0:01 ฮัลโหลเพื่อนๆและผู้ชมรายการ «เรื่องเด่นคนดัง»
0:03 สวัสดีทุกท่านครับ
0:04 ผมเฉียวเจิ้นอวี่
0:05 จริงๆแล้วบทบาทในซีรี่ย์ทุกเรื่องผมเป็นคนเลือก
0:06 แล้วผมก็เป็นคนเล่นมันเอง
0:07 ที่คุณให้ผมตัดสินใจเลือก
0:09 ว่าเล่นเรื่องไหนดีที่สุดผมก็เลือกยากนะครับ
0:12 การที่จะเป็นนักแสดงที่ดีได้เนี่ย
0:13 ผมคิดว่าคุณต้องเริ่มจากบทบาทเหล่านี้
0:15 ว่าคุณจะใช้ความสามารถของตัวคุณเองได้มากขนาดไหน
0:18 ในการที่จะเล่นตัวละครเหล่านั้นขึ้นมาให้ได้
0:20 ใช้ความสามารถทั้งหมดที่มี
0:21 ปกติแล้วผมก็แต่งตัวเซอร์ๆ
0:23 แล้วผมก็ไปซื้อของที่ตลาดด้วยนะครับ
0:24 ผมคิดว่าเราก็เป็นคนคนหนึ่ง
0:26 คนธรรมดาคนหนึ่ง
0:28 สิ่งที่คนอื่นๆทำก็เป็นสิ่งที่เรานั้นทำเหมือนกัน
0:34 รายการ «เรื่องเด่นคนดัง» ละครเรื่องหนึ่ง ประโยคเด็ด มาฟังเขาพูดกันสิ (อักษรจีน)
0:37 เจ้าเข้าวังมาตัวคนเดียว
0:38 ชีวิตนับหมื่นนับพันที่เจ้าต้องรับผิดชอบ
0:40 ข้ายังไม่ได้ยินเศษเสี้ยวของความจริงใจจากเจ้า
0:42 การที่จะได้พบคนที่จริงใจชอบเจ้าจริงๆมันคงไม่ใช่เรื่องง่าย
0:45 รั่วเวย
0:46 ไม่ใช่ว่าข้าไม่ได้รักเจ้า
0:49 วันนี้ข้าจะพานางไปด้วย
0:50 ใครก็ขวางทางข้าไม่ได้ทั้งนั้น
0:53 ที่เจ้ารักคืออำนาจ
0:54 หรือว่ารักในตัวผู้หญิงคนนั้นมากกว่า
0:58 ทั้งซีรี่ย์เรื่อง «ราชวงศ์หมิง» มันน่าดูและติดตามมากๆ
1:01 ทุกตัวละครเล่นกันได้สมบทบาท
1:03 ออร่าเหมือนเป็นตัวละครนั้นจริงๆ
1:04 ตอนที่ผมได้อ่านบทของตัวละครซวีบิน
1:06 ซึ่งผมก็คิดว่าเขากับนายหญิงของเขาเนี่ยต้องโรแมนติกกันน่าดู
1:09 ถึงจะสามารถเล่นบทตรงนี้ออกมาได้
1:11 ที่ถึงแม้ว่าในซีรี่ย์ทุกคนจะรู้สึกถึง
1:13 อุปสรรคและความยากลำบาก
1:15 ก็เพราะเขาสองคนผิดที่ชอบพอกัน
1:16 แต่ด้วยความหวังสูงไปกว่านั้นของพวกเขา
1:19 แล้วด้วยความสัมพันธ์ด้านวงศ์ตระกูล
1:23 จึงยิ่งทำให้พวกเขาทั้งสองนั้นไม่ควรที่จะคบกัน
1:24 แต่ว่าเขาทั้งสองคน
1:25 ก็ยังดึงดันพร้อมใจที่จะอยู่ด้วยกัน
1:27 แน่นอนผมคิดว่าซวีบิน
