2002 Xiao Yan You Yue

[Chomnath]

บทสัมภาษณ์ซูโหย่วเผิง

จากรายการ "ซูโหย่วเผิงมีนัดกับพี่เสี่ยวเยี่ยน"

(มิถุนายน 2002)

<a href="https://www.youtube.com/v/?v=sEdA8NlQZzs" target="_blank" class="new_win">https://www.youtube.com/v/?v=sEdA8NlQZzs</a>

<a href="https://www.youtube.com/v/?v=SozNBn5j4S4" target="_blank" class="new_win">https://www.youtube.com/v/?v=SozNBn5j4S4</a>

เสี่ยวเยี่ยนมีนัด

ญ. แขกรับเชิญของเราในวันนี้นั้น ฉันคิดว่าช่วงเวลาที่ F4 ดังนั้น ทุกคนก็มักจะกล่าวว่า อื้ม พวกเขานั้นดังเหมือนกับเสี่ยวหู่ตุ้ยในอดีตเลย  ใช่ แล้ววันนี้สมาชิกเสี่ยวหู่ตุ้ยกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ บ้างก็กำลังแสดงถ่ายทำละครยาว บ้างก็กำลังเปิดงานคอนเสริต์  บ้างก็กำลังอยู่ในช่วงที่ยุ่งๆ แท้จริงแล้วแต่ละท่านก็มีความสำเร็จที่ดีมาก และวันนี้พวกเราจะขอต้อนรับท่านหนึ่งมาร่วมรายการ ก็คือ คุณซูโหย่วเผิง


(บรรยาย) กระแสความดังของ F4 นั้นกระหึ่มไปทั่วโลก เมื่อย้อนคิดถึงเสี่ยวหู่ตุ้ยในสิบปีที่แล้วนั้น เป็นศิลปินนักร้องขวัญใจวัยรุ่นวงหนึ่ง ได้ดังระเบิดไปทั่วโดยที่ไม่แพ้วง F4 เลย ศิลปินทั้งสามนั้นก็ล้วนยังสภาพเป็นนักเรียนนักศึกษาอยู่เลย ได้เด่นดังเป็นที่รู้จักกันจากรายการโทรทัศน์หนึ่ง และกระแสนิยมในตอนนั้นดังมากจนช้างก็ชุดไม่อยู่


ปี 1989 ได้มีอัลบั้มแรกของพวกเขา “สวัสดีปีใหม่” และมียอดขายที่ทะลุสองแสนห้าหมื่นแผ่น จากนั้นไม่เพียงได้กลายเป็นอัลบั้มยอดนิยมติดอันดับหนึ่ง ยอดเพลงประสานเสียง ทั้งชื่อเสียงและความนิยมของเสี่ยวหู่ตุ้ยนั้น ก็ยิ่งเป็นที่นิยมในสังคมของชาวจีนทั่งโลก


และแล้วในปี 1990 เหตุเพราะการเรียนแล้ว โหย่วเผิงได้หยุดงานร้องเพลงไป และทางจื้อเผิงก็ได้ไปเกณฑ์ทหาร แล้ววงเสี่ยวหู่ตุ้ยก็ได้เข้าสู่หนทางต่างคนต่างเดิน สำหรับไกวๆหู่ภาพลักษณ์เด็กเรียนที่ติดฝังใจของผู้คน จบมัธยมปลายแล้วเข้าสู่มหาลัยที่มีชื่อเสียง เขาที่อายุยังน้อยอยู่นั้น เขาที่มีฐานะเป็นทั้งนักศึกษาและศิลปินนั้น ได้กลายเป็นความกดดันช่วงเวลาศึกษาของเขา

ปี 1994 โหย่วเผิงได้ลาออกจากการเรียนที่มหาลัยไต้หวัน และได้เกิดกระแสข่าวด้านลบมากมายในสังคม หลังจากที่ได้เรียนกลับมาจากอังกฤษแล้ว โหย่วเผิงบอกกับตัวเอง เขาอยากจะทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าถูกต้อง แต่ไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นเห็นว่าน่าจะทำ และภายใต้ความดังของละครเรื่ององค์หญิงกำมะลอนั้น ได้เปิดหนทางใหม่ให้กับโหย่วเผิง แล้วก็ได้หวนกลับไปสู่อาชีพศิลปินอีกครั้งหนึ่ง

[Chomnath]

<a href="http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2Fb0b13ebd.pbw" target="_blank" class="new_win">http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2Fb0b13ebd.pbw</a>

ญ. ฉะนั้นวันนี้นั้น พวกเราได้นัดโหย่วเผิงอีกครั้งหนึ่ง และจะมาพูดคุยถึงงานในระยะนี้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง พวกเราขอต้อนรับคุณโหย่วเผิง

ผ. สวัสดีทุกท่านครับ สวัสดีพี่เสี่ยวเหยี่ยน

ญ. ยินดีด้วย ยินดีด้วย

ผ. พี่เสี่ยวเหยี่ยน

ญ. สบายดีๆ

ผ. มีอัลบั้มใหม่มา

ญ. อัลบั้มใหม่ นี่คือ “ฝันที่เป็นจริง” ไปเปิดคอนเสริต์ มาแล้ว

ผ. ใช่ครับ แล้วชิ้นนี้นั้นมาจากปักกิ่ง เป็นของที่มีความเป็นไทเฮาอย่างมากเลย

ญ. ชิ้นนี้มันเหมาะเจาะกับเสื้อของฉันจังเลย ดูไปแล้วเหมือนกับว่าจะต้องเลี้ยงอาหารอะไรอย่างนั้นเลย

ผ. ครับๆ แล้วนี่คือกระเป๋า

[Chomnath]

<a href="http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F30b253da.pbw" target="_blank" class="new_win">http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F30b253da.pbw</a>

ญ. นี่คือกระเป๋าหรือเนี่ย

ผ. นี่สวยงามมากครับ

ญ. แล้วเป็นกระเป๋าของไทเฮาอีกหรือเปล่าเนี่ย

ผ. อันนี้นั้น เวลาไปซื้อผักซื้อปลาในตลาดก็ใช้ได้

ญ. โอ้ ใช่ๆ

ผ. สวยมากๆครับ

ญ. ใช่ๆๆ ขอบใจ เชิญนั่งๆ เอ้...

ผ. อะไรเหรอ

ญ. เหมือนกับว่าคุณผอมลง

ผ. ใช่ครับ เพราะหน้าใหญ่ไป หลังจะเห็นที่กระจก

ญ. ฮ่าๆๆ คุณหมายความว่าเปิดคอนเสริต์ แล้วจะผอมลงแน่นอนใช่ไหม

ผ. คอนเสริต์  ใช่ครับ เพราะช่วงนั้นก็เข้าฟิตเนส ก็เลยขจัดส่วนเกินออกไปมากมาย

ญ. แล้วขจัดส่วนเกินส่วนไหนออกไปบ้างล่ะ

ผ. เช่น.. พุงหน้าท้องอะไรเป็นต้น

ญ. จริงๆแล้ววันนี้ขณะที่เรากำลังอัดรายการอยู่นั้น แน่นอนพวกเราก็ล้วนดีใจที่เพื่อนเก่าสหายแก่ได้มาพบมาเจอกัน แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งก็คือ คุณอู่ฉีหลงเราได้ข่าวว่าวันนี้นั้น เขายังต้องกลับมาที่ไทเปมารักษาต่อใช่หรือเปล่า

ผ. ใช่ครับ

ญ. ครั้งนี้นั้นอันตรายจริงๆ แล้วคุณรู้ไหมระยะนี้คุณทั้งสามคนนั้น อู่ฉีหลงนั้น เขาได้ตกลงมาจากเวทีใช่หรือเปล่า

ผ. ไม่ใช่ครับ เขาคือตอนที่ถ่ายภาพยนตร์นั้น ตกลงมาจากเหมือนกับว่าจาก จากแท่นที่สูงตกลงมา น่าจะอย่างนั้น

ญ. เฉินจื้อเผิงรู้สึกว่าถูกกระทบที่สมอง

ผ. จื้อเผิง จริงหรือ

[Chomnath]

<a href="http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2Ff0a766e5.pbw" target="_blank" class="new_win">http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2Ff0a766e5.pbw</a>

ญ. ใช่ กระแทกถูกแผ่นเหล็ก

ผ. เหรอ จริงๆอ่ะ

ญ. ใช่ อยากหัวเราะแต่หัวเราะไม่ออก

ผ. ผมเองก็เคล็ดเหมือนกัน

ญ. คุณก็เคล็ด

ผ. สามวันก่อน เพราะจุดปวดจุดเก่าของผม หลังไหล่ผมนั้นปวดขึ้นมา จากนั้นวันนั้นคอผม เมื่อตอนเช้าตื่นขึ้นมาแล้วหันไปมองที่กระจก แล้วมันก็เคล็ดจนขยับไม่ได้เลย

ญ. และวันนี้ฉันพึ่งดูข่าวข่าวหนึ่ง และได้เห็นข่าวที่เกี่ยวกับคุณ แต่ว่าเรื่องนี้นั้น ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี คุณต้องดูแลสองบ้านใช่ไหม? คุณอ่านหนังสือพิมพ์ของวันนี้หรือยัง?

