อายุ 17 ปีของพวกเราช่างเปรียบเสมือนแสงจันทร์
ได้รับการ ตีพิมพ์เนื่องในโอกาสครบรอบปีที่เก้า
วันที่ 18 เดือน 11 ปี 2014 ได้เปิดตัวภาพยนตร์เรื่องหูซ้ายเป็นครั้งแรก ผู้คนแห่กันไปมีทั้งชื่มชมและข้อสงสัย น้อยคนที่จะจำได้ จริงๆแล้ววันนั้นคือวันเกิดปีที่ 9 ของเรื่องหูซ้าย
สิ่งที่ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องนี้คือผู้หญิงที่ชื่อหลวนหลวน (LuanLuan) เธอเป็นแฟนหนังสือตัวยงเรื่องหูซ้าย ในมือถือของเธอมี โปรแกรมบันทึกระยะเวลาแสดงความเติบโตของเรื่องหูซ้ายทุกวัน และวันที่ 18 เดือน 11 ปี 2014 นั้น มันแสดงบนหน้าจอว่า เรื่องหูซ้ายได้เกิดมา 3,287 วันแล้ว
นับเป็น 9 ปีเต็ม
เวลาสามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งได้ ยกเว้นความรักแสนอบอุ่นอย่างไม่มีเหตุผล
9 ปีก่อน หลวนหลวน (LuanLuan) เป็นแฟนหนังสือเรืองหูซ้าย 7 ปีก่อน เธอเป็นประธานชมรมหนังสือฮาร์บินของฉัน 5 ปีก่อน เธอเป็นสตาฟค่ายฤดูร้อนของฉัน 4 ปีก่อน เธอเป็นพนักงานบริษัทของฉัน และตอนนี้ เธอเป็นผู้รับผิดชอบด้านการตลาดเพียงคนเดียวของฉัน
ไม่ต้องสงสัยเลย เธอเป็นผู้ที่รักเรื่องหูซ้ายอย่างไม่มีเหตุผลมาโดยตลอด
หลังจากเธอได้รู้จากรายการว่าจะมีการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องหูซ้าย คืนนั้นเธอส่ง SMS ที่ยาวมากมาให้ฉัน เป็นคำวิจารณ์ว่าฉันไม่เคารพในผลงานของฉันเอง นอกจากบทบาทของเฮยเหริน (HeiRen) ที่แสดงโดยต้วนปู้เหวิน (DuanBuWen) ที่ดูใจดีเกินไปแล้ว (อาจเป็นเพราะเธอเคยทำต้นฉบับหนังสือของฉัน) เธอเป็นห่วงว่านักแสดงคนอื่นๆ จะทำให้เธอผิดหวัง
“เธอถ่ายเรื่องของเธอไปเถอะ แต่ยังไงฉันก็จะไม่ไปดู” เธอยังพูดอีกว่า “ขอให้ทำเงินได้แค่ 800 หยวน”
ฉันตอบเธอกลับไปว่า “เชื่อฉันซักครั้งเถอะ”
เธอก็ไม่ยุ่งกับฉันอีกเลย
จริงๆ แล้วไม่ใช่แค่หลวนหลวน (LuanLuan) หลายๆคนก็ยังไม่รู้ สำหรับการเลือกตัวนักแสดงนี้ ฉันและผู้กำกับโหย่วเผิงใช้เวลาเกือบครึ่งปีเต็มๆ คัดเลือกแล้วคัดเลือกอีก “ไม่สนเรื่องชื่อเสียง ไม่สนภูมิหลัง ขอแค่เหมาะสมก็พอ” นี่เป็นสิ่งที่ฉันกับโหย่วเผิงได้ตกลงกันไว้ ฉันจำได้ตลอดเวลาถึงประโยคที่เขาพูดกับฉัน “ผมคิดแต่เรื่องหนังเรื่องนี้ เรื่องอื่นผมไม่สน”
ดังนั้น หลังจากนักแสดงผ่านการ audition ซ้ำแล้วซ้ำอีก ในที่สุดก็ได้รายชื่อนักแสดงเหล่านี้มา