1:28 เป็นคนที่มีความหาญกล้าอย่างมากคนหนึ่ง
1:30 ตัวเขาเองก็รู้ดีว่าต้องการอะไร
1:32 แล้วก็รู้ด้วยว่าควรทำอะไรเวลาไหน
1:34 เป็นคนที่ฉลาดและรู้ทัน
1:35 แล้วก็เพื่อผู้หญิงที่ตัวเองรัก
1:38 ที่เขาก็สามารถที่จะจัดการมันได้เป็นอย่างดี
1:40 กับคำมั่นสัญญาของตัวของเขาเอง
1:41 ว่าจะดูแลปกป้องนางอย่างถึงที่สุด
1:44 คอยดูแลและปกป้องนางไม่เคยห่าง
1:46 แม้ว่าจริงๆแล้วซีรี่ย์เรื่องนี้เนื้อหาค่อนข้างที่จะเยอะ
1:48 แต่ก็เป็นซีรี่ย์ที่ทรงคุณค่าและน่าประทับใจ
1:49 ที่รวมถึงฉากเปิดตัวเริ่มเรื่อง
1:52 ที่มีการประลองเพลงดาบกับจูจานจี
1:54 รวมถึงกลางเรื่องที่ตัวเขานั้นได้กลับมา
1:57 ที่เขาบอกกับรั่วเวยว่าตัวเขานั้นลอยมากับน้ำทะเล
2:00 เรื่องราวเหล่านี้
2:01 แล้วท้ายเรื่องที่เขานั้นได้ไปให้ความช่วยเหลือชาวเผ่าหว่าล่า (瓦剌)
2:04 ของจูฉีเจิ้น(จักรพรรดิ์เจิ้งถ่ง)
2:06 ที่เป็นจุดไฮไลท์ในหนังเรื่องนี้
2:08 แล้วก็ยังเป็นจุดหนึ่งที่น่าประทับใจในเรื่องเลยก็ว่าได้
2:10 ซึ่งในท้ายเรื่องที่กล่าวถึงชนเผ่าหว่าล่า(瓦剌) เนี่ย
2:13 เราได้ไปถ่ายทำกันถึงเขตปกครองตัวเองพิเศษมองโกลเลียใน
2:14 ตอนนั้นเป็นเดือนกรกฎาคมแล้วผมก็ต้องใส่ชุดตัวใหญ่ๆ
2:19 เสื้อคลุมขนแกะหนาๆ
2:21 แล้วต้องแสดงเหมือนกับอยู่ในช่วงหน้าหนาวจริงๆ
2:23 ซึ่งความรู้สึกแบบนั้นมีได้เฉพาะกับแค่นักแสดงเท่านั้น
2:25 ที่จะแสดงความรู้สึกแบบนี้ออกมาได้
2:26 ถือได้ว่าเป็นประสบการณ์ทำงานหนึ่งที่หาได้ยากครับ
2:27 ที่รวบรวมเอานักแสดงฝีมือดีมาไว้ด้วยกันในเรื่อง
2:30 มาทำงานร่วมกัน
2:31 แต่ถ้าจะให้เสียดายนะครับ
2:33 คงเป็นเพราะอาจารย์หวังที่ไม่ค่อยมีคู่แข่งเรื่องผลงานแสดงแนวนี้มากนัก
2:37 ซึ่งความประทับใจของผมเหมือนกับแกจะมีอยู่แค่หนึ่งฉากเท่านั้น
2:40 อาจเพราะด้วยตัวท่านเองที่อายุก็ค่อนข้างมากแล้ว
2:44 แต่ก็ยังสามารถเล่นและโชว์ความสามารถในซีรี่ย์ออกมาได้ดีมากขนาดนี้
2:47 เลยอยากเล่นเข้าฉากกับท่านให้มากกว่านี้อีกสักฉาก
2:50 อะไรประมาณนั้น