ผ. ก็เปิดอ่านผ่านๆไปอยู่ ไม่ใช่สองบ้าน จริงๆคือต่างคนต่างอยู่ แต่ว่าต่างคนก็ไม่มีบ้านอื่นอีก

ญ. ฉะนั้นคุณก็จะต้องดูแลบ้านที่ต่างคนต่างอยู่สองหลังด้วยกัน

ผ. ใช่ครับ

[Chomnath]

<a href="http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F2b22b929.pbw" target="_blank" class="new_win">http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F2b22b929.pbw</a>

ญ. ลำบากคุณแล้ว

ผ. หลายปีแล้วล่ะ เมื่อก่อนตลอดเวลาผมก็ไม่พูดเรื่องนี้ เพราะว่า

ญ. ฉันจำได้ว่าคุณแม่คุณนั้นเป็นอาจารย์ใช่ไหม

ผ. ใช่คุณแม่เป็นอาจารย์

ญ.คุณกับแม่นั้นสนิทกันมาก

ผ. ถูกต้องครับ ผมกับคุณแม่นั้นสนิทกันมากๆ

ญ. สนิทกันใช่ไหม แล้วหลายปีมานี้คุณไปโน่นไปนี่ แล้วแม่ไปเป็นเพื่อนคุณไหม หรือว่าคุณไปคนเดียว

ผ. ผมตัวคนเดียว

ญ. เห็นได้ว่าคุณนั้นดูแลตัวเองได้จริงๆ

ผ. ก็ฝึกฝนมา

ญ. เก่งจริงๆ

ผ. เมื่อก่อนนั้นไม่เป็นอย่างนี้ พี่เสี่ยวเหยียนพี่น่าจะรู้ดี ตอนหลังเหตุเพราะว่าตัวเองต้องออกไปถ่ายละคร แล้วค่อยๆฝึกฝน

ญ. จริงๆแล้วตอนั้นคุณยังไม่ค่อยโต ใช่หรือเปล่า

ผ. ตอนไหนหรือ

ญ. ตอนถ่ายละคร

ผ. ตอนถ่ายละครองค์หญิงกำมะลอหรือ นี่เป็นรูปถ่ายเรียนจบสมัยเด็กๆ

ญ. ฉันชอบภาพนั้นมากๆ  ภาพนั้นเป็น

ผ. รูปขวาบนหรือ

ญ. ใช่ๆๆ

ผ. อนุบาล วันนั้นเป็นอีสุกอีใส แล้วก็เลยน่าเกลียดมากๆ

[Chomnath]

 

<a href="http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F1d1bdd78.pbw" target="_blank" class="new_win">http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F1d1bdd78.pbw</a>

ญ. แล้วรูปด้านขวาล่ะ รูปนั้นดูแล้วเหมือน

ผ. รูปนั้นตอนจบประถมศึกษา

ญ. คุณดูซิ ตอนจบประถมศึกษาก็ส่อแววหนอนหนังสือเลย

ผ. ใช่ เมื่อก่อนผมเป็นอย่างนั้น ผมเป็น

ญ. ใช่หรือ

ผ. จริงๆ

ญ. คุณเป็นอย่างนั้นจริงหรือ

ผ. ใช่

ญ. ฉันจำได้ว่าตั้งแต่วันแรกที่ฉันรู้จักคุณ คุณนั้นไม่ใช่หนอนหนังสือแล้ว วันแรกที่ฉันรู้จักคุณนั้น คุณสอบเข้าได้ยัง

ผ. ก็พึ่งสอบเข้าได้ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่กำลังรับสมัคร

ญ. มัธยมปลายหรือเปล่า หรือว่าเป็นช่วงจบ ม.สาม

ผ. ก็คือช่วงที่จบ ม.สาม แล้วมาสมัคร ม.สี่

ญ. ใช่ๆๆ มาสมัครแล้ว ฉันจำเขาได้ว่าเขาเป็นคนหนึ่งที่เต้นไม่เป็นเลย แต่ก็ต้องเป็นคนที่จะต้องเต้น เขาเป็นคนที่กล้าหาญมากๆอะไรอย่างนี้ แล้วก็ใสมากๆ แต่ก็เกเรมาก

ผ. ใช่ อยากรู้อยากเห็นอะไรอย่างนี้ ตื่นเต้นสนใจหลายๆอย่าง

ญ. ใช่ เป็นคนที่อยากรู้อยากเห็น แล้วเป็นคนน่ารำคาญอะไรอย่างนี้ แต่ว่าคุณลองจิตนาการดูว่ามันเป็นลักษณะอย่างนั้น คุณดูสิ น่าจะเหมือนหน้ารูปนี้

ผ. นี่เป็นรูปจบมัธยม ตอนนั้นก็เริ่มใส่แว่นแล้ว เพราะว่าสายตาผมนั้นสั้นมากๆ ใส่แว่นสายตาสั้น

ญ. สายตาคุณสั้นพันกว่าใช่หรือเปล่า

ผ. ใช่ครับ ก็พึ่งผ่าตัดไปไม่นานนี้เอง

ญ แล้วตอนนี้ล่ะ ฉันคือใคร ฉันชูนิ้วกี่นิ้ว

ผ. อื่ม ห้านิ้วมั้ง

[Chomnath]

<a href="http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F13e561d6.pbw" target="_blank" class="new_win">http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F13e561d6.pbw</a>

ญ. แล้วตอนนี้โอเคหรือยัง

ผ. ตอนนี้สายตาก็ยังไม่ปกติ แต่ก็ดีกล่าวเก่าเยอะแล้ว

ญ. ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนนั้นเขาเป็นคนที่สายตาสั้นกว่าพัน ฉันแทบไม่กล้าเชื่อเลย เพราะว่าพวกเราต่างก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะพวกเราไม่เคยมีเพื่อนที่สายตาสั้นพันองค์ศาอย่างนี้เลย จะว่ามากที่สุดก็แค่สี่ร้อยเอง หากว่าเอาแว่นคุณออกนั้นคุณคงมองอะไรไม่เห็นเลยใช่ไหม

ผ. ใช่ครับ ก็คือแผ่นภาพทดสอบสายตานั้น สองวงที่อยู่ข้างบนนั้น ก็คือสองวงกลมใหญ่ๆที่อยู่ข้างบนก็ยังเห็นไม่ชัดเลย เพราะว่าตาผมยังมีแสงกระพริบด้วย

ญ. ฉะนั้นหากว่าถอดมันออกมาแล้ว คุณเต้นอยู่บนเวทีก็คงจะมองไม่เห็นอะไรเลย หากว่าไม่ได้ใส่คอนแทกแลน ฉะนั้นคุณในสมัยนั้น โอ้.. คุณดูซิ วันนั้นนะ ฉันได้สัมภาษณ์ใคร สัมภาษณ์ฮวงฮวง

ผ. จริงหรือ

ญ. ลูกของเธอนั้นโตแล้ว ฉะนั้นแค่พริบตาเดียวเท่านั้น ในโลกใบนี้ก็ได้เปลี่ยนแปลงไปมากมาย

ผ. ใช่แล้ว

ญ. เหมือนกับอู่ฉีหลง ตอนนี้แฟนสาวของอู่ฉีหลงคือใคร

ผ. ได้ยินว่าเป็นหนาหย่าซู

ญ. ใช่ ชื่อนี้ฉันจำยังไงก็จำไม่ค่อยได้ เธอไม่ใช่เป็นคนมาเลเซียหรือ

ผ. ไม่ใช่ๆ เธอเป็นชาวยูนาน เป็นสาวยูนาน

ญ. ฮ้า ฉันคิดตลอดว่าเธอเป็นคนมาเลเซีย ฉันยังคิดว่า เขาได้คบกับหญิงสาวชาวมาเลเซียคนหนึ่ง สรุปแล้วไม่ใช่

ผ. ไม่ใช่ครับ

ญ . แต่ว่าเป็นสาวยูนาน แสดงว่าสวยงามมากล่ะซิ

ผ. อื่ม ใช่ สวยเด่นจริงๆ

ญ. สวยเด่น แล้วคุณเคยเห็นเธอไหม

ผ. ผมเห็นเธอในหนังสือพิมพ์เท่านั้นเอง

ญ . คุณรู้จักเธอไหม

ผ. ไม่รู้จักครับ

[Chomnath]

<a href="http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F4c8c8de9.pbw" target="_blank" class="new_win">http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F4c8c8de9.pbw</a>

ญ. จื้อเผิงนั้น ครั้งที่แล้วที่ฉันได้สัมภาษณ์เขา ตอนนั้นเขามาร่วมงานการแสดงละครเวที นั่นก็ไม่เลวนะ ได้มาร่วมแสดงในด้านละครเพลง เพียงแต่สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันติดคิด คือหลายปีก่อนได้เจอเธอ เธอเป็นพวกประเภทที่ทำงานรายเดือน ตอนที่เธอเดินเข้ามานั้นก็เห็นถึงสไตล์ของเธอเป็นอย่างนั้นเลย

ผ. แบบสบายๆ

ญ. แล้วเธอสวมเสื้อที่เรดี้มากๆ

ผ. เป็นพวกทำงานออฟฟิศอะไรอย่างนั้น

ญ. ยิ่งกว่านั้นคือเป็นพวกทำงานออฟฟิศที่ จ๋า..เลยอะไรอย่างนั้น คุณถือว่าเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงมากที่สุดหรือเปล่า

ผ. ไม่หรอกมั้ง คุณดูซิยังมีหงไหเอ๋อที่เปลียนไปมากกว่าอีก ถูกไหม จริงๆ แม้จะรุ่นเดียวกัน แต่ชะตากรรมต่างกัน คุณดูเจียวเจียว อาเลี่ยง พวกเราล้วนร่วมรุ่นกัน

ญ. หากจะว่ากันจริงๆแล้ว เจียวเจียว อาเลี่ยง ยังมีหงไหเอ๋อ ยังมีพวกคุณด้วย คนที่เปลี่ยนไปมากที่สุดนั้น เป็นหงไหเอ๋อจริงๆ ใช่ไหม