จางย่าง (ZhangYang) เลือกยากมากจริงๆ ฉันรู้ว่าในใจของแฟนหนังสือ พวกเขาเลือกจางย่างแบบพวกเขากันแล้ว มีสาวๆ หลายคนบอกฉันว่า จะไม่ตกหลุมรักใคร พวกเขาจะรอเพียงจางย่างคนเดียว
พูดตรงๆ หลังจากผ่านการคัดเลือกนักแสดงจำนวนมาก พวกเรายังไม่พบคนที่เหมาะสมซักคน
ครั้งแรกของการปรากฏตัวของโอวหาว (OuHao)เขามา cast ในบท เฮยเหริน (HeiRen) เขาใส่เสื้อผ้าสีดำทั้งชุด ใส่ต่างหู มีรอยสักที่ขาอย่างชัดเจน สไตล์การเดินการพูดแนวฮิปฮอป พวกเราให้เขาทดลองฉากหนึ่ง แล้วเขาก็ทำให้ทุกคนหัวเราะไปพร้อมกันเขา
“เขาดูน่าสนใจกว่าคนอื่น” ตอนนั้นฉันคิดอย่งนั้น
โอวหาว (OuHao)เป็นคนที่ producer ฮ่วนฮ่วน (HuanHuan) ของพวกเรา แนะนำมา เธอก็ไม่ได้รู้จักโอวหาว (OuHao) มาก่อน ในงานประกาศรางวัลด้านเพลง โอวหาว (OuHao) กับเธอได้มาเจอกัน เธอพูดว่า “ตอนนั้นเขาช่างสว่างสดใสเหลือเกิน”
ในตอนแรก โอวหาวชอบบท เฮยเหริน (HeiRen) เขาไม่ได้สนใจว่านี่ไม่ใช่บทนักแสดงนำชาย แล้วตอนนั้นหัวหน้าฝ่ายจัดแสดงก็มาบอกพวกเราหลังจากเห็นนักแสดงทั้งหมดแล้วว่า “อาจจะดีกว่ามั้ยถ้าลองให้ โอวหาว (OuHao) ลองแสดงเป็นจางย่าง (ZhangYang) ผมรู้สึกว่าเขาทำได้”
“พอได้มั้ย” โหย่วเผิงถามฉัน “เขาเป็นจางย่าง (ZhangYang) ในใจของเธอหรือเปล่า”
ฉันส่ายหัว
“ผมคิดว่าลองดูก็ได้นะ” โหย่วเผิงคิดแล้วพูดออกมา
ก็เป็นอย่างนี้แหละ ฉันก็ได้พบกับโอวหาว (OuHao)
ครั้งนี้ เขาเตรียมตัวมาอย่างเห็นได้ชัด ตั้งใจอ่านตัวละครที่จะแสดงในหนังสือนิยายมาก่อน เอาต่างหูออก เปลี่ยนแปลงทางทางการเดินการพูดของเขา ทำให้พวกเรา“แปลกใจมาก” และพวกเราก็เตรียมให้เขาแสดง 3 ฉาก
ฉันแอบชื่นชมเขาในใจไปเป็นร้อยรอบ
แต่ผู้กำกับเข้มงวดกว่าฉันอีก “ถ้าต้องการที่จะเล่นบทบาทนี้ คุณต้องไปหาครูสอนสำเนียงภาษาจีนกลาง สำหรับเรื่องครู ผมแนะนำคุณได้ จะให้ดีที่สุด ต้องขอให้ครูอยู่เป็นเพื่อนคุณตลอด 24 ชั่วโมงเลย”
โอวหาว (OuHao) เชื่อฟัง
เมื่อพบกันอีกครั้ง เขายิ้มแล้วพูดกับฉันว่า “มีชีวิตมาตั้งหลายปี เพิ่งมารู้ว่าตัวเองพูดไม่ได้”
“นั่นก็ถูกต้องแล้ว” ฉันพูด
เมื่อถึงตอนทดสอบเขา ฉันคิดว่าฉันแทบจะไม่รู้จักโอวหาว (OuHao) เลย เขาเหมือนเป็นจางย่าง (ZhangYang) เลย พอมองแล้วเต็มไปด้วยความรู้สึกของเด็กหนุ่ม ชอบอยู่คนเดียวนั่งอยู่ในมุม และดูเย็นชา
“อย่าเรียกผมว่าโอวหาว (OuHao)” เขาพูด “เรียกผมว่าจางย่าง (ZhangYang)”
“มีข่าวรั่วไหลออกมา มีหลายคนไม่เห็นด้วยเรื่องคุณบน Weibo” ฉันจงใจโจมตีเขา
เขาพูดว่า “พี่เสวียม่าน (XueMan) ผมพูดไม่ค่อยเก่ง แต่อยากพูดแค่ว่า ผมจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อตอบแทนความไว้วางใจของคุณกับผู้กำกับครับ”
หลังจากนั้นฉันถึงรู้ว่า เขาตั้งใจมากและพูดว่า “ผมไม่ไปกับทีมงานนะ ผมอยากสัมผัสรสชาติความเหงาเพียงคนเดียว”
ในวันที่อยู่ที่เซี่ยเหมินวันนั้น เขาลองอยู่คนเดียวจริงๆ
มีครั้งนึง ฉันผ่านล้อบบี้ของโรงแรม มีคนดึงฉันไว้ เมื่อฉันมองเขา เขาคือโอวหาว (OuHao)
“เบื่อกับการกินข้าวกล่องแล้ว” เขาพูด “ออกไปกินข้างนอกนะ”
ดูสิ แม้แต่กินข้าวยังจะกินคนเดียว เค้าอินไปกับบทขนาดไหนล่ะ
ยังอยากพูดอีกเรื่องนึง โอวหาว (OuHao) ว่ายน้ำไม่เป็น
แต่ในฉาก เขาต้องเข้าฉากกับ บาลา (BaLa) แล้วก็ถ่ายฉากในน้ำจนสำเร็จ
ก่อนที่จะเปิดกล้อง เขาแอบเรียนว่ายน้ำมาก่อนบ้าง หลังจากนั้นมีการสอนเขากับบาลา (BaLa) ดำน้ำ เขาไม่กลัวว่าจะจมน้ำเลย และฝึกอยู่ในน้ำตั้งหลายวัน
แม้ว่าจะเรียนว่ายน้ำเป็นบ้างแล้ว แต่ก็ยังมีฉากที่ต้องดำน้ำลงไป มีสตั้นท์แมนเตรียมพร้อมแทนเขาอยู่ริมฝั่งแล้ว เขาคิดไปคิดมา ก็อยากจะแสดงมันให้สำเร็จด้วยตัวเอง
เขาอยากแสดงให้ออกมาอย่างสวยงาม ผู้กำกับก็หวังให้เขาแสดงเอง ทั้งสองคนตกลงกันแบบนี้ น่าสงสารก็แต่ทีมงานที่อยู่ริมฝั่ง ฮ่วนฮ่วน (HuanHuan) รีบโทรหาฉันว่าจะทำอย่างไรดี ยังคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จ ก็ได้ยินเสียงพูดว่า “จบละ เขากระโดดลงน้ำไปแล้ว”
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ?”
“เหมือนจะ...ไม่มีนะ”
พระเจ้าช่วยจริงๆ
ฮ่วนฮ่วน (HuanHuan) ถามฉันว่า “เด็กคนนี้ ทำกับตัวเองแบบนี้ได้ยั
ไงกันนะ”
ออกกำลังกาย ลดน้ำหนัก เรียนรู้ที่จะว่ายน้ำ และเรียนภาษาจีนกลางอย่างหนัก คนนู้นไป คนนี้มา บอกตามตรง มันยากที่จะเจอเด็กที่เข้มงวดกับตัวเองขนาดนี้
มีครั้งนึงไปดูตอนเขาเรียน เขามานั่งม้านั่งข้างๆ ฉันแล้วถามฉันว่า “พี่เสวียม่าน (XueMan) บอกผมได้มั้ยว่าจางย่าง (ZhangYang) ในใจของพี่เป็นยังไง”
ฉันบอกว่า “ก็แบบนี้แหละ”
เขามองฉันแวบนึง แล้วหัวเราะออกมา
ฉันไม่ได้หลอกเขานะ
เขาทำได้จริงๆ พูดความจริงแล้ว นี่เป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลย
ในการถ่ายทำที่เซี่ยเหมิน เรื่องที่ฉันชอบทำที่ที่สุดคือตอนดึกๆเวลาประมาณ 11 โมงได้ไปสังสรรค์ที่ห้องรับรองชั้น 4 ของโรงแรม นักแสดงทั้งหมดต่างพากันมาห้องนี้ มาสังสรรค์กัน พูดคุยกัน มีครั้งนึง ฉันเห็นสตาฟที่จัดไฟนั่งเงียบๆอยู่คนเดียว ฉันเดินไปถามเธอว่า “ทำอะไรน่ะ”
เธอพูดเสียงเบาๆว่า “ฉากที่นี่สวยงามมากจริงๆ เสียดายจนไม่อยากไปนอนเลยล่ะ”
ฉันรู้ เธอกำลังคิดถึงฉากที่ถ่ายในน้ำฉากนั้นอยู่
ก่อนหน้านี้ครึ่งเดือน ฉันไปดูการตัดต่อหนัง หลวนหลวน (LuanLuan) ก็ไปกับฉันด้วย ขนาดไม่มีเสียงดนตรี และยังตัดต่อไม่เสร็จดี ก็สามารถทำให้เธอร้องไห้ขนาดนี้ พอออกมาจากห้องตัดต่อ เธอถึงกับเดินไม่ถูกเลยทีเดียว
ฉันยอมรับว่าฉันจงใจ
ฉันถามเธออย่างภูมิใจว่า “เป็นยังไงบ้าง”
เธอตอบกลับมาว่า “มันโดนใจเลย ฉันคิดไม่ถึงว่ามันจะออกมาดีขนาดนี้ นักแสดงแต่ละคน แสดงดีอะไรขนาดนั้น เหมาะสมอะไรขนาดนั้น”
ฉันแหย่เธอว่า “ไม่ใช่บอกว่าเคยบอกว่ามันทำเงินได้แค่ 800 หยวนหรอกเหรอ”
“800 ล้านหรอกหน่า” เธอพูด พอพูดจบ เธอก็ลงไปร้องไห้ที่พื้นต่อ
เมื่อกลับถึงบ้านวันนั้น หลวนหลวน (LuanLuan) อ่านนิยายอีกครั้งนึง วันรุ่งขึ้น เธอถามฉันว่าเมื่อไหร่จะเผยแพร่ได้ เธออยากจะลงภาพนักแสดงแล้ว
“ก็แล้วแต่อารมณ์ฉันล่ะ” ฉันพูดอย่างอวดดี “ตอนนี้ยุ่งๆน่ะ”
วันที่ 18 เดือน 11 ปี 2014 เรื่องหูซ้ายอายุครบ 9 ปีแล้ว เวลานี้ฉันอยู่ที่เซี่ยงไฮ้รอพบอาจารย์เฉินตานเยียน (ChenDanYan) ในวันพรุ่งนี้ ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยล่ะ ตอนที่ฉันอายุ 17 ปี มีหลายคืนที่นิยายของเธออยู่ป็นเพื่อนกับฉัน 20 ปีผ่านไปแล้ว ในที่สุด ฉันก็ได้กอดความวัยเยาว์ของฉันอีกครั้งนึงเพราะเธอนี่แหละ นี่เป็นโชคชะตาที่ยอดเยี่ยมและประสบความสำเร็จจริงๆ
ฉันเชื่อเสมอว่า ถนนสู่ความฝันนี้ ขอเพียงคุณพยายามเดินต่อไปเรื่อยๆ จะต้องทำสำเร็จแน่นอน ฉันยังเชื่ออีกว่า เมื่อภาพยนตร์ของฉันออกฉาย แรงศรัทธาจะยังคงอยู่ และพวกคุณจะเต็มใจที่จะเสียน้ำตาหรือหัวเราะไปพร้อมกับมัน
ในห้องกำลังเปิดเพลงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน คืนนี้แสงจันทร์ช่างงดงาม ฉันว่าอย่างนั้น
จริงๆนะ คืนนี้แสงจันทร์งดงามจริงๆ
ขอบคุณแสงจันทร์ที่สาดส่องมานานแสนนาน ยังคงสาดส่องเหมือนเดิมเสมอ และยังคงเหมือนกับตอนอายุ 17 นั้น
(สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม ขอให้ชมต่อในหนังสือไฮไลท์ภาพยนตร์เรื่องหูซ้าย ซึ่งจะเผยแพร่ก่อนภาพยนตร์ออกฉาย)
เสวียม่าน (XueMan)