2:51 แล้วนักแสดงทุกคนในเรื่องนี้
2:53 ก็เป็นครั้งแรกที่พวกเขานั้นได้เล่นซีรี่ย์ร่วมกัน
2:54 อย่าง ทังทัง (รีเบกกา ทัง)
2:56 แล้วก็ยังนักแสดงหลายๆท่าน
2:59 ที่ไม่มีใครเทียบชั้นความสามารถด้วยได้
3:01 ในนี้นักแสดงที่สนิทที่สุดก็น่าจะเป็นย่าเหวิน
3:05 ย่าเหวินที่เมื่อสิบปีก่อนเคยร่วมงานกันอยู่ครั้งหนึ่ง
3:13 เจ้าอย่าลืมซะล่ะ
3:14 สิ่งเดียวที่ข้ายัง
3:17 แล้วก็ยังมี
3:19 วันนี้ข้าจะพานางไปด้วย
3:21 ใครก็ขวางทางข้าไม่ได้ทั้งนั้น
3:23 เพราะว่าที่ผ่านมาซวีบิน
3:25 เขาอยู่ในฐานะขุนนางมาโดยตตลอด
3:26 ทั้งชุดฮั่นฝู
3:27 แล้วชุดยังจะเป็นแบบ
3:29 แขนเสื้อกว้างๆ
3:30 ฉันก็แค่อยากที่จะเอามือนี้
3:31 คุณจะเห็นว่าซวีบินเขาจะเอามือมาไว้ที่ตรง
3:33 หน้าอก
3:35 จะเอามาทาบไว้ที่หน้าอกแบบนี้
3:37 จริงๆแล้วเขาก็จะต้อง
3:40 กดตัวเองให้ดูต่ำต้อย
3:42 อย่างนี้แล้วเวลาที่ตัวเขาจะกระทำการอะไรก็แล้วแต่
3:45 เขาแทบจะไม่ให้ใครล่วงรู้เลยว่า
3:48 เขานั้นมีแผนการอะไร
3:50 แล้วพอตอนที่เขาต้องการที่จะระเบิดมันออกมา
3:53 เขาถึงสามารถที่จะระเบิดมันออกมาได้อย่างง่ายดาย
3:55 แม้ว่าคุณนั้นจะอยู่ในฐานะฮ่องเต้ข้าก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น
3:57 เขาจึงเคารพและเชื่อมั่นในตัวของเขาเอง
4:00 ในจุดยืนตรงนี้
4:01 ความปราดเปรื่องของเขาตรงนี้เนี่ย
4:04 ที่โดยปกติแล้วเขาจะเก็บมันเอาไว้
4:05 แต่พอเวลาที่เขาระเบิดมันออกมาแล้วเนี่ย
4:07 เขาก็จะทำมันอย่างไม่สนใครหน้าไหน
4:09 รวมถึงตอนที่เขานั้นไปช่วยจางอี้ชิง(รับบท จูฉีเจิ้น)ไว้
4:12 จากพวกวาล่าเยเซน (เผ่ามองโกเลียตะวันตกในอดีตของจีน)
4:15 ที่มีท่าทีไม่ยอมสวามิภักเป็นมิตรไมตรีด้วย
4:17 ที่ความเป็นจริงที่ในจอและนอกจอมันจะแตกต่างกันก็ตาม
4:20 เพราะในซีรี่ย์ยังไงมันก็คือละคร
4:21 คือสิ่งที่เรานั้นแต่งแต้มตัวละครนี้เข้าไป
4:25 ซึ่งตัวละครนี้เนี่ย
4:26 ที่ความเป็นจริงซวีบิน
4:27 ในตอนแรกที่ผมนั้นรับเล่นบทนี้
4:28 ผมเองก็ได้กลับไปศึกษาประวัติศาสตร์