ผ. เพราะว่าพวกเขาอาจจะ หลังจากที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับวงการนี้ แล้วเส้นทางชีวิตของพวกเขาก็เดินได้ไกลกว่า

ญ. บางคนที่มีความเกี่ยวข้องกับงานนี้ก็มีเปลี่ยนเหมือนกัน

ผ. ใครล่ะ

ญ. จางเค่อเอ๋อ

ผ. อื่ม ใช่ๆ

ญ. เขาจะเหมือนกับนักธุรกิจ เป็นนักธุระกิจจ๋าเลย ฮ่าๆ เลาล่ะ ฉันคิดว่าระยะนี้โหย่วเผิงนั้น ใช้เวลาส่วนใหญ่ที่จะอยู่ในประเทศจีน ใช่หรือเปล่า

ผ. เหตุเพราะหน้าที่การงาน เพราะว่างานภาพยนตร์โบราณนั้นส่วนมากแล้วจะต้องไปถ่ายทำกันที่จีน

ญ. ถ่ายเรื่องหลูจิงฉีนั้นพวกคุณไปถ่ายเมื่อไหร่กัน

ผ. ปีที่แล้ว

ญ. ปีที่แล้ว

ผ. ตอนปีที่แล้วเอง

ญ . ลำบากมากๆไหม

ผ. จริงๆแล้วการงานแสดงนั้นลำบากมากๆเหมือนกัน

[Chomnath]

<a href="http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F51cd5c40.pbw" target="_blank" class="new_win">http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F51cd5c40.pbw</a>

ญ. การแสดงก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ ฉันยังจำได้ว่าตอนที่พวกคุณ พวกคุณสามคน ครั้งแรกที่จะไปถ่ายทำที่จีนนั้น ช่วงนั้นได้กลับมาหนหนึ่ง

ผ. คุณชวนเราไปกินเลี้ยงอาหารเยอรมันนิ ผมจะต้องพูดให้ได้ว่า พี่เสี่ยวเยี่ยนนั้นดีต่อพวกเรามากๆ

ญ. ไม่หรอก ๆ ฉันรู้สึกว่าครั้งนั้นที่ไปทานข้าวด้วยกันก็มีประเภทว่า สิ้นสุดไปอีกช่วงหนึ่ง แล้วมีการเริ่มต้นอีกช่วงสมัยหนึ่ง แล้วเป็นการทานข้าวเพื่อการอวยพรอะไรอย่างนั้น ฉันดูสถานการณ์ของพวกคุณแล้ว เพราะว่าจริงๆแล้ว ตอนนั้นฉันรู้สึกว่า ครั้งนี้ที่ไปนั้นประสบความสำเร็จมากๆ ฉันเองก็คงจะไม่มีโอกาสได้เจอพวกคุณ เพราะว่าพวกคุณคงจะมีงานเยอะและยุ่ง สมมุติว่าพวกคุณแสดงแล้วยังนะ หากว่าไม่ดังล่ะ

ผ. ใช่ แม้แต่หนทางสุดท้ายให้เดินก็คงจะไม่มีให้ ก็เป็นอย่างนี้

ญ. ตอนนั้นพวกคุณทุ่มสุดๆเลย ก็คือพวกคุณก็คงจะเปลี่ยนเป็นอาชีพอื่นไป นั่นก็จะยิ่งทำให้ให้เราได้เจอกันน้อยลงไป ฉะนั้นครั้งนั้นฉันเลยอยากจะรวบรวมพวกเราทุกคน มาร่วมกันรับประทานอาหารสักครั้ง  จริงๆแล้วตอนนั้นก็จะรู้สึกว่า ก็เหมือนกับว่างานจบการศึกษาอะไรอย่างนั้น เพราะว่าทุกคนต่างคนก็ต่างจะเดินไปอีกเส้นทางหนึ่งของตน ก็อยากจะฟังบรรยากาศการถ่ายทำของพวกคุณเป็นอย่างไร แต่ว่าอย่างไรก็ตามฉันก็คิดว่า เส้นทางการแสดงนั้นเป็นเส้นทางที่เลือกเดินได้ถูกต้องแล้ว

ผ. มันอัศจรรย์จริงๆ

ญ. ยังจำได้ไหม ครั้งแรก ที่พวกคุณทั้งสามคนได้เต้นนั้น โหย่วเผิงนั้นจะให้ท่าที่แปลกๆกับคนอื่นอยู่เรื่อยเลย

ผ. แต่เด็กก็เป็นอย่างนี้แล้ว เห็นไหม โดดไม่ขึ้นตลอดเลย

ญ.เอ้ ทำไมคุณร้องไห้มากขนาดนี้ล่ะ?

ผ. ไม่หรอกทันใดนั้นผม ทันใดนั้นรู้สึกว่า จากนั้นก็ร้องไม่หยุดเลย

ญ.แล้วการเรียนก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เรียนอีก นี่เป็นการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่มาก แล้วคุณแม่เห็นด้วยไหม?ฉันรู้สึกว่าปกติแล้วคุณก็เป็นคนหนึ่งที่ร่าเริง

ผ. ใช่ครับ เดิมที่ก็เป็นอย่างนี้

ญ.พวกเราสร้างความกดดันให้คุณหรือเปล่า? คุณมีเรื่องราวรักแรกนี่นา ฉันจะไม่รู้ได้อย่างไร? หลังจากที่คุณสอบติดมหาลัยไต้หวันแล้ว ฉันนั้นก็รู้สึกอยู่ตลอดว่า คุณน่าจะต้องมีเพื่อนหญิงคนหนึ่งมาช่วยคุณทำการบ้าน ...........

(ตอนสัมภาษณ์จริง)มีดนตรี.....

[Chomnath]

ญ. ฉะนั้นครั้งนั้นฉันก็ได้รวบร่วมทุกคน มานั่งทานข้าวด้วยกันสักมื้อหนึ่ง จริงๆแล้วตอนนั้นก็มีความรู้สึกอย่างหนึ่งคือ เหมือนกับเป็นการฉลองพิธีจบอะไรอย่างนั้น เพราะว่าทุกคนนั้นก็เหมือนกับว่าจะต้องเดินไปอีกขั้นหนึ่ง อีกอย่างก็คืออยากจะรับฟังว่าการแสดงของพวกคุณนั้นเป็นอย่างไรบ้าง อย่างไรก็ตามจริงๆแล้วตัวเองก็คิดว่า การที่จะเลือกเส้นทางแสดงนั้นก็เป็นการเลือกที่ถูกต้องแล้ว
ผ. ใช่ครับ จริงๆแล้วยังถือว่าตอนนั้นพวกเรานั้นก้าวเข้าไปเร็วไปหน่อย


ญ.  ก้าวสู่เส้นทานนี้เร็ว โดยเฉพาะคิดว่ายังประสบความสำเร็จด้วย
ผ. ใช่ครับ จริงๆแล้วตอนนั้นก็ยังคิดไม่ถึง ยังไม่เคยคิดว่าเส้นทางของภาพยนตร์นั้น ตอนหลังการตลาดกลับไม่สู้ดีเลย และคิดไม่ถึงว่าการทำเพลงก็ไม่ดีเหมือนกัน ฉะนั้นกลับกลายเป็นว่าเข้าสู่เส้นทางเร็ว และตอนนี้นั้นงานด้านภาพยนตร์และด้านการทำเพลงนั้นกลับกลายเป็นที่ที่นิยมกันมาก พวกเราก็เสมือนรุ่นเบิกทางอะไรอย่างนั้น


ญ. พวกคุณก็นับว่าเป็นผู้บุกเบิกทางเลย อย่างไรก็ตามในตอนนั้นฉันเองก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่ดี เพราะว่าพวกคุณก็เป็นผู้มีชื่อเสียงในจีน และเป็นที่รู้จักของสังคมเป็นอย่างมาก เสมือนเป็นการรับช่วงไม่ทิ้งช่วง เมื่อเวลามันผ่านไปนานๆ หากว่าคุณไม่สานต่อไปเรื่อยๆ พวกคุณก็จะขาดช่วงไป ก็จะห่างหายไปเลย ก็จะต่อกันไม่ได้อีก
ผ. ใช่ๆๆ


ญ. เอาล่ะ พวกเรามาดูกัน จริงๆแล้วการที่ย่างสู่วงการแสดงที่เร็วนั้น หากว่าตอนเด็กนั้นอ้วน พวกเราก็ไม่ถือว่าอ้วน แต่ว่าสามารถที่จะมีผลงานที่ดีนั้น นี่เป็นสิ่งที่จะรักษาต่อไปเรื่อยๆ นี่เป็นงานอะไร 
ผ. คอนเสิร์ตไจ้เจี้ยน(แล้วพบกันใหม่) บ้างก็ร้องไห้บ้างก็น้ำตาคลอ

[Chomnath]

<a href="http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F2e861b21.pbw" target="_blank" class="new_win">http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F2e861b21.pbw</a>

ญ. ตอนนั้นคุณคือ
ผ. คุณก็มาร่วมด้วยนี่นา

ญ. แน่นอน ฉันมาร่วมด้วย ฉันมาแน่นอน
ผ. ตอนนั้นเป็นช่วงที่จื้อเผิงจะไปเกณฑ์ทหาร

ญ. จื้อเผิงจะไปเกณฑ์ทหารใช่ๆๆ แล้วคุณจบการศึกษายัง?
ผ. ผมก็เพิ่งสอบเข้ามหาลัยไต้หวันพอดี เป็นช่วงเวลาที่เพิ่งเสร็จงานที่จีน แล้วเขาก็จะไปเกณฑ์ทหารน่าทึ่งมากๆเลย

