ข้อความจากลายมือ [ซูโหย่วเผิง]

[Chomnath]

ข้อความจากลายมือซูโหย่วเผิง ปี 1993

ช่วงเวลานี้ ได้รับจดหมายจากผู้ปกครองและนักศึกษามัธยมปลายอย่างมากมาย หวังว่าผมได้เสนอเรื่องรักการเรียนหนังสือและวิธีเตรียมตัวเข้าร่วมสอบ ช่วงเวลาหนึ่ง ความรู้สึกตื้นตันที่ประมาณไม่ได้ผุดขึ้นมาจากใจ ซึ่งผมรู้สึกลึกๆว่าการเป็นนักแสดงคนหนึ่ง ไม่เพียงแต่ ทำเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง ยังต้องทำเพื่อบุคคลที่เอาใจใส่ต่อตัวผมเป็นอันมากร่วมอยู่ด้วย

อายุ 15 ปีก่อนหน้านั้น ผมคือบุคคลธรรมดาๆคนหนึ่ง คนรู้จักตัวผมต่างเรียกผมว่า "ซูโหย่วเผิง" ก็คล้ายในสายตายทุกคนเหมือนพวกนักเรียนอยู่ภายใต้แรงกดดัน การเปิดภาคการเรียนเช่นเดียวกัน สวมแว่นสายตาสั้นอันหนาลึก แบกกระเป๋าเรียนอันแสนหนัก ได้วิ่งเต้นบากบั่นระหว่างครอบครัวโรงเรียนและห้องกวดวิชา วันอาทิตย์เป็นวันหยุดสัปดาห์คิดอยากออกไปข้างนอกดูหนัง ก็รู้สึกไม่สบายใจนัก เวลาหลังเลิกเรียนไปพร้อมกับพวกนักเรียนที่บนท้องถนนแถวห้องกวดวิชาซื้อเต้าฮวยกิน เดินไปพลางกินข้าวโพดไปพลางช่างมีความสุขเหลือเกิน

เวลานั้นในกระเป๋าของผมมีแต่พกเงินไม่กี่สตางค์เสมอ ก็ไม่มีใครคอยมามองผมนัก ผมอยู่อย่างอิสระมากเป็นตัวของตัวเองด้วย บัดนี้หวนคิดขึ้นมา เวลานั้นถึงแม้ว่าแบกภาระอันหนักหน่วงของแรงกดดันในการเปิดภาคการเรียน แต่มีชีวิตช่วงที่มาคงไม่เคยผ่านความรู้สึกที่มีอิสระมาก่อนเลย

สาธารณะรัฐประชาชนจีน ปี 77 เดือน 7 (ในปีนั้นก็จะมีอายุครบ 16 ปี) ได้รับการคัดเลือกและเป็นนักร้อง ภายใต้ วงเสี่ยวหุ่ยตุ้ย ยังไม่ทันดูให้ชัดเจนว่าความโอ่อ่าวิไลของวงการแสดงนี้ก็ถูกครอบด้วยชื่อเป็น "เสือน้องแสนเชื่อง" หลังจากนั้นการดำรงชีวิตของผมทุกอย่างก็เปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นมาเลย

[Chomnath]

จนถึงวันนี้ อายุใกล้ครบ 20 ปี แท้จริงแล้วผมยังไม่สามารถยอมรับว่าเป็นบุคคลสาธารณะชนแล้ว ผมทำตัวเป็นคนเรียบง่ายมาตลอด ผมคือ "ซูโหย่วเผิง"

ในสายตารู้สึกดี รู้สึกเศร้า เช่นนี้เกือบจะคล้ายๆสิ้นบุญวาสนา ผมรู้สึกว่าคนมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แต่ละวันกำลังต้องเผชิญกับวิถีการเจริญเติบโตไปเพื่อสยบอุปสรรคอันมากมาย ไม่จำต้องนำเอาแรงกดดันที่ไม่จำเป็นเพิ่มในตัวของตนเองอีก มีเพื่อนๆมากมายเขียนจดหมายมาบอกผมว่า "ซูโหย่วเผิง เวลาคุณยิ้มบริสุทธิ์มาก สดใสมาก ดูคุณยิ้มช่างร่าเริงจริง ฉันรู้สึกร่างเริงตามไปด้วย" 

ตอนนี้ผมกำลังจะบอกทุกคนว่า ผมไม่เคยชินกับการเอาเรื่องราวเก็บไว้ในใจ พวกคุณมองดูผมยิ้มอยู่นั้นเป็นความจริงครับ ผมกำลังยิ้มอย่างร่าเริงทีเดียว