4:30 ว่าตัวละครนี้มันมีตัวตนอยู่จริงไหม
4:31 แต่ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีตัวตนอยู่จริง
4:33 เขาก็สามารถที่จะเอาบุคคลต่างๆในช่วงเวลานั้น
4:35 เอามาร้อยเรียงให้เกี่ยวพันกับตัวละครนี้ได้
4:37 ซึ่งในตอนที่แสดงบทนี้
4:39 ต้องฝึกฝนเป็นอย่างมาก
4:41 ในการทำการบ้านอย่างหนักเพื่อที่จะเข้าถึงบทนี้ได้
4:44 เติมในใส่สิ่งที่ตัวเองนั้นคิดว่า
4:46 เหมาะสมลงล็อค
4:47 เติมเต็มแต่งแต้ม
4:49 ตัวละครที่ทุ่มเทและลุ่มหลงในความรัก
4:52 ซึ่งในชีวิตจริง
4:53 ผมคิดว่าก็คงจะเป็นการยากที่จะเป็นเช่นนั้นได้
4:57 ถ้าหากว่าให้คุณเป็นเหมือนกับเขา
4:59 ที่จะต้องทำอะไรทุกอย่างเพื่อคนที่รักเพียงฝ่ายเดียว
5:02 ผมก็คิดว่าในความเป็นจริง
5:04 เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากที่จะทำมันได้ขนาดนั้น
5:05 แน่นอนล่ะที่ไม่มีอยู่จริง
5:07 หากจะให้ผมสปอยนะครับ
5:09 ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าจะพูดยังไงดี
5:10 เพราะว่าผมตอนนี้ก็มีครอบครัวแล้วด้วย
5:12 ซึ่งผมก็เพียงพอแล้วในสิ่งที่ผมนั้นควรจะมี
5:15 มันก็สมบูรณ์แบบแล้ว
5:16 ซึ่งตรงนี้คือสิ่งที่ผมกับซวีบินไม่เหมือนกัน
5:18 เขาผู้ซึ่งเพื่อให้ได้ในความรัก
5:19 ที่เขาต้องลงแรงมากมาย
5:22 แต่ตัวเขาเองก็
5:24 มีแค่เพียงหนทางนี้เพียงทางเดียว
5:25 ที่จะทำให้ความปรารถนาของพวกเขานั้นเป็นจริงขึ้นมา
5:30 มันเหมือนเด็กกำพร้าจากบฏเมืองจิ้งหนานที่รอดหวนคืนกลับคืนสู่บ้านเกิดได้
5:34 แล้วถ้าหากเขานั้นไม่เลือกที่จะทำแบบนี้
5:35 ที่ถึงยังไงเขาทั้งสองก็ต้องตายอยู่ดี
5:39 เขาก็ถือว่าเป็นคนที่ฉลาดและเอาตัวรอดคนหนึ่ง
5:40 เขารู้ว่าเขานั้นต้องได้อะไรกลับมา
5:42 แล้วเขาก็รู้ด้วยว่าสิ่งสำคัญที่ต้องทำนั้นคืออะไร
5:45 เจ้าต้องไปด้วยรึ
5:49 เขาคือผู้ที่เนรเทศเจ้าไปสินะ
5:51 ข้าเป็นผู้ที่เนรเทศตัวเอง
5:53 เจ้าจะเป็นพระชายาของไท่ซุ่น
5:54 ภายภาคหน้าก็คือ มารดาแห่งแผ่นดิน
5:57 เขาไม่อนุญาตให้ข้าอยู่ที่นี่แน่
6:00 เอ่อ....