ญ. ฉันยังจำได้ว่าครั้งแรกที่พวกคุณออกมาเต้นนั้นคุณได้ให้ท่าแปลกๆกับคนอื่นอยู่เรื่อยเลย
ผ. เป็นสไตน์ที่เป็นเอกลักษณ์นะ

ญ. ไม่ผิดเลย ทั้งสามคนต้องเต้นในท่าเดียวกัน แต่คุณกลับไม่เหมือนคนอื่น
ผ. แต่เด็กก็เป็นอย่างนี้แหล่ะฮ่าๆๆ

ญ. จริงๆ แล้วบรรดาในกลุ่มนั้น คุณลองมองดูนะ อู่ฉีหลงเหมือนจะเป็นลักษณะพี่ใหญ่
ผ. บุคลิกภาพของแต่ละคนก็คงไม่เหมือนกันแหล่ะ

ญ. ฉันคิดว่าผู้หญิงนั้นจะเปลี่ยนไปได้เร็ว เพราะถ้าแต่งงานแล้ว มีลูกแล้วก็จะเปลี่ยนไปเร็วมากๆ แล้วพวกคุณสามคนก็จะดูสูงขึ้น โตขึ้น
ผ. ดูโดดไม่ขึ้นเต้นไม่ทันตลอดเลย

ญ. ฮ่าๆๆๆ (คุณหัวเราะดังมากไปแล้วนะ)ไม่หรอก คุณนั้นจะช้ากว่าคนอื่นตลอดเลย แต่ว่างานคอนเสิร์ตครั้งนี้นั้น ฉันดูจากข่าวแล้วรู้สึกว่า..  เอ้.. มีเสียงชมด้วย ไม่เหมือนเดิมแล้ว มีการเตรียมตัวนานไหม?
ผ. ใช่ จะมั่วๆไปไม่ได้

ญ. ถ้าเต้นสามคนก็พอดำน้ำไปได้
ผ. คุณหมายความว่าอะไร

ญ. ก็คือถ้าสามคนก็สามารถผิดนิดผิดหน่อยได้ แต่ถ้าเต้นคนเดียวก็จะไม่ได้แล้ว
ผ. ใช่ๆๆๆ จริงๆแล้วตอนนี้นั้นก็จะไม่เหมือนเดิมแล้ว เพราะมาตรฐานของการเต้นนั้นมันสูงขึ้นมากแล้ว

[Chomnath]

<a href="http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F5fc19dcf.pbw" target="_blank" class="new_win">http://w184.photobucket.com/pbwidget.swf?pbwurl=http%3A%2F%2Fw184.photobucket.com%2Falbums%2Fx178%2Falec_002%2F5fc19dcf.pbw</a>

ญ. ฉันยังจำได้ว่าตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่พวกคุณสามคนไปที่จีน ไปถึงปักกิ่งแล้วบอกว่าที่ปักกิ่งแสดงได้ดี
ผ. ตอนนั้นอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ก็บอกว่าที่ปักกิ่งดี และอยู่ที่ปักกิ่งก็บอกว่าเซี่ยงไฮ้ดี


ญ. จริงๆแล้วตอนนั้นเป็นที่ตกใจของผู้คนเป็นอย่างมาก เพราะพวกคุณเป็นพวกแรกที่มาจากต่างถิ่น
ผ. เป็นวงแรกเลย ที่ไปเปิดงานคอนเสิร์ดที่จีนซึ่งเป็นวงของไต้หวัน


ญ. ฉะนั้นแฟนๆที่จีนของคุณนั้น ก็น่าจะเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว
ผ. เป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว อย่างที่ผมอยู่ทางนี้ จริงๆนะ เหมือนกับว่าผมเองก็เป็นผู้อาวุโสอะไรอย่างนั้น ตอนนั้นที่ผมเข้าไปแต่งหน้าในห้องแต่งหน้า แล้วทีมงานแต่งหน้าเหล่านั้น มีวันหนึ่งพวกเขาร่วมกัน ร้องเพลงชิงผิงก่อทั้งส่ายตัวไปมาอย่างนี้ต่อหน้าผมแล้วว่า “ว้าในตอนนั้นนะ ในโรงเรียนพวกเราทุกคนล้วนดูเสี่ยวหู่ตุ้ย แล้วบอกว่ามาๆ พวกเรามาเต้นด้วยกัน มามาร้องด้วยกัน ” อะไรอย่างนี้  จนผมเองก็ไม่รู้จะวางตัวอย่างไร จริงๆแล้วก็ได้ร่วมโตด้วยกันมากับคนรุ่นนั้น


ญ. จริงๆแล้วใช่ๆน้อ คุณก็น่าจะถือว่า คนที่มีอายุประมาณ 21,22  คนรุ่นนี้ที่คุณได้ร่วมโตมากับพวกเขา ใช่ไหม เป็นช่วงเวลาสิบปี อ้าว คุณทำไมร้องไห้ขนาดนี้
ผ. ไม่หรอก ตัวเองก็คิดขึ้นมาทันใดว่า ต่อไปคงจะไม่มีโอกาสจะขึ้นมาร้องเพลงบนเวทีอีกแล้วล่ะ ตอนนั้นก็เลยร้องอย่างไม่หยุดเลย


ญ. โดยเฉพาะตอนนั้นยังไม่เข้าวงการแสดง ฉะนั้นเวลาร้องไห้ก็ร้องออกมาเสียงดังๆ และร้องแบบไม่มีเทคนิก ไม่ให้น้ำตานั้นไหลออกไปข้างๆ น้ำมูกก็ไหลด้วย
ผ. ตอนนั้นเหมือนกับเด็กมากๆ ร้องออกมาสุดๆเลย เจ็บปวดใจมากๆ เสียใจมากๆ


ญ. เจ็บปวดใจมากๆ จริงๆแล้วตอนนั้นก็เหมือนกับตอนพิธีจบที่โรงเรียน เหมือนกับว่าต้องจากโรงเรียนไปแล้ว อย่างไรก็ตามช่วงนั้นก็ถือว่าเป็นช่วงหนึ่งของชีวิต และสิ่งที่ฉันปวดใจก็คือ พวกคุณก็จะไม่อยู่ที่โรงเรียนแล้ว จริงๆแล้วเริ่มแรกนั้น ก็ดูพวกคุณเสมือนกับเด็กๆ และด้านการแสดงก็ไม่เคยเจอปัญหาที่หนักๆ ที่เหนื่อยหน่อยก็น่าจะเป็น ก็คือ เสื้อผ้าหาย ลืมร้องเท้า ก็จะมีแต่ปัญหาเหล่านี้เอง หรือว่าตอนนอนสาย ก็ประมาณอย่างนี้ แต่ว่าตอนหลังนี้ ฉันรู้สึกว่า พวกคุณก็จะต้องเผชิญจริงๆ หรือว่าจะเข้าสู่วงการแสดงจริงๆจังๆ จะเดินเส้นทางนี้จริงๆหรือ หรือว่าพวกคุณจะเริ่มการเรียนใหม่ ฉันคิดว่าก็คือจะต้องเริ่มคิดทิศทางชีวิตของตัวเอง
ผ. ใช่ เริ่มจากตอนนั้นก็จะต้องมีหน้าที่รับผิดชอบที่สูงขึ้น


ญ.  อื่ม จริงๆแล้ว คุณได้ตัดสินใจตัวเองเมื่อไหร่ ก็คือ จะไม่ไปคิดอย่างอื่น ก็คือจะตั้งใจทำอาชีพนี้ต่อไป ฉันจำได้ว่าตอนนั้นคุณก็ยังรับงานแสดงอยู่ อะไรอย่างนั้น(ใช่ครับ) เช่นด้านการเรียนนั้นคุณตัดสินใจไม่เรียนต่อไปแล้ว นี่เป็นเรื่องใหญ่มากๆในการตัดสินใจนะ (ใช่ครับ) แล้วคุณแม่เห็นด้วยไหม?
ผ. เห็นด้วยครับ เพราะว่าท่านรู้ว่าเวลานั้นผมลำบากทรมานมากๆ ก็คือไม่สามารถที่จะตอบสนองการเรียนได้ จริงๆแล้วทางโรงเรียนนั้นดีต่อผมมากๆ เพราะขวัญใจในเวลานั้นเป็นอะไรที่สุดยอดที่สุด ตอนนั้นไม่มีใครรู้นิสัยแท้จริงของพวกเขาว่าเป็นอย่าง หรือว่ามีจุดอ่อนจุดด้อยอะไร โดยเฉพาะไกวๆหู่ ฉะนั้นแท้จริงแล้วตอนนั้นผมเองนั้นก็ลำบากใจมากๆ แต่ว่าสำหรับทางบ้านแล้วรู้หมดทุกอย่าง ฉะนั้น หลังจากนั้นผมเลยตัดสินใจลาออก

[Chomnath]

ญ. ทุกคนก็จะถามฉันว่า ไกวๆหู่นั้นเป็นเด็กดีจริงหรือเปล่า? ฉันก็บอกว่า หากคุณว่าเด็กที่ดื้อคนหนึ่งนั้น แล้วนิยามของคำว่าดื้อนั้นคืออะไร เขาจะต้องทำผิด หรือว่าแค่เกเร เพราะว่าการทำผิดการการเกเรนั้นมันต่างกัน ฉันเลยตอบว่าก็น่าจะถือว่าโอเค แล้วคุณลองพูดซิว่าเขาอยู่ในโรงเรียนนั้น มีนิสัยที่นิ่งๆหรือเปล่า บุคลิกที่นิ่งๆไม่พูดไม่จานั้น ก็ทำสิ่งที่ผิดได้เหมือนกันนี่ ใครจะไปรู้ แล้วคุณคิดว่าไกวๆหู่นั้นจะเป็นอย่างไร สำหรับฉันแล้ว ปกติกแล้วคุณก็เป็นคนหนึ่งทีร่าเริงแจ่มใสดี
ผ. ใช่ครับ เดิมทีก็เป็นอย่างนี้


