3. ความตั้งใจอันดับแรกคือการเรียน
เมื่อพูดถึงความทรงจำของการเรียน โหย่วเผิงกล่าวว่า สมัยเด็กๆนั้นเขาเป็นคนที่อะไรก็ต้องชนะ “เมื่อก่อนทุกครั้งที่สอบ สามารถที่จะได้ 100 คะแนน จะไม่ขอ 99 ต้องชนะคนอื่น 5 คะแนน จะไม่ไปชนะคนอื่นแค่คะแนน 2 คะแนน รวมทั้งผมเองก็เป็นคนรักการเรียนอยู่แล้ว และทั้งตั้งใจด้วย แต่เด็กผมเองก็เป็นนักเรียนประเภทหนอนหนังสือ ฉะนั้นก็จะไม่งงเลยว่าทำไมเมื่อผมขึ้นมัธยมปลายแล้ว ยังถือว่าการสอบปลายภาคนั้นเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต
และชีวิตในโรงเรียนเจี้ยนจง ก็ได้บทเรียนในชีวิตกับเขาไม่น้อยเลยทีเดียว นักเรียนที่เจี้ยนจงนั้นมีนิสัยที่แปลกๆอย่างหนึ่ง รวมไปถึงเพื่อนร่วมงานสมัยนั้นของผม "คุณซ่งเหวินซ่าง" เขาเองก็มีความรู้สึกอย่างเดียวกับผม แต่ว่าตัวเองอยู่ข้างในรั้ว ก็ไม่รู้สึก ผมเคยพูดกับซ่งเหวินซ่างว่า ผมเป็นคนน้ำใจดีมาก ผมไม่หยิ่งเลย ตอนนี้ผมรู้สึกว่าการพูดอย่างนั้นมันตลกมาก แต่ว่าตอนนั้นผมไม่รู้สึกเลย เมื่อก่อนผมรู้สึกว่าไม่ว่าจะเรื่องอะไร เพียงแต่ผมพยายามมัน นอกเสียจากผมไม่ต้องการมันเพียงแค่ผมอยากได้ มันมีทางทำให้ผมได้ที่หนึ่งแน่นอน ตอนหลังเมื่อออกจากโรงเรียนแล้วถึงรู้ว่า ความคิดแบบนั้นมันโคตรตลกมากๆ ฉะนั้นการดำรงชีวิตในตอนนี้ จะไม่แคร์ว่าเป็นที่หนึ่งหรือไม่ เพียงแค่ได้ทำอย่างเต็มที่ และจะไม่เพิ่มความกดดันให้ตัวเองอีก เพราะรู้ว่ามีหลายอย่างที่ตัวเองยังสู้คนอื่นไม่ได้ ไม่ใช่ความคิดสมัยเด็กๆอย่างนั้น ว่าตัวเองต้องเป็นคนที่เก่งที่สุด เป็นเด็กเทพ ฉะนั้นตอนนี้นั้นหลายๆเรื่องก็จะให้มันไปตามธรรมชาติ
อาจารย์แซ่รู้สึกว่า การปรับปรุงอย่างนั้น สำหรับโหย่วเผิงแล้ว เป็นเรื่องที่ดีมาก “เมื่อก่อนเขาเป็นคนนิสัยแข็ง แน่นอนคนอย่างนี้ย่อมกระทบความรู้สึกคนอื่นไม่น้อย สำหรับผมแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาได้ผ่านความลำบากมาไม่น้อยเลยที่เดียว เหมือนกับสอบรวม ความกดดันที่เขามีนั้นมันต้องมากกว่าคนอื่นแน่นอน
