพวกเรา อาจจะมีการดูแล้วเบื่ออะไรอย่างนั้น แล้วพิธีกรก็จะพูดว่า ดี งั้นให้ทีมเสี่ยวหู่ตุ้ยของพวกเรา นำรายการสนุกๆมาให้กับผู้ชม ก็จะเป็นลักษณะนี้ ก็คือจะอยู่ในระหว่างรายการแทรกเข้ามาอย่างนี้ แต่คิดไม่ถึงว่า มีการตอบรับที่ดีมาก แล้วในตอนนั้นก็มีจดหมายเข้ามามากมาย ได้ส่งมาที่รายการ แล้วทางบริษัทก็นำไปคิด คิดไม่ถึงว่า ทำอะไรลงไปแบบไม่หวังผลแล้วมีผลออกมาให้ด้วย ก็เลยลองอยู่ในอัลบั้มอิวฮวงไพ่ตุ้ยของศิษย์พี่นั้น ให้พวกเรามีเพลงเดี่ยว ก็คือ "ชิงผิงก่อเล่อเหยียน" หลังจากนั้นก็เป็นเรื่องคาดคิดไม่ถึง แล้วผมเองก็ยังจำได้อยู่ ก็คือครั้งแรกที่ได้ยินเพลงนี้ของเสี่ยวหู่ต้ย "ชิงผิงก่อเล่อเหยียน" จากนั้นในอาทิตย์แรก รวมทั้งหมดก็คือจะมีการประกาศเพลงยอดฮิตตั้งแต่ยี่สิบลงมา อาทิตย์แรกนั้นติดอับดับที่สิบห้า จากนั้นก็สิบ ต่อจากนั้นก็น่าจะเป็นเออ ห้า สาม หนึ่ง มั้ง เพียงห้าอาทิตย์ก็ขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่ง ผมยังจำได้ว่า ครั้งแรกที่ได้ยินว่าเป็นอันดับหนึ่ง ตอนนั้นผมก็เรียกแม่ของผม แม่ๆๆ รีบมาฟังเร็วๆ ผมติดอันดับแล้ว ใช่เพลงของตัวเองติดอันดับหนึ่งแล้ว

ช: ตอนนั้นแทบจะเป็นบ้าไปแล้วมั้ง

โหย่วเผิง: ใช่ ตอนนั้นยังใหม่ๆอยู่ เป็นครั้งแรกที่มีชื่อเสียงหรือดัง ยังเด็กอยู่ ตื่นเต้นมากๆ ผมยังจำได้ว่าเป็นครั้งแรกที่ได้ลงหนังสือพิมพ์ ตอนนั้นพวกเรากับศิษย์พี่วงอิวฮวนไพ่ตุ้ย พวกเรา 5 คน ได้ไปถ่ายรูปที่กั้นหนังสือนอกสถานที่ด้วยกัน แล้วตอนนั้นผมเองจำได้ว่า หนังสือพิมพ์ในตอนนั้นก็คือหนังสือพิมพ์ของไต้หวัน รูปก็ใหญ่ประมาณขนาดนี้ ประมาณนี้แหล่ะ จากนั้นผมก็รู้สึกว่า ผมก็รู้สึกว่า วันนั้นที่ผมได้ดูหนังสือพิมพ์แล้ว เดินออกจากประตู้ก็รู้สึกว่า ไม่เหมือนเดิมแล้ว ทุกคนก็จะต้องรู้จักผมแน่นอน จากนั้นก็เดินไปบนถนน ก็ไม่มีใครสนใจผม ในใจผมก็คิดว่า ทำไมเป็นอย่างนี้ พวกคุณไม่อ่านหนังสือพิมพ์หรือ

ช: คิดมากไป คิดมากไปแล้ว

ญ: หนังสือพิมพ์นั้นอาจจะขายส่งไม่ทั่ว

ช: คุณคิดมากไปหรือเปล่า แล้วรูปภาพในหนังสือพิมพ์นั้นใหญ่ขนาดไหน

โหย่วเผิง: ก็ใหญ่ประมาณนี้แหล่ะ แล้วก็ต้องแบ่งหัวคนหนึ่งหัวก็จะเหลือให้เห็นประมาณนี้

ช: แล้วยังต้องแบ่งให้ตั้ง 3 หัวด้วย ก็กว้างแค่เท่านี้เอง

โหย่วเผิง: มี 5 คนนะ ตอนนั้นยังมีวงอิวฮวนไพ่ตุ้ย ฉะนั้นหัวคนของแต่ละคนก็น่าจะใหญ่ประมาณนี้เองแหล่ะ

ญ: ฉะนั้นเพลง "ชิงผิงก่อเล่อเหยียน" ตอนนั้นนำการเปลี่ยนแปลงมาให้กับคุณ จริงๆแล้วให้ชีวิตของพวกเราเข้าบรรยากาศของสิ่งใหม่ๆที่พิเศษมาก