ญ. พวกเราสร้างความกดดันให้กับคุณหรือเปล่า
ผ  .อื่ม จริงๆแล้วทางบริษัทก็ไม่มีนะ


ญ. ถูกภายนอกกดดัน
ผ. ตอนนั้นผมเองก็ถูกกดดันเหมือนกัน เพราะว่าทุกคนต่างก็คาดหวังผมสูง มองผมในสายตาอย่างนั้น ตอนหลังตัวเ องก็ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งพยายามทำตัวเองให้เหมือนกับอย่างนั้น หวังว่าตัวเองจะสามารถทำถึงจุดที่คนอื่นคาดหวังไว้


ญ. ก็คือแคร์สายตาของคนอื่นที่มองคุณเป็นอย่างมาก ใช่หรือเปล่า?
ผ. ใช่ครับ ไม่อยากจะให้คนอื่นต้องผิดหวัง ฉะนั้นก็คือ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเดินเข้าไปในกรอกนั้น จนมาถึงช่วงหลังก็ทำไม่ได้จริงๆ


ญ. ฉันได้อ่านข่าวสารมาบ้าง ได้เขียนไว้ว่า คุณมีรักแรกด้วย ทำไมฉันไม่รู้เลย เรื่องเหล่านี้นั้นฉันเองก็รู้น้อยมาก
ผ. อ้อ ใช่ครับ ก็ตอนอายุสิบแปด


ญ. จริงๆหรือ ตอนที่คุณอยู่เจี้ยนจงมีแฟนด้วยหรือ ไม่มีไม่ใช่หรือ
ผ. ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ก่อนจะสอบเข้ามหาลัย  ทุกคนล้วนไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด เป็นห้องสมุดของหยางเจีย


ญ. ถึงว่าทำไมคุณขยันขนาดนั้น
ผ. หาๆ ...โอซวยแล้ว... อื่มใช่ครับตอนนั้นก็คือ เพิ่มจะได้มีเวลาคลุกคลีกับผู้หญิงเยอะหน่อย ตอนนั้นผมรู้สึกว่า ในนั้นมีผู้หญิงที่น่ารักมากอยู่คนหนึ่ง


ญ. สาวมากๆ
ผ. ฉะนั้นก็รู้สึกว่า ใช่ครับ โอ้สวรรค์ ประมาณนั้น และเธอก็เป็นเด็กดีมากๆ ตอนนั้นผมจะรู้สึกว่า ผู้หญิงที่สวยๆอย่างนี้นั้นต้องมีคนมาจีบเยอะแน่นอน ไม่ปลอดภัยแน่นอนเลยอย่างนี้ แต่ว่าเธอเป็นคนดีจริงๆ เธอดีมากๆ


ญ. ตอนนั้นคุณก็เป็นไกวๆหู่แล้วนิ
ผ. ใช่ครับ โดยเฉพาะการจะมีข่าวอย่างานั้นนั้นไม่สามารถจะเปิดเผยได้เลย


ญ. ปัจจุบันนี้ก็ยังไม่สามารถจะเปิดเผยอย่างนั้นได้เหมือนกัน
ผ. อื่ม.. ตอนนี้ก็ยังถือว่าดีกว่าหน่อยแล้วครับ ในตอนนั้น ก็เหมือนกับว่าไปทำให้เธอลำบากใจมากเหมือนกัน


ญ. แล้วคุณเคยอิจฉาอู่ฉีหลงหรือเปล่า
ผ. อิจฉาอะไรหรือ?

[Chomnath]

ญ. ก็เขามีแฟน
ผ. คุณหมายถึงเรื่องความรัก (ใช่ๆๆ)คุณว่า ผมคิดว่าเรื่องนี้นั้น มันทำให้ส่งผลกระทบต่อหน้าที่การงานของเขาด้วย คุณจะบอกว่าไม่ส่งผลกระทบด้านลบก็ไม่ได้นะ ตอนนั้นเขาเพิ่งคบกับ ไฉ่เจ้าเฟิง ได้เปิดตัวในตอนนั้น งานทุกอย่างของเขานั้นก็จะเป็นข่าวอยู่ตลอดวันยังค่ำ เมื่อคุณกลับจากงานก็ต้อง เหมือนกับครั้งนี้ที่เขามาโปรโมดเรื่อง “สืออีหลัง” ทุกคนก็สนใจข่าวลือต่างๆ เร็วมาก จะเกือบทำให้งานหลักที่จะมาทำนั้นถูกกลบไป ผมรู้สึกว่าหลีกเลี่ยงก็ดีกว่า และตอนหลังก็จะกลายเป็น...(ข่าวใหญ่โต)


ญ. ฉันเองก็ยังคิดว่าเธอเป็นชาวมาเลเซียอีกด้วย ตายแล้ว
ผ. ถูกต้องครับ เป็นอะไรที่ลำบากและทุกข์ใจมาก ใช่ครับ ฉะนั้นผมคิดว่า งานก็ส่วนงาน อย่างอื่นก็เป็นเรื่องส่วนตัว ผมคิดว่า


ญ. เอาล่ะ เรื่องรักครั้งแรกนั้น ฉันหวนคิดตอนสมัยนั้น ฉันเองน่าจะเดินเข้าเดินออกแทบทุกวันเลย แต่ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย
ผ. น้อยมากที่ผมจะควงเธอออกมาโจ่งแจ้ง และเราสองคนก็ไม่มีกิจกรรมที่ออกมาทำด้วยกัน ก็เป็นเพียงรักครั้งแรกที่แบบบริสุทธิ์ ตอนนั้นเมื่อมีเวลาว่างจากการเรียนแล้ว ทุกคนก็จะไปทานข้าว จะเป็นอาหารเย็น และเราสองคนก็จะคุยกันว่าลงลิฟล์ต้องก่อนหลัง จะลงไปพร้อมกันไม่ได้นะ เพาะว่าเต็มไปด้วยนักเรียนทั้งมัธยมต้นมัธยมปลายเยอะแยะไปหมด


ญ. โดยเฉพาะคุณก็เป็นคนที่เด่น คุณไม่รู้สึกหรือว่า เรื่องความรักของคุณเนี่ย มันยากลำบากจริงๆเลย ที่บริษัทก็มีคนในบริษัทมองอยู่ ในโรงเรียนก็มีนักเรียนมองอยู่
ผ. ไปศูนย์อ่านหนังสือก็ยังมีนักเรียนต่างโรงเรียนมองอีก


ญ. ใช่แล้ว แต่ว่าอย่างไรก็ตามคนก็ย่อมหาหนทางของตนที่จะอยู่รอดใช่หรือเปล่า
ผ. ใช่ ก็เหมือนกับ เวลากินข้าวก็จะมีคุยนัดกันเรื่องไปก่อนหลัง แล้วเธอไม่ระมัดระวังต้องเดินไปกินด้วยกันในมุมแคบๆด้านในสุดๆ เป็นอย่างนั้น


ญ. แต่นั่นก็มีความสุขจริงๆ
ผ. ก็มีความสุขมากๆ โดยเฉพาะตอนนั้นเป็นการส่งดอกไม้ของครั้งแรกในชีวิต คุณคิดดูตอนนั้นก็ เป็นเสี่ยวหู่ตุ้ยมาสองสามปีแล้วมั้ง มีแต่ได้รับดอกไม้ ก็จะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติสมควรจะได้รับ เมื่อครั้งแรกที่ส่งดอกไม้นั้นก็รู้สึกว่า โอ้พระเจ้า เพราะตอนนั้นเป็นพิธีจีบของเธอ ดอกกุหลาบเลยแพงมากๆ


ญ. คุณมีเงินใช้จ่ายใช่ไหม
ผ.ตอนนั้นมีนะ ก็ยังมีเงินอัดรายการต่างๆ มีงานจากอัลบั้มเพลงอีกด้วย (ใช่ๆๆ) ตอนนั้นประมาณห้าร้อยกว่าเหรียญมั้ง


ญ. ฉะนั้นคุณก็จะไม่เหมือนเจียวเจียว เจียวเจียวเป็นคนมือเติบ (จริงหรือ) เขาเคยส่งเก้าสิบเก้าดอกเลยนะ
ผ. ว้า สุภาพบุรุษจริงๆ ใจกว้าง


ญ. พี่เจียวเจียวนั้นล้วนส่งเก้าสิบเก้าดอกเลยแหละ
ผ. พวกเขาไปท่องเที่ยวที่ต่างประเทศมิใช่หรือ(เอ้) ก่อนหน้านั้นมั้ง ถูกเปล่า


ญ.วันนี้พวกเราจะเป็นอย่างไรแล้ว ตับไตไส้พุงก็ล้วงออกมาหมดเลย เอาล่ะ ตอนนั้นเป็นช่วงที่คุณเรียนมัธยมปลาย เป็นรักครั้งๆ ครั้งแรกของคุณใช่หรือเปล่า (ถือว่าใช่) จริงๆแล้ว
ผ. จริงๆแล้วก่อนหน้านี้ผมก็อยากมี ก็จะขอพูดตรงๆนะ จริงๆแล้วในช่วงเสี่ยวหู่ตุ้ยนั้น ทุกคนล้วนชอบแต่อู่ฉีหลง ตอนนั้นหน้าตาผมยังโตเป็นหนุ่มไม่เต็มที่สักเท่าไหร่ คุณดูซิ ตอนนั้น คณะวงของเราก็มีเยอะแยะมากมาย มีวงเสี่ยวเมา เสียวหนี่ตุ้ยอะไรเยอะแยะไปหมด แต่ไม่เคยมีใครสนใจผมเลย เพราะว่าผมยังเด็กมากๆ