6:01 ข้าจึงต้องไป
6:03 อดีตที่ผ่านไปแล้ว ก็ขอให้ผ่านไป
6:07 ท่านก็ต้องจะมีวันข้างหน้าที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม
6:11 เพราะทุกบทบาทเป็นบทที่ผมนั้นเลือกเอง
6:13 ผมเล่นเอง
6:14 ที่คุณต้องให้ผมมานั่งตัดสินว่าบทไหนเล่นได้ดีที่สุด
6:17 ผมก็ลำบากใจ
6:18 เพราะทุกบทบาท
6:20 ผมก็อยากได้ความต่าง
6:23 มีอะไรที่พัฒนาขึ้น
6:24 คุณลองดูบทซวีบินในตอนนี้กับก่อนหน้านี้
6:28 ในหลายหลายบทบาท
6:29 ว่ามันมีสิ่งที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
6:30 ซึ่งบทบาทเหล่านี้
6:32 เป็นสิ่งที่ค่อยๆสั่งสมมันขึ้นมา
6:33 และในทุกครั้งหากจะต้องให้พูด
6:35 ที่คุณเล่นเสร็จไปในหนึ่งบทบาท
6:36 ถึงเวลาที่ต้องเล่นให้กับคนดูได้ชม
6:38 ฟีดแบคของคนดู
6:39 ตอนที่คนดูรู้สึกว่า
6:40 ตัวละครนี้ผมเล่นถึง
6:42 ผมถึงจะรู้สึกว่าเนี่ยคือสิ่งที่ทำให้ผมนั้นมั่นใจ
6:44 ที่จะเป็นนักแสดงต่อไป
6:46 แล้วก็ยังสามารถลองเล่นบทที่แตกต่างออกไปจากเดิม
6:49 ผมคิดว่าการได้รับคำชื่นชมยอมรับ
6:51 กับกำลังใจตรงนี้
6:52 หรือว่าสิ่งที่ได้รับอาจจะเป็นคำแนะนำ
6:55 ไม่ก็เป็นคำติชม
6:56 ผมคิดว่าเป็นสิ่งที่ผมนั้นยอมรับได้
6:59 ผมคิดว่าการเป็นนักแสดง
7:01 กลับไม่ใช่เพียงแค่ใช้ทักษะความสามารถในการแสดง
7:02 ผมกลับคิดว่าในความเป็นจริงยิ่งจะต้อง
7:04 เรียนรู้และเข้าใจในตัวละครนั้น
7:05 และทุกครั้งที่ผมได้รับบทมาในมือ
7:07 ผมก็จะต้องอ่านมันเสียก่อน
7:09 อ่านให้เข้าใจเสียก่อน
7:10 แล้วหลังจากนั้น
7:11 คุณก็อาจที่จะเอาความรู้สึกภายในใจของคุณ
7:13 รวมถึงความทรงจำในสมองของคุณ
7:14 หลอมรวมเพื่อเข้าถึงตัวละครนั้นให้ได้
7:17 แล้วพอมาได้เข้าฉาก
7:18 ในทุกฉากที่คุณต้องการแสดงมันออกมา
7:20 มันก็จะยิ่งทำให้ดูสมจริงมากยิ่งขึ้น
7:22 ถ้าหากว่าจะใช้แค่เพียงความสามารถเพียงอย่างเดียว
7:23 ผมคิดว่ามันก็อาจจะต้องเสียในสิ่งที่
7:26 เป็นความน่าสนใจของคำว่านักแสดงครับ
7:28 ละครโทรทัศน์และภาพยนตร์ถือเป็นงานลักษณะเดียวกัน
7:30 ซึ่งจะขาดกันไม่ได้
7:32 คุณเป็นนักแสดง
7:33 คู่ซ้อม
7:34 แล้วก็บทละคร
7:35 ผู้กำกับ
7:36 แล้วก็มีฝ่ายคอสตูมทั้งหมด
7:39 ถ้าหากมีจุดไหนที่ทำได้ไม่ดีล่ะก็
7:41 คุณก็จะมองออกเลยว่ามาจากจุดไหน
7:43 สิ่งเหล่านี้มันก็ถือว่ามีผลสัมพันธ์กันหมด
7:45 ในการทำงานในแบบทีมเวิร์คแบบนี้นะครับ
7:46 ซึ่งอย่างแรกเราเองก็จะต้องทำตัวเองให้ดีเสียก่อน
7:50 ในส่วนอื่นๆเราก็หวังเป็นอย่างยิ่งเลยว่า
7:52 มันจะเป็นไปในทิศทางเดียวกัน
7:53 ซึ่งผมเองก็จะใช้ใจใส่มันลงไปด้วย
7:56 ที่คงไม่ต้องมานั่งคาดหวังว่า
7:58 จะต้องยังไงดีหรือต้องออกมาเป็นยังไง
7:59 ซึ่งตัวผมเองปกติก็แต่งตัวเซอร์ๆ
8:01 แล้วผมก็ไปจ่ายตลาด
8:03 ผมคิดว่าทุกคนก็เป็นคนเหมือนกัน
8:05 เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง
8:07 สิ่งที่คนอื่นทำได้
8:08 ก็เป็นสิ่งที่ปกติคุณก็ต้องทำได้เช่นกัน
8:09 คุณก็ต้องกิน
8:10 จะกิน จะนอน จะเล่น มันก็เหมือนกันทุกคน
8:12 ถ้าจะให้พูดถึงงานที่คุณทำ
8:14 แน่นอนก็คงต้องได้รับความสนใจจับจ้องที่ตัวคุณ
8:17 แต่มันก็เป็นงานของคุณที่เป็นเพียงส่วนหนึ่ง
8:20 แต่ผมกลับไม่ได้เอาสิ่งที่ติดตัวเหลานี้
8:22 เอามาเพื่อแสวงหาอะไรทั้งนั้น
8:23 ผมเลยไม่มีอะไรที่ต้องตะขิดตะขวงใจ
8:25 คุณคิดว่าอะไรคือเทสของคำว่านักแสดงที่ดี แล้วต้องเป็นคนยังไง? (อักษรจีนกรอบเหลือง)
8:28 จริงๆตรงนี้มีทั้งง่ายและยาก
8:31 มันก็ขึ้นอยู่กับใจของคุณ
8:33 ว่าคุณคิดยังไงกับความเป็นนักแสดง
8:35 คุณจะรักและเคารพกับมันมากแค่ไหน
8:36 จะถูกวางไว้ในตำแหน่งอะไร
8:39 อย่างแรกเลยกับอาชีพนี้ว่าคุณได้เอามันวางไว้
8:42 ขึ้นหิ้งในหัวใจหรือเปล่า
8:44 ถ้าหากว่าความรู้สึกในใจคุณเป็นเช่นนี้
8:45 คุณถึงจะเริ่มมีใจที่จะทุ่มเทมัน
8:47 คุณถึงจะเหมาะกับคำว่าเป็นนักแสดง
8:49 เพราะว่าตรงนี้ผมเคยได้พูดไว้
8:50 งานตรงนี้มันต้องอาศัยความเป็นทีมเวิร์ค
8:52 แค่คุณนั้นเคารพตัวคุณเอง
8:54 ในขณะเดียวกันคุณเองก็เคารพคนอื่นด้วยเช่นกัน
8:56 ซึ่งงานที่ต้องอาศัยความเป็นทีมเวิร์ค
8:58 คุณต้องเคารพทุกๆคน
9:00 เพราะความสำเร็จมันเกิดการร่วมแรงร่วมใจของทุกคน
9:03 ทำให้เกิดเป็น
9:05 ผลงานที่ดี
9:07 ดังนั้นแล้ว
9:08 คุณจะพยายามอย่างไร
9:09 ที่ยังคงยึดมั่นในความตั้งใจเดิมของคุณไม่ให้แปรเปลี่ยน
9:10 เนี่ยตรงนี้ที่สำคัญ
9:12 คนคนหนึ่ง
9:13 ที่คุณเองก็ไม่สามารถที่จะเล่นเป็นทุกสิ่งทุกอย่างได้หมดในใต้หล้าได้
9:15 เพราะความสามารถของคนเรามันก็มีจำกัด
9:17 ซึ่งผมคิดว่าเลือกบทให้ถูก
9:20 ให้เข้ากับตัวคุณที่จะแสดงมันออกมาได้