ช: ตอนนั้นสิ่งที่มีอยู่ในรอบตัวก็คือช่วงพริบตาเดียว ชั่วค่ำคืนเดียว ได้ออกมาหลายๆอย่างเช่นอะไร ชิงผิงก่อชางถิง ชิงผิงก่อฟาหลัง ชิงผิงก่ออะไรๆ

ญ: แล้วทุกหน้าปกของฟาหลังพวกคุณสามคนก็มีท่านี้ (เหมือนกับวันนั้นที่ร้องเสียงดัง)เนื้อเพลง

โหย่วเผิง: (บอกว่าฉันรักคุณ มอบดวงที่สว่างที่สุดให้คุณ บอกคำว่าฉันรักคุณ)ร้องเพลง

ญ: (ให้ท้องฟ้านั้นได้ยิน ให้เมฆขาว.. ให้ท้องฟ้านั้นได้ยิน ให้เมฆขาวนั้นได้เห็น)ร้องเพลง

โหย่วเผิง: (ไม่มีใครสามารถลบคำสัญญาของพวกเราได้ )ร้องเพลง

ช: พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วหลายปี คุณยังจำมันได้ แน่มาก มันตั้งสิบกว่าปีแล้ว คุณยังจำมันได้

โหย่วเผิง: มันฝังใจมาก

ญ: มันเป็นความทรงจำช่วงหนึ่งของพวกเรา

โหย่วเผิง: และยังเป็นความทรงจำที่ทรงคุณค่าสำหรับผม

[Chomnath]

ช: ใช่ แต่ในบรรดา 3 คนนั้นคุณเสียเปรียบที่สุดเลย

โหย่วเผิง: เสียเปรียบเรื่องอะไร

ช: อู่ฉีหลงนั้นเก่งกังฟู เฉินจื้อเผิงนั้นเรียนเต้นบาเล่มา ตอนนั้นคุณกับพวกเขาได้เต้นด้วยกันกัน พวกเขารังแกคุณหรือเปล่า

โหย่วเผิง: แน่นอน รังแก ...พวกเขาไม่เคยห่วงใยสนใจทีมเพื่อนร่วมงานเลย ก็คือไม่สนใจช่วยเหลือคนในทีมที่มีความสามารถด้อยกว่า

ช: สามารถหมุนตามความเร็ว เฉินจื้อเผิงนั้นหมุ่นมากว่าหลายรอบ

โหย่วเผิง : ก็อย่างนี้แหล่ะ หยุดอยู่บนอากาสไม่ลงมา แล้วไม่สนว่าในทีมมีใครโดดไม่ขึ้น แล้วคนที่โดดไม่ขึ้นก็ตกลงมา

ช: แล้วคุณเคยมีส่วนไหนที่ตัวเองถนัดไหม ก็คือระหว่างที่คุณเต้นกับพวกเขา

โหย่วเผิง: ใช่ การเต้นหรอ การเต้นนั้นไม่ได้เป็นสิ่งที่ผมถนัดเลย เริ่มแรกที่เข้าสู่วงการนั้น ก็ได้มีชื่อเสียงดังเพราะการเต้นช้าครึ่งจังหวะ พวกคุณไม่รู้หรอ

ช: แต่ว่าผมจะบอกกับคุณว่า เรื่องอย่างนั้นมันจะต้องออกจากที่ เช่น คุณโดดได้สูงก็ต้องออกจากที่ คุณหมุนไป 2 รอบก็ออกจากที่ คุณช้าไปครึ่งจังหวะก็ยังดังได้

โหย่วเผิง: เอ้ คุณไม่เลวเลยนะ

ช: คุณช้าครึ่งจังหวะก็ยังดังได้

โหย่วเผิง: ผมไม่ได้ตั้งใจเลย แต่ว่าในตอนนั้นผมเองก็ตั้งใจฝึกนะ ใช่ อย่างน้อยก็ทำอย่างสุดกำลัง ผมรู้สึกว่า ก็คือแค่เด็กผมก็รู้สึกว่าไม่ยอมแพ้ ฉะนั้นในเวลานั้น แม้ว่าไม่ทันคนอื่น ผมก็จะใช้เวลาในการฝึกให้เยอะหน่อย

ช: หากว่าผมเอาการเต้นช้าครึ่งจังหวะของคุณทั้งหมดมาตัดต่อเป็นแผ่นเดียว คุณจะโกรธเคืองผมไหม

โหย่วเผิง: ผมเข้าใจคุณผิดนึกว่าคุณเป็นคนดี

ญ: เขาย่อมโกรธคุณแน่ แต่ว่าพวกเราก็จะต้องดู จะดูไหม


The end part 4