[Chomnath]

ญ. คุณเด็กมากๆจริงๆนะ (ผมเด็กจริงๆ) แต่ว่าอู่ฉีหลงฉันดูไปแล้วรู้สึกเหมือนกับเป็นพี่เลย เขาจะมีท่าที่อื่มดูแล้วเหมือน
ผ. ใช่ครับ ฉะนั้นผมอยู่ข้างๆก็ดูเหมือนไม่เห็นหัวเลย

ญ.ไม่ใช่ไม่เห็นหัว คนอื่นดูคุณเหมือนกับเป็นน้องชาย
ผ. แต่ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกผมเลย

ญ. ใช่ ทุกคนเห็นคุณก็จะพูดว่า มาๆ โหย่วเผิงมากินมากิน แต่ว่าจะไม่พูดเรื่องหัวใจกับคุณ สายตาอย่างนั้นคงส่งให้เฉพาะอู่ฉีหลง แล้วส่งตาหวานก็ส่งให้เขา
ผ. ใจผมก็กำลังร้องไห้

ญ. ก็จะสะเทือนใจคุณ
ผ. ก็มีนิดหน่อย ก็รู้สึกว่าอยากจะโตจังเลยอะไรอย่างนั้น เพราะข้างๆก็มีพี่ชายที่หล่ออย่างนั้นเท่อย่างนั้น ก็มีความคิดอย่างนั้น

ญ. ก็ใช่ จริงๆแล้ว อย่างไรก็ตามด้านนี้นั้นอู่ฉีหลง นั้นราบรื่นไปตลอดเลยล่ะ
ผ. เพื่อนเพศตรงข้ามมีเยอะมาก

ญ. ถูกต้อง เขามีเพื่อนเพศตรงข้ามเยอะมากๆ แล้วคุณเนี่ย ฉันจำได้เพียงว่าหลังจากที่คุณสอบเข้ามหาลัยไต้หวันได้แล้ว ฉันรู้สึกว่า คุณน่าจะมีเพื่อนหญิงคนหนึ่ง ที่ไม่เพียงจะมาช่วยคุณทำเฉพาะการบ้าน
ผ. คุณไม่บอกผมแต่แรก ตอนนั้นคุณทำไมไม่เตือนผมแต่แรกล่ะ (ถูกต้องไหม) จริงๆแล้วก็ไม่มีนะ จริงๆแล้วอยู่ที่มหาลัยก็ไม่มีอะไร

ญ. แล้วมีคนหนึ่งมาช่วยคุณทำการบ้านคนนั้นเขาเป็นใครกัน

[Chomnath]

ญ. ฉันมักจะจำได้ว่าหลังจากที่คุณเข้ามหาลัยไต้หวันแล้ว ฉันคิดอย่างนั้นเสมอว่า คุณน่าจะมีใครสักคน ที่ไม่เพียงแค่เป็นหญิงสาวที่มาทำการบ้านให้คุณเท่านั้น

ผ. คุณทำไมไม่พูดกับผมแต่แรก แล้วทำไมพี่ไม่เตือนผมตั้งแต่แรกเลยล่ะ (ใช่หรือเปล่า) จริงๆแล้วไม่มีไรหรอก จริงๆแล้วอยู่ในมหาลัยก็ไม่มี

ญ. แล้วมีคนที่มาช่วยคุณทำการบ้านคนนั้นเป็นใคร? ฉันไม่รู้ว่าเป็นการมาช่วยคุณทำการบ้านหรือเปล่า (มีหรือ) มี

ผ. คุณไม่ได้แค่รู้สึกหรือ คุณบอกว่ามีคนคนนี้อยู่จริงๆด้วย

ญ. มีคนนี้อยู่จริงๆ

ผ. ไม่มีมั้ง

ญ. มี ก็คนนี้จะมาช่วยคุณทำโน่นทำนี่

ผ. ไม่หรอก ตอนนั้นมีเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งที่เมตตาต่อผมมาก เพราะตอนนั้นผมต้องออกไปทำงานข้างนอก บางครั้งเวลาเรียนก็มักจะ ตามไม่ทันอะไรอย่างนั้น เธอก็จะมาช่วย บ้างครั้งต้องทำรายงานส่ง ก่อนจะสอบ เธอก็จะเอาเนื้อหาที่เธอจัดเรียบเรียงแล้วมาให้ผมดูอ่าน เพราะว่าตอนนั้นพวกเราเรียนอันนั้น เรียนช่างกลพวกนี้ มีภาพปฏิบัติมากมายอะไรอย่างนั้น ไม่ทัน เธอก็เอาผลลัพท์ต่างๆมาให้ผมลอกอะไรอย่างนี้ ใช่ ให้ลอก

ญ. เธอห่วงคุณอย่างนี้ถูกไหม

ผ. ใช่ครับ มีเพื่อนนักเรียนช่วยผม ช่วยผมมากๆ

ญ. จริงๆแล้ววันนี้ที่มานี้  การหวนคิดอดีตนั้นมันรู้สึกชัดเจนมากๆ มีหลายๆเรื่อง แต่ว่าฉันคิดว่าในวงการการแสดงนั้น เป็นอะไรที่สนุกมากๆ ก็คือว่าเมื่อคุณมองเห็นสิ่งเหล่านี้ เช่นคุณจะเห็นผู้คนมากมาย ได้เข้าสู่วงการแต่ยังเด็กๆ แล้วจากวัยนี้เข้าสู่วัยโน้นอีก แต่ว่าฉันคิดว่าสิ่งที่ทุกคนใส่ใจคือ แต่ละช่วงวัยของพวกคุณนั้นก็ถือว่าไม่เลว แม้ว่าในแต่ละช่วงวัยนั้นจะมีการเดินผ่านที่มีความยากลำบากเหมือนกัน อย่างไรก็ถือว่าผ่านมาแล้ว ฉันคิดว่ามันก็สำคัญนะ แต่ฉันรู้สึกว่าการเข้าสู่วงการแสดงแล้วก็มีส่วนที่ทุกข์ลำบากเหมือนกัน ทุกคนที่มองคนอื่นแล้วก็จะรู้สึกว่า โอ้สวรรค์ ทำไมพวกเขาแป๊ปเดียวก็ดังระเบิดไปแล้ว จริงๆแล้วทุกคนก็ล้วนได้ผ่าน อุปสรรค์ที่มากมาย หรือผ่านการทดสอบที่ยากลำบากมา แล้วถึงในช่วงวัยหนึ่ง จากนั้นก็จะต้องเริ่มต้นใหม่ เริ่มต้นพบกับอุปสรรค์ใหม่ จากนั้นก็ต้องเปลี่ยนอีก จากนั้นก็ (เปลี่ยนคลาบใหม่) เปลี่ยนคลาบใหม่ (ใช่) นี่มันเป็นความจริง  จริงๆ เหมือนกับพวกคุณที่อยู่ในท้อง เหมือนกับเด็กน้อยที่คลอดออกมาหลุดออกจากท้องอย่างนั้น จริงๆแล้วเป็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น (ใช่) ตอนนี้พวกคุณหวนคิดอีกครั้งแล้ว จะเห็นถึงเรื่องราวอย่างนี้อีกมากมายใช่ไหม

ผ. มีๆ มีเยอะมาก (มีเยอะ) ช่วงวัยแรกที่ชัดเจนก็คือ เช่นช่วงเที่พวกเราเริ่มเข้าสู่งานถ่ายละคร เป็นการเปลี่ยนเส้นทางโดยสิ้นเชิงเลย.. ใช่ ตอนนั้นเป็นช่วงที่พวกเราทานข้าวอยู่ ตอนนั้นมีการบ้านทางจิตใจมากมายที่จะต้องทำ เพราะก่อนหน้านี้ ในเวทีเพลงก็ถือว่ามีประสบการณ์มาบ้าง อย่างไรก็ถือว่าเป็นผู้อาวุโสน้อยๆคนหนึ่ง แต่ว่าทันใดที่มาทางนี้ กลายเป็นเด็กใหม่ อะไรก็ไม่เป็น

ญ. โดยเฉพาะ ด้านสภาพแวดล้อมนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิงเลย วัฒนธรรมของพวกเขาก็ไม่เหมือนกันด้วย กฏเกณฑ์ของงานแสดงนั้นก็ไม่เหมือนกันแล้ว (ใช่) ใช่ไหม

ผ. ใช่ๆ ถึงตอนนั้นถึงรู้ว่า โอ้ แท้จริงแล้วน้กร้องมันดีมากๆ มีคนดูแลมากมาย เมื่อก่อนคิดว่าเป็นเรื่องธรรมมดา คิดว่าก็น่าจะถูกปกป้องดูแลอย่างนี้แล้วนิ แต่ว่าเมื่อตัวเองออกมาข้างนอกแล้วรู้สึกว่า จริงๆแล้วไม่เลย แท้จริงชีวิตนั้น ชีวิตที่แท้จริงคืออย่างนี้นี่เอง อะไรก็ต้องทำด้วยตัวเอง (อะไรก็ต้องทำด้วยตัวเอง) ใช่ ต้องทำหลายๆเรื่องอะไรอย่างนี้

[Chomnath]

ญ. แท้จริงๆแล้วหากจะย้อนหวนคิดแล้ว หากว่าจะให้ผ่านไปอีกขั้นหนึ่งแล้วคุณหันมามองอีก แท้จริงการทดสอบที่ผ่านมานั้นก็ไม่เลวเลยทีเดียว

ผ. ใช่ครับ ถึงทำให้ผมมีวันนี้ได้ไงไม่งั้นผมก็จะเป็นตุ๊กตาไกวๆหู่ที่ถูกใส่ไว้ในขวดแก้ว ที่ถูกปกป้องไปตลอด (ก็ถูกนะ) ใช่

ญ. เรามาฟังในเวลานั้น ช่วงที่อู่ฉีหลงยังไม่ได้รับอุบัติเหตุ พวกเราได้ไปสัมภาษณ์เขา เรามาฟังเขาพูด

อู่ฉีหลง.  ตอนเริ่มแรกนั้น พวกเราจะถูกจับให้สวมบทต่างๆก็คือ ไกวๆ เช่นโหย่วเผิงมีบุคลิกอย่างนั้น ฉะนั้นเขาจะต้องยิ้มหน้าบานอยู่เสมอ ฉะนั้นคุณก็รู้ว่ารูปถ่ายของเขาตอนนั้นก็ล้วนหน้าอย่างนี้ ส่วมผมนั้นก็จะถูกสวมบทที่ยิ้มไม่ได้ ก็คือจะออกในแนวนิ่งๆหน่อย และจะออกมีมาดหน่อยๆ สำหรับจื้อเผิงนั้น เพราะจื้อเผิงจะเป็น ผมรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่เซ็กซี่ จะออกแนวมีเสน่ห์อย่างนั้น เมื่อก่อนตอนที่พวกเราทั้งสามอยู่ด้วยกันนั้น เขาเป็นคนที่ต้องการการใส่ใจดูแลเป็นอย่างมาก

จื้อเผิง.  ตอนนั้นเขาอยู่ที่เจี้ยนจง หรือจะตอนที่เขาเรียนอยู่ที่มหาลัยไทต้า ซึ่งเป็นช่วงเวลาของความทุกข์ยาก เขามักจะอยู่ในโรงเรียน ก็คือในโรงเรียนก็จะมีนักเรียนมากมายจะ ชี้เขาว่า เขาแหล่ะซูโหย่วเผิง และเวลาว่างพวกเราก็ไปทานอาหารด้วยกัน ไปดู MTV ที่ฮิตมากในตอนนั้น จริงๆแล้วตอนนั้น พวกเราไม่ได้ดูหนัง แต่ไปคุยกัน

อู่ฉีหลง. เราสามคนก็จะอยู่ที่นั่น เล่นกันคุยกันจนถึงดึกๆดื่นๆ บางครั้งก็มีการร้องไห้ ล้วนมี คิดว่าสิ่งที่ผมประทับใจที่สุดคือ ก็คือพวกเรา ความสัมพันธ์ที่ซื่อๆบริสุทธิ์ของพวกเรา ผมคิดว่าพวกเรามีสปิริตของการต่อสู้

จื้อเผิง. เริ่มแรกก็มีสปิริตของการต่อสู้ ฉะนั้นตอนนั้นพวกเราก็มักจะกินข้าวด้วยกัน ออกไปเที่ยวด้วยกัน เขาเป็นผู้ที่ดูแลคนอื่นได้ดีมาก แต่ว่าเขาจะมีนิสัยอย่างหนึ่ง ยกตัวอย่างเช่นเมื่อเจอของกินที่ชื่นชอบนั้น เช่นขนมถังเฉ่ามี่ เขาจะไม่ยอมแบ่งให้ผมกิน

อู่ฉีหลง.  เขาเป็นคนที่เป็นตัวของตัวเอง และเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก สำหรับเรื่องราวต่างๆนั้น เขาจะมีวีธีการของตัวเองในการจัดการ และในบางครั้งนั้น ผมรู้สึกว่านิสัยของเขานั้นเด็ดขาดมากๆ

จื้อเผิง.  ตอนแรกนั้นผมมองเขาเป็นเด็กคนหนึ่ง และเรื่องราวหลายๆเรื่องนั้นก็อาจจะ พูดน้อยได้ใจความ หรือว่ามีหลายๆเรื่องนั้นเขาจะคิดได้ไม่ถี่ถ้วน ฉะนั้นจะมีนิสัยเด็กๆออกมาให้เห็นบ่อยๆ

อู่ฉีหลง . มีคิดว่าคะแนนการร้องเพลงและการแสดงของเขานั้น จะอยู่ในเกณฑ์สูง 18 กว่าๆก็สามารถให้ได้ เพราะเขาเป็นคนที่ขยันพยายามมาก สำหรับการเต้นนั้น ปัจจุบันนี้ก็ดีกว่าอดีตเยอะ ถ้าให้คะแนนร่วมแล้วก็น่าจะได้18 (แปดสิบ)คะแนน แปดสิบก็ไม่เลวแล้วล่ะ ก็น้อยกว่าผมนิดหน่อย

[Chomnath]

ญ. อู่ฉีหลงนั้นก็จะเหมือนกับจะพูดอย่างไรดูเขาแล้วยังไรก็เหมือนกับเป็นพี่ใหญ่อยู่ดี แล้วจื้อเผิงก็จะเหมือนกับ พวกเราก็รู้ว่า จื้อเผิงจะเป็นคนที่ละเอียดอ่อน

ผ . จริงๆแล้วจื้อเผิงนั้นละเอียดอ่อนมากๆ แต่ว่าเขาจะไม่ค่อยพูด (เขาไม่ค่อยพูด) เขาจะเป็นคนที่เก็บความรู้สึกไว้ในใจประเภทนั้น

ญ. ใช่แล้ว แต่ว่าเขาพูดกับผู้หญิงนะ เขาอาจจะไม่อยากจะพูดกับพวกเราที่เป็นผู้ชาย

ผ. เรื่องจริงหรือเท็จ ( จริงๆ) เรื่องนี้ผมไม่รู้เลย

ญ. เขามีเพื่อนของพี่สาวเยอะมาก ฉันพูดเล่นเอง

ผ. ผมไม่รู้จริงๆ

ญ จริงหรือ จริงๆแล้วพวกคุณสามคน เริ่มแรกที่เข้าสู่วงการนั้น แท้จริงทุกคน ก็ล้วนเป็นเด็กที่มาจากคนละที่ละทาง (ใช่ครับ) น่าจะพูดอย่างนี้ว่า พวกคุณไม่เคยที่จะรู้เลย แล้วเอาทั้งสามคนมารวมกัน ต้องใส่เสื้ออย่างเดียวกัน เต้นเพลงเดียวกัน และพร้อมกันร้องเพลงเดียวกัน ทำเรื่องที่เหมือนๆกัน แท้จริงแล้ว ฉันรู้สึกว่าอารมณ์ในตอนนั้น แท้จริงก็คือต่างก็พึ่งพาอาศัยกันและกัน เพราะว่าคุณก็ไม่รู้ด้วยนิ ใช่ไหม (ใช่) จากนั้นก็เริ่มจะเข้าสู่วงการการแสดง แต่ว่ายังไม่ทันคิดให้ถี่ถ้วน ก็มีแฟนๆมากมายติดตามชื่นชอบแล้ว พูดง่ายๆคือคุณยังไม่ทันได้ตั้งตัวหายใจ ยังไม่รู้อะไรเลยตัวเองก็กลายเป็นซุเปอร์สตาร์ไปเรียบร้อยแล้ว

ผ. ใช่ๆๆ ยังไม่ทันรู้เรื่องอะไรเลย

ญ. ยังไม่รู้เลย บางครั้งยังอยากพูดว่า “เหนื่อยเกินไปแล้ว ผมขอไม่ทำได้ไหม” ก็สายเกินไปแล้ว ไม่มีช่องว่างให้หันกลับไปหรือเสียใจเลย

ผ. ใช่ครับ เพราะในตอนนั้นกระแสตอบรับนั้นดีมากๆ ก็ไม่สามารถจะหนีจากได้ เหมือนกับที่คุณพูดแหล่ะ ตอนนั้นตัวเองก็ยังไม่รู้สึกอะไรเลย เช่นครั้งแรกที่พวกเราเซ็นสัญญา ตอนนั้นจัดที่หอระลึก ดร.ซุนยะเซน ทางบริษัทได้ขับรถจิ๊ปมา แล้วก็มีคนมากมายมาด้วย สำหรับตัวเองแล้วก็ไม่รู้สึกอะไร จากนั้นคือนั้นก็มีรายงานข่าว

ญ. แท้จริงแล้วคุณรู้ไหม งานเซ็นสัญญานั้น พวกคุณอาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่พวกเรานั้นกังวลใจมากว่ากลัวจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉะนั้นก่อนหนึ่งวันฉันก็ห่วงว่า เช่นทั้งตำรวจ ทั้งฝูงชน กลัวจะมีการจราจนกัน เพราะในช่วงเวลานั้นกลัวว่าจะไม่ปลอดภัย แต่ว่าพวกคุณกลับไม่รู้สึกอะไร นั่งอยู่บนรถจิ๊ปไป (ใช่ครับ) จริงๆ(ใช่แล้วพวกคุณได้สร้างหน้าประวัติศาสตร์ไว้มากมาย (ใช่) แม้ว่าตัวเองรู้สึกว่า ครั้งนั้นจะมาสมัครวงเสี่ยวหู่ตุ้ย มันเปลี่ยนทั้งชีวิตของคุณไป เช่นเมื่อห้าปีก่อนคุณอาจพูดว่า เสียใจมากที่ได้ตัดสินใจทำแบบนี้ และถ้าผ่านไปสิบปี คุณจะรู้สึกเสียใจที่ได้เลือกทางนี้ไหม (อื่ม ไม่ครับ) แน่ใจ