9:23 ทำให้ทุกคนนั้นเข้าถึง
9:25 นี่ก็อาจเป็นเรื่องดีดีเรื่องหนึ่ง
9:27 การเป็นนักแสดงที่ดีสักคนได้
9:28 ผมคิดว่า
9:29 ตัวคุณกับคาแรคเตอร์นี้
9:30 ว่าคุณจะใช้ความสามารถทั้งหมดที่มี
9:34 เล่นเป็นตัวละครนี้ออกมาได้ไหม
9:35 แสดงศักยภาพนั้นออกมา
9:36 คุณกับความยากลำบากที่สุดที่เคยพบในเส้นทางของนักแสดงคืออะไร? (อักษรจีนกรอบเหลือง)
9:40 จริงๆแล้วความยากลำบากก็มีเยอะอยู่
9:41 ซึ่งทุกๆครั้งก็คาดหวังที่จะทำลายกรอบเดิมๆ
9:44 และมันก็เป็นการสร้างความท้าทายให้ตัวผมเอง
9:46 บนความสับสน
9:47 ว่าทำยังไงถึงจะทำลายบรรทัดฐานก่อนหน้านี้ได้
9:49 แล้วก็เริ่มปั้นมันขึ้นมาใหม่
9:51 ยิ่งพอมาถึงตอนท้าย
9:53 ความคาดหวังตรงนี้
9:54 มันก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปด้วย
9:56 ซึ่งก่อนที่จะเข้าสู่วงการในสายอาชีพนี้
9:57 ในตอนนั้นก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไร
9:58 คิดจะทำอะไรก็ทำไปเรื่อย
10:00 หลังจากที่ค่อยๆสั่งสมประสบการณ์มาเรื่อยๆ
10:02 คุณก็จะเคยที่จะถามหาภาพลักษณ์ของคุณเมื่อก่อนเลย
10:04 แต่กลับอยากเอาสิ่งที่น่าเสียดายในอดีต
10:07 เปลี่ยนเป็นสิ่งที่ดีขึ้นยิ่งกว่า
10:08 นั่นก็เป็นสิ่งที่คุณนั้นเริ่มเปลี่ยนแปลงมันแล้ว
10:11 ฉะนั้นจึงจะคาดหวังในบทบาท
10:13 ว่าต้องมีสิ่งที่ได้ทำลายสถิติหรือเปลี่ยนไปจากเดิม
10:15 นี่ก็เป็นความรู้สึกส่วนหนึ่ง
10:17 ที่ยึดปฏิบัติมาโดยตลอด
10:19 ปีใหม่แล้ว มีอะไรที่คาดหวังกับตัวเองบ้าง? (อักษรจีนกรอบเหลือง)
10:22 ทุกปีก็ยังคงเหมือนเดิมแหละครับ
10:24 ยังคงคาดหวังในปีใหม่นี้
10:26 จะได้แสดงอะไรที่ต่างไปจากเดิม
10:31 กับบทที่น่าสนใจ
10:32 แล้วอย่างแรกที่อยากจะให้กับตัวผมเอง
10:35 ได้มีกำลังใจที่ยิ่งใหญ่แบบนี้
10:39 แล้วก็หวังว่าบทที่ได้เล่นนั้น
10:41 จะทำให้ทุกๆคนนั้นยิ่งได้รู้จักเฉียวเจิ้นอวี่ในมุมที่แตกต่างกัน
10:45 จากบทที่ผมนั้นได้เล่นยังจะสามารถ
10:46 สร้างกระแสตอบรับใหม่
10:48 แล้วก็ได้รับฟีดแบคที่ดีจากทุกๆคน
10:51 หลังจากนี้ห้าปีพวกคุณฟังไว้ให้ดีนะ
10:54 ตอนนี้พวกเรา
10:56 ก็ยังคงเดินหน้าเป็นนักแสดง
11:00 และหวังว่าจากนี้อีกห้าปี
11:02 ไม่ว่าคุณจะอย่างไร
11:04 แต่ต้องอย่าลืมความพยายามในตอนนี้ของพวกคุณกันด้วยนะครับ