ผมเชื่อมั่นในกฎเกณฑ์ข้อหนึ่งว่า ทำเรื่องอะไรควรมีจิตสำนึกของตัวเองบ้าง

เมื่อต้องการเช่นนี้ การปฏิบัติโฆษณาชอบทำเอาทีมงาน พนักงานโมโหมากเสมอ(งงค่ะอ่านแล้วไม่เข้าใจ)  อะไรคือ "อารมณ์ควาย ปัญญาหมู ไม่สามารถอ้อมค้อม ล่วงเกินแก่ผู้อื่นโดยง่าย...." ข้อกล่าวหาต่างๆนานาเพิ่มอยู่บนศีรษะของผม ผมยังไม่ยินยอมปรองดองทำเรื่องบางอย่างที่หักหลังกฎเกณฑ์ต่อตัวเอง ตัวอย่างเช่นการพูดปด มีบางคนเห็นว่าสถานการณ์จำเป็นต้องกระทำแล้วก็ควรละเมด ผมยังเห็นว่าสักวันหนึ่งเมื่อพูดโกหกแล้ว ครั้งต่อไปจำเป็นต้องพูดปดอีกเพื่อปกปิดที่แล้วมา หากเป็นลักษณะวัฎจักรหมุนเวียนเช่นนี้ต่อไปอีก ยิ่งนานยิ่งสับสนวุ่นวายไม่รู้จักสิ้น ผมไม่ยินยอมนำตนเองไปสู่ความวุ่นวายเช่นนั้นแน่ เพราะเรื่องที่ทำไม่ได้ ผมยินดีละทิ้ง ก็จะไม่ต้องการทรยศต่อจิตสำนักตัวเอง

แต่ว่าการร้องเพลงเป็นสิ่งที่ผมไม่ยอมปล่อยละทิ้งได้

นั่นเป็นเพราะใจรักใจชอบของผม ที่ผมปฏิบัติกระทำอยู่ เหมือนกับการสืบทอดต่อเช่นเดียวกับผู้เป็นพ่อแม่ต้องการให้ลูกๆ มีความก้าวหน้าต่อการเรียนหนังสือ

ผมยอมเป็นบุคคลธรรมดาเช่นเดียวกับทุกคน เพื่อปล่อยอารมณ์ให้เต็มที่ ผมตามหาสาวงามธรรมดาที่มีความบริสุทธิ์ แต่ไม่ขอบังคับ (เป็นคำเปรียบเปรยค่ะ)

ผมชอบร้องเพลงและสร้างสรรค์ นั่นเป็นเพราะผมกับดนตรีเป็นส่วนหนึ่งของการกระตือรือร้นเกินกว่าที่คิด อยู่ในห้องโถงดนตรี ผมไม่มีผูกมัดบังคับ ปล่อยวางอารมณ์ตัวเองให้จมอยู่ในก้นลึก

ผมมีทั้งญาติสนิทมิตรสหารที่รัก และมีที่รักเหมือนพี่น้อง แน่นอนตัวผมก็หวังว่ามีคนที่รักใคร่

ดนตรีเป็นของประจำชาติ ผมได้พบเจอดนตรีเหมือนกับทรรศนะชีวิตของผมเช่นเดียวกัน ไม่มีอะไรมาปิดบังซ่อนเร้นดีกว่านี้

[Chomnath]

ไม่ว่าเล่นบทชีวิตอะไรก็ตาม เช่น นักร้อง นักเรียน บุตรคนอื่น เวที โรงเรียน ครอบครัว ผมก็คือผมอยู่วันยังค่ำ

ได้เจอนักข่าวถามผมอยู่เสมอว่า (คุณในฐานะเป็นนักเรียนได้เข้าสู่วงการนักร้อง ระหว่างการเป็นนักเรียนและนักร้อง คุณจะผลัดเปลี่ยนทางใจได้อย่างไร)

แท้จริงแล้วผมไม่เคยพิจารณาปัญหานี้มาก่อนเลย

ผมรู้สึกว่าผมทำอะไรลงไปก็ตาม เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน ผมรู้จักผิดถูกชั่วดีต่อตัวเอง ไม่มีบทบาทอะไรในชีวิตที่จะผลัดเปลี่ยนเรื่องปัญหาหลงเหลืออยู่เลย

ทำเรื่องอะไรผมก็จะทุ่มเทการกระทำที่ดีที่สุด ขอเพียงแต่ผมคิดแล้วก็ตัดสินใจทำ

ผมเป็นคนชอบความจริงใจและบริสุทธิ์ใจ

แต่ความโอ่อ่าวิไลเป็นแค่ความฝันเท่านั้น เมื่อความโอ่อ่าวิไลเสื่อมลง ได้รอคอยถึงวันนั้น ผมจะเป็นบุคคลเหมือนที่คุณมองเห็นอยู่ในทุกวันนี้

[Chomnath]