ผ. แน่ใจครับ ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องที่สนุกด้วย แต่ผมก็รู้สึกว่ามีด่านมากมายให้ผ่าน ชีวิตคนเราก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ เวลาที่คุณตกอยู่ในความลำบากนั้น ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะอยู่ที่หนแห่งใด แต่ว่าเมื่อคุณผ่านมันไป แล้วหันกลับมามองดู มันให้อะไรกับเรามากมาย ประสบการณ์มากมาย หากว่าคุณสามารถจัดการกับมันดีๆ อารมณ์ท่าทีใจของคุณ และหลายๆด้านสามารถควบคุมได้ดีนั้น มันจะส่งผลดีต่อคุณ

ญ. จริงๆแล้วในบรรดาทั้งสามคนนั้น อู่ฉีหลงที่พวกเราเพิ่งดูไป สำหรับอู่ฉีหลงนั้น สิบปีที่ผ่านพ้นไป เขาได้เปิดร้านอาหาร (ใช่ เขาเปิดร้านอาหารนานแล้ว) เหมือนกับว่าไม่เลวเลยนะ (ไม่เลวจริงๆ) เขาเปลี่ยนคนรักแล้วหลายคนเหมือนกัน ทั้งยังแสดงละครมากมายด้วย เขาได้ไปลงทุนที่ฮ่องกงได้ไม่เลวเลย ใช่ไหม มีวันหนึ่งฉันได้ยินเขาพูดภาษากวางตุ้ง รู้สึกว่าเก่งมาก ตอนหลังฉันมานั่งคิด เขาคบกับสาวฮ่องกง ไม่ผิดนะ (ถูกครับ) หลังจากนั้นคุณรู้สึกไหมว่าอู่ฉีหลงนั้น ความจริงแล้วบรรดาสามคนนั้นใครร้องไห้บ่อยกว่าคนอื่น

ผ. ทุกคนก็มีเวลาที่ตนร้องไห้

ญ. อู่ฉีหลงร้องไห้บ่อยที่สุด

[Chomnath]

ญ. ฉันฟังเขาพูดภาษากวางตุ้งแล้ว ตอนหลังฉันมานั่งคิด เขาคบกับสาวกวางตุ้ง ไม่ผิดนะ (ถูกครับ) หลังจากนั้นคุณรู้สึกไหมว่าอู่ฉีหลงนั้น ความจริงแล้วบรรดาสามคนนั้นใครร้องไห้บ่อยกว่าคนอื่น

ผ. ทุกคนก็มีเวลาที่ตนร้องไห้

ญ. อู่ฉีหลงร้องไห้บ่อยที่สุด บ่อน้ำตาเขาตื้นมาก

ผ. ใช่ ตอนนั้นเวลาเป็นช่วงที่เครียดกับทางบ้านมากๆ  คือช่วงที่อยู่ในเสี่ยวหู่ตุ้ย เขาร้องไห้บ่อยๆ

ญ. และเขาเองก็เป็นศิลปินที่เจ็บปวดบ่อย เดี๋ยวก็...

ผ. เกิดอะไรหลุดจากข้อต่อ

ญ. ใช่ๆ เป็นอย่างนั้น เหมือนกับว่ายังมีอะไรอีก

ผ. จำได้ว่าเหมือนกับว่าเขาเคยผ่าตัดที่ไหนสักที่

ญ ใช่ๆ ฉันจำได้ว่ามีครั้งนั้น เขาเป็นศิลปินที่ทุกข์ลำบากจริงๆ ฉันจำได้ว่าตอนนั้น เขาเป็นอะไรนะ

ผ. ลำไส้อุดตัน

ญ. ลำไส้จะไปอุดตันอย่างไร

ผ. ใช่ ชือมันแปลกๆ

ญ. ชื่อแปลกๆ ใช่ๆๆ จำได้ว่าตอนที่ผ่าตัดนั้น ยังเรียกพี่ซินเข้าไปดูด้วย ทำให้พวกเราตกใจกลัวมากเลย

ผ. ได้เอาไส้กลับมาด้วยเปล่า

ญ. จริงๆแล้วเขาเป็นคนอย่างนี้ แต่จื้อเผิงก็จะออกนิ่งลึกหน่อย ฉันรู้สึกนะ เช่นตอนหลังเขาก็กินเจ

ผ. ใช่ มีช่วงหนึ่งเขากินเจ

ญ.ตอนนี้ยังกินอยู่หรือเปล่า

ผ. ตอนนี้กินอาหารทะเล

ญ. กินอาหารทะเลหรือ(น่าจะ) ใช่ เขาเคยกินเจ ฉันยังกังวลว่าเขาจะไปบวช ยังดีที่กินแต่เจ แต่ว่าการกินเจของเขานั้นเจมากๆเลยนะ

ผ. ใช่ มีอยู่ช่วงหนึ่งนั้น เขาเคร่งกับการกินเจเป็นอยางมาก

[Chomnath]

ญ. ใช่ไหม เคร่งในเรื่องกินเจมากๆ ตอนนั้นพวกคุณได้ถ่ายละครด้วยกันหรือเปล่า

ผ. ผมกับเขา ช่วงนั้นผมได้ถ่ายละครองค์กำมะลอกับเข้าด้วยกัน

ญ. ตอนหลังไม่มีแล้วใช่ไหม

ผ. ตอนหลังนั้น ..ไม่ได้ร่วมถ่ายด้วยกันอีกเลย

ญ. หลังจากนั้นเขาก็ได้เปลี่ยนไปเยอะมากๆ สำหรับอู่ฉีหลงนั้นฉันเองคิดว่าไม่ค่อยเปลี่ยนเลย

ผ. การเปลี่ยนของเขานั้นอาจไม่มาก เพราะว่าเริ่มแรกก็เห็นว่า ตอนนั้นเขาก็ดูผู้ใหญ่แล้ว สำหรับผมนั้นตอนนั้นยังดูเป็นเด็กอยู่เลย ฉะนั้นก็ยังมีช่องว่างเวลาให้เปลี่ยน

ญ. คุณเป็นคนเล็กที่สุด ฉันยังจำคุณในตอนนั้นได้ว่า ได้ถ่ายภาพยนตร์เรื่องหนึ่งกับเจียหยี (ฉิงเซ่อ ตัญหา) นั่นเป็นช่วงเวลาที่คุณเติบโตไหม

ผ. ตอนนั้นหรือ คุณว่าภาพยนตร์เรื่องนั้นหรือ เรื่องบนเตียงเหล่านั้นมันไม่เกียวกับผมเลยนะ เรื่องนั้นเดิมที่จะถ่ายเป็นภาพยนตร์วรรนคดีชื่อไป๋ไท้หยางของฝูเจ่าจิน ตอนหลังผู้กำกับจูถิงกัน เอาฉากนี้มาเป็นจุดขาย

ญ. แต่ว่าเรื่องนั้นทำให้ฉันรู้สึกว่า คุณโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก

ผ. ตอนนั้นอินกับเนื้อเรื่องมากๆ

ญ. ใช่ ฉันเองก็รู้สึกว่า แน่นอนฉันไม่ได้หมายความว่าเนื้อเรื่อง จริงๆแล้วคุณก็แสดงได้ไม่เลวเหมือนกัน จากนั้นมีคนมากมายเมื่อได้ดูเรื่องนั้นแล้วรู้สึกว่า เอ้ โหย่วเผิงแท้จริงแล้วไม่ได้เป็นเด็กแล้วนะ เป็นถึงขวัญใจเบอร์หนึ่งของชาวจีนเลยนะ ที่หนึ่งนะ แต่ว่าฉันจำได้ว่าโหย่วเผิงได้พูดไว้ว่า แสดงๆไป เขาพูดว่าอย่างไรก็ตามเขาก็ยังเป็นคนที่ชอบร้องเพลง

ผ. ผมชอบร้องเพลงมากกว่าการแสดง (จริงหรือ) ใช่ครับ ฉะนั้นผมคิดว่า เพราะว่าตอนนี้การโปรโหมทอัลบั้มเพลงในไต้หวันนั้นน้อยมาก ฉะนั้นทุกครั้งที่กลับมาทุกคนก็สนใจแต่ภาพยนตร์ของผม ฉะนั้นนี่เป็นความเจ็บปวดใจของผม ผมรักดนตรีมากกว่า ตอนนั้นที่เริ่มก้าวสู่ค่าย ทางบริษัทก็ชมว่าผมนั้นชอบร้องเพลง และตอนเด็กผมเองก็เคยเรียนเปียโนมาด้วย ผมเป็นคนที่รักดนตรีเป็นอย่างมาก จากนั้นตอนหลัง ชะตาชีวิตได้จูงผมมายืนอยู่ตรงจุดนี้ แต่ว่าผมเองก็คิดว่าอยากจะไถ่ดนตรีผมคืนมา

ญ. ไถ่คืน ใช้ศัพท์ดีมากเลย (จริงๆ) คุณกลัวว่าคนอื่นจะว่าคุณถ่ายละครจนลืมเรื่องการร้องเพลงอย่างนี้หรือเปล่า (ใช่) ความจริงเป็นอย่างนี้ใช่ไหม และบางครั้งรู้สึกว่าหลังจากที่คุณทำเรื่องหนึ่งสำเร็จแล้ว คนอื่นก็จะลืมคุณไปว่า อดีตคุณเดินผ่านมาอย่างไร

ผ. ใช่ครับ จริงๆแล้วคนเรามักจะจำภาพลักษณ์ที่ตายตัวไม่เปลี่ยน ก็เหมือนกับผมตอนนั้นที่เป็นไกวๆหู่ ก็จะต้องเป็นไกวๆหู่ตลอดไป ทำอย่างอื่นไม่ได้เลย เดี๋ยวผ่านไป โอเค เป็นเสี่ยวเซิง ก็จะต้องเป็นเสี่ยวเซิงตลอดไป