19 กันยายน 2008 ประสบการณ์เป้ท่องเที่ยวของซูโหย่วเผิง
สีหน้าของเขาให้ความทรงจำที่ลึกมาก ข้างตัวคุณมีนักทัศนาจรที่กระตือรือร้นในการท่องเที่ยว ขณะที่พวกเขาได้เริ่มเดินทาง ตอนจับคุณไปฟังแผนที่ทัศนาจรนั้น เป็นลักษณะท่าทางอย่างนี้แหละ หรือว่าสามารถย้อนหวนคิดถึงครั้งแรกที่เขาได้ออกไปทัศนาจร
“นั่นเป็นช่วงที่อยู่ในมหาลัยปีที่ 1 ไปที่ญี่ปุ่น ตอนนั้นผมยังอยู่กับ “เสี่ยวหู่ตุ้ย” การดำเนินงานของทางบริษัทก็ไม่เลว ฉะนั้นก็เลยได้จัดคณะทัวร์ให้กับพวกเราที่เป็นพนักงาน ผมจำได้ว่าข้างกายผมมีเพื่อน “เสี่ยวหู่ตุ้ย”สองคนของผม ยังมีวงอื่นด้วย “หงไหเอ๋อ” และยังมีผู้ร่วมงานในบริษัทอีกมากมาย ครั้งนั้น ที่เที่ยวก็เที่ยวมาหมดแล้ว เมืองเก่า น้ำพุร้อน แดนหิมะ หาดทราย ช็อปปิ้ง รู้สึกดีมากๆ
อย่างไรก็ตามสำหรับเขาที่ดังในช่วงเยาว์วัยนั้น ความรู้สึกที่ประทับใจที่สุดคือวัฒนธรรมและภาษาที่แตกต่างที่นำมาซึ่งความรู้สึกใหม่ๆ เคยถูกเพ่งจ้องมากเกินไปจนทำให้ความรู้สึกที่อิสระได้หายไป ในตอนนั้นสิ่งนี้ก็ได้เข้ามาในตัวเขาอีก น่าจะเป็นเพราะสาเหตุนี้ ในช่วงหลังของชีวิตทางด้านอาชีพของเขา รู้สึกซีเรียสและไม่ทราบว่าจะคล้อยตามใครดีทุกวัน ทำให้เขาอยากจะไปทัวร์ต่างประเทศเป็นอย่างยิ่ง ใช้ชีวิตของตัวเองไปอีกรูปแบบหนึ่ง ทุกอย่างก็จะกลายเป็นไม่มีอะไรที่หนักเกินไป
21 ปี ซูโหย่วเผิงได้กลายเป็นนักทัศนาจรไปปริยาย
ในช่วงวัยนี้ คนในวัยรุ่นเขานั้นส่วนมากก็จะจบมหาลัยกันแล้ว ในนั้นมีหลายคนมีการเตรียมการไปท่องเที่ยวสักครั้งก่อนจะเข้าสู่การงาน เปิดตาดูโลกว่าเป็นอย่างไร และตอนโน้นที่เขาได้แบกกระเป๋านั้น อารมณ์นั้นหนักหน่วงมาก เสี่ยวหู่ตุ้ยที่เคยเป็นบ้านที่เข้าใจเขานั้น พึ่งต่างคนต่างแยกกัน เขาที่อยู่ในเยาว์วัยนั้นต้องเผชิญกับความตกต่ำของอาชีพ
“รู้สึกว่ามืดแปดด้าน ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเดินอย่างไร” เขากล่าว “คิดไปคิดมาผมตัดสินใจไปปล่อยตัวให้สบายต่างแดน ไปเรียนที่อังกฤษ”
ในตอนนั้นเขาก็เข้าเรียนโรงเรียนสอนภาษา จะใช้เวลาปิดเทอมทั้งหมดในการท่องเที่ยว ไปดูทุกที่ พยายามจะหาที่แผนที่ไม่มีบอก กลางวันนั่งรถประจำทาง กลางคืนก็นอนพักในโรงแรมวัยรุ่นที่มีคนหลายคนนอนด้วยกัน เขารู้สึกว่าฟ้ากว้างแผ่นดินใหญ่ ตัวเองเพียงคนเดียวเต็มไปด้วยความอาจหาญ เหมือนกับนักผจญภัยอะไรอย่างนั้